اعتمادسوزی در آموزش و پرورش بدون هزینه ؟!

  در خبر 20:30 شامگاه 14 اسفند 98 و در لابه لای اخبار ناراحت کننده مربوط به کرونا، معاون برنامه ریزی و توسعه منابع آموزش و پرورش آقای الهیار ترکمن مدعی شد که با افزایش 50 درصدی امتیازات فصل دهم قانون مدیریت خدمات کشوری، حقوق فرهنگیان از  5 / 1 تا 2 میلیون تومان افزایش یافته است و این افزایش از اسفندماه سال جاری اجرایی خواهد شد. این خبر در حالی از تریبون رسانه ملی پخش شد که احکام صادر شده برای فرهنگیان محترم به ویژه آن دسته از عزیزانی که رسته شغلی آنها آموزشی است افزایش بسیار ناچیزی از چند هزار تومان و در برخی موارد بسیار معدود تا حداکثر 500 هزار تومان را نشان می دهد. در چنین شرایطی که به سبب برخی وقایع، اعتماد مردم نسبت به دستگاه حاکمیت کم رنگ شده است، نشر چنین دروغ هایی از جانب یک مدیر ارشد دستگاه اجرایی، چه هدفی جز دامن زدن به افزایش بی اعتمادی مردم نسبت به مسئولین می تواند داشته باشد؟

فرهنگیان عزیز ما بارها و بارها مظلومانه بازیچه چنین گزافه گویی ها و تهمت های ناروایی از طرف مسئولین دستگاه آموزش و پرورش شده اند ؛ به عنوان نمونه آیا اجرای نظام رتبه بندی که قبل از انتخابات با بوق و کرنای رسانه ای انجام شد و پس از انتخابات به یکباره، بی سرو صدا و بدون هیچ دلیلی ملغی گردید نشانی از بی سر و سامانی و باری به هر جهت بودن تصمیمات این دستگاه نیست؟ در اعتراض گسترده به حذف رتبه بندی، مسئولین مربوطه با دستاویز قرار دادن یک دلیل واهی اذعان کردند که اشکال نگارشی در احکام اتفاق افتاده و برطرف خواهد شد. آیا اشکال نگارشی دلیل واقعی بروز این خطا بوده و یا اینکه تعمدی در حذف رتبه بندی وجود داشته و چون این تعمد آشکار شده ، اشکال نگارشی متهم اصلی داستان قلمداد شده است؟

آیا دستگاه آموزش و پرورش به راستی آنقدر بی سرو سامان است که هر مسئولی هر آنچه را که در لحظه به ذهنش می رسد رسانه ای می کند بی آنکه به پیامدهای آن واقف باشد؟ آیا در همه دستگاه های دولتی وضع بدین گونه است؟ البته که چنین نیست.

آیا در نظام جمهوری اسلامی هر مسئولی بابت هر آنچه در رسانه می گوید نباید پاسخ گو باشد؟

آیا دروغ گویی و خلف وعده، سکه رایج این مملکت شده که برخی بدون هیچ واهمه ای در رسانه جمعی به آن می پردازند بی¬آنکه کسی آنها را مورد سوال و بازخواست قرار دهد؟

در شریعت مبین اسلام و کتاب آسمانی ما به "وفای به عهد" تاکید بسیار شده است؛ "به عهد و پیمان پای بند باشید که همانا از عهد و پیمان سوال می شود." آیا مسئولی که به عهد خود وفا نمی کند نباید مواخذه شود؟ آیا در این حکومت اسلامی کسی نیست که فریاد تظلم خواهی یک میلیون فرهنگی شریف را اجابت کند و از همان مسئولی که به صراحت افزایش 5 / 1 تا 2 میلیون تومانی را به احکام معلمان نسبت داده، بخواهد که به عهد خود وفا کند و اگر توان چنین کاری را ندارد از او بپرسد که چرا چنین اکاذیبی را در رسانه جمعی به صراحت بیان کرده است؟

البته همین مقام مسئول در پی اعتراض های گسترده فرهنگیان در طی چند روز اخیر، علاوه بر تاکید مجدد بر گفته های پیشین خود، با یک چرخش استراتژیک اذعان کرده است که معلمان صبور باشند تا بتوانیم فوق العاده شغل بیشتری را برای آنها به سرانجام برسانیم! مگر فرهنگیان چاره ای جز صبر دارند؟ ولی آیا این وعده سر خرمن راهی برای وقت کشی و فراموشی ماجرا نیست؟

همه ما باید در پیشگاه خداوند بابت نیات و اعمالمان پاسخ گو باشیم و هر چه جایگاه یک فرد در یک دستگاه بالاتر باشد مسئولیت او نیز بالاتر خواهد بود. ما فرهنگیان شکایت از بی عدالتی و دروغ در دستگاه آموزش و پرورش را به خود این وزارتخانه ارجاع می دهیم اما به قول سعدی علیه الرحمه " از دشمنان برند شکایت به دوستان، چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟"

فرهنگیان عزیز ما توقع دارند دستگاه متبوع آنها با کارمنداش صادقانه و عادلانه برخورد نماید و مانند دیگر وزارتخانه ها مدافع حقوق آنان باشد که اگر کاری جز این در این دستگاه اتفاق بیفتد، رسالت خطیر آموزش و پرورش که همانا تربیت و آموزش بیش از 13 میلیون دانش آموز در این مملکت است در لابه لای تعارضات درون دستگاهی به حاشیه رانده شده و به دست فراموشی سپرده خواهد شد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید