یک با یک برابر نیست !

  ویروس کرونا جنگی تمام عیار علیه انسان های سراسر دنیا آغاز کرده است . بر نوع حکمرانی و سیاست گذاری  دولت ها نوری خیره کننده تابانده و اعمال سیاسگذاری تاکنونی آنها را به چالش کشیده است . آنان که براساس علم سیاست ، برنامه ریزی نکرده اند ، آنان که دور اندیش نبوده اند ، شغل پایدار ایجاد نکرده اند ، عدالت اجتماعی برقرار نکرده اند ، بر اقتصاد ی سوداگرانه متکی بوده اند ،  و.... به چالش کشیده استو تردید نسبت به نظام های نئولیبرالیسم را بیش از پیش دامن زده است.

حدود شش کشور اروپایی اعلام کرده اند که برای دستیابی به واکسن کرونا ، موفقیت هایی داشته اند، اما فرایند دستیابی نهایی را در بازه زمانی حداقل دوازده تا هیجده ماه  دانسته اند ، که شاید بیشتر هم به درازا بیانجامد .

کارشناسان بهداشت و درمان  با توجه به امکانات موجود و احتمال واگیری افراد از همدیگر ، تنها راه مقابله را در « خانه ماندن» ذکر کرده اند . بلافاصله سئوالی که به ذهن متبادر میگردد این است که« آیا همه می توانند در خانه بمانند ؟»

طبق اظهارات کارشناسان ، یک میلیارد کارگر در سراسر جهان ، خطر از دست دادن شغل و در آمد خود را دارند و در ایران حدود پانزده میلیون نفر دارای مشاغلی هستند که ناگزیرند برای تامین معیشت روزانه خود در خانه نمانند .این اقشار کارگران و زحمتکشانی هستند که مشاغل روز مزد و کم مزد و موقتی و بی ثبات دارند . کارگران ساختمانی ، دست فروشان خیابانی ، تاکسی داران  و پیک ها و خرده فروشان و باربران وتعمیر کاران ، قالیبافان ، آرایشگران و تمیز کاران و بسیاری دیگر از این جمله اند .

طبق آمارهای رسمی  55 درصد مشاغل در ایران مشاغل خردند که همگی یا دچار کاهش درآمد شده اند و یا در آمد خود را از دست داده اند وطبق آمار مرکز پژوهش های مجلس در سال 97 حدود 23 تا 40 درصد جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند ، با توجه به تورم سال 99 حتما این آمار روندی افزایشی طی کرده است و هم چنین حدود 90 درصد کارگران و معلمان در زمره جمعیت زیر خط فقر هستند . این افراد (جمعیت زیر خط فقر) غالبا فاقد پس انداز ، مستاجر و بدون پشتوانه بیمه و تامین اجتماعی و  بدهکار وام های بانکی اند .

آیا این افراد همه می توانند در خانه بمانند؟ اگر اغلب این افراد که ناگزیرند در خانه نمانند ، به ویروس کرونا مبتلا شوند ، امنیت و سلامت آقاها  و  آقازاده های ثروتمند و کل جامعه در خطر نمی افتد . با احتساب جمعیت خانواده این افراد ، جمعیتی بالغ بر چهل میلیون نفر از کل کشور را تشکیل می دهند . اگر نتوانند در خانه بمانند نه تنها  سلامت و امنیت جامعه ایران بلکه کل زیست جهان به خطر می افتد . وضعیت  این بخش بزرگ جامعه ناشی از کدام سیاستگذاری هاست ؟ مسئوول و پاسخگو کیست ؟ اگر مانند سایر اقشار از حداقل امکانات رفاهی و تامین اجتماعی برخوردار بودند ، اگر با اعمال سیاست های اجتماعی ،عدالت اجتماعی برقرار بود و امکانات و فرصت ها برابر توزیع می شد . این جمعیت  می توانست در خانه بماند . برای همین است که یک با یک برابر نیست .

ایران کشور ثروتمندی است ، اگر جهت سیاست ورزی های داخلی و خارجی درست بود ، اگر رانت ، فساد اقتصادی ، سلطه سرمایه داری سوداگری نبود و اگر نظام بودجه بندی صحیح بود. هرگز الفاظ  اقشار حاشیه ای ، آسیب پذیر ، زیر خط فقر ، بالا شهری و پایین شهری  به کار نمی رفت . به کار بردن این عبارات همگی حکایت از نابرابری و شکاف عمیق طبقاتی و فقدان عدالت اجتماعی  دارد.

کرونا نشان داد که ثروت بدون عدالت اجتماعی نمی تواند منافع کل جامعه و طبقات مرفه را تامین نماید . بحران کرونا بحران سلامت عمومی است . باید به سیاست ها و تصمیمات و قراردادهای اجتماعی روی آورد که منافع همگان را تامین کند . باید بازارهای کار  با ثبات و دائمی ایجاد کرد  . باید  دوراندیشانه ، رفاه همگانی را طرح ریزی کرد . دولت باید مصلحت عمومی را سر لوحه برنامه ها و سیاست گذاری های خود قرار دهد  و با ایجاد رفاه عمومی  در جهت برقراری عدالت اجتماعی گام بردارد .

کرونا ناتوانی و ناکارآمدی  دولت های با سیاست های نئولیبرالی را عیان ساخته است . در این تاریخ با سیاست های ناموثر دولت نئولیبرال ترامپ ، آمریکا ، بالاترین قربانیان بیماری کرونا یی را داشته است . از همین  رو  انتقاد از نظام نئولیبرالیسم در تمام دنیا مطرح  گردیده است .

«نیازمند یک خانه تکانی ذهنی هستیم ، لزوم نوسازی در حکمرانی را باید بیاموزیم و از برخی توهمات در سیاست داخلی و خارجی و نسبت بین آنها رهایی یابیم .» ( به نقل از پیام نوروزی وزیر محترم خارجه)

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید