نقدی بر عملکرد وزارت آموزش و پرورش در مورد شبکه اجتماعی دانش آموزان (شاد)

  با ورود ویروس کرونا و شیوع این بیماری در سراسر کشور از اول اسفندماه ،مدارس تعطیل و چرخه آموزش دچار یک وقفه ی اجباری شد. 

مدیران و معلمین شریف ،از نقاط برخوردار گرفته تا دورافتاده ترین مناطق کشورمان با تشکیل گروه‌های دانش آموزی در فضای مجازی و تماس تلفنی و پیامکی بدون دستورات و بخشنامه های تکراری ، علیرغم مشکلات عدیده ای که در روند اطلاع رسانی با آن مواجه بودند، باعشق و علاقه و پشتکار همیشگی شان نگذاشتند چراغ دانایی و خرد در گوشه گوشه ی این سرزمین خاموش شود .

معمولا در اواخر اسفندماه یعنی هفته های سوم و چهارم با نزدیک شدن به سال جدید، روند آموزش و تدریسِ صِرف در کلاس های درس دچار کندی می گردد و تعطیلی  ایجاد شده در اسفندماه خیلی بر چرخه آموزش تاثیر گذار نبود.

با شروع ایام نورورز و اخبار و اطلاعاتی که درخصوص شیوع این بیماری در طول شبانه روز دست به دست می شد ، نشان دهنده ی شرایط بحرانی و سختِ کشور بود. در چنین اوضاع و احوالی به تاکید کادر درمانی  و در جهت قطع چرخه انتقال ویروس کرونا اولویت هرکدام از افراد جامعه حفظ جان خود و خانواده هایشان از گزند این ویروس می باشد و باید باور و هدف گذاری  متولیان ،تصمیم گیران و بخش های مختلف حاکمیت بر مبنای ایجاد تزریقِ روحیه  نشاط ،امید ،شادابی همراه با حمایت های مستمر و پیوسته از اقشار آسیب پذیر طراحی گردد .

در طول هفته ی گذشته وزارت آموزش و پرورش دستورالعمل و بخشنامه ی طرح شبکه اجتماعی دانش آموزان (شاد) را به ادارات کل ارسال و مدیران مدارس موظف گردیدند در سامانه ی دانش آموزی سناد ، از میان پنج پیام رسان داخلی یکی را انتخاب نموده و به اطلاع معلمین ،اولیا و دانش آموزان برسانند تا در این پیام رسانها عضو شوند .

قطعا تلاشِ هدفمند در ایجاد چرخه ی آموزش امری لازم و ضروری است اما اینکه ندانیم آموزش و پرورش  یک دستگاه اجرایی محض نیست که فقط با بخشنامه و دستوالعمل های خلق الساعه و با امر و نهی و نگاه از بالا به پایین اداره شود، بسیار نگران کننده خواهد بود.

گستره ی تاثیرگذاری آموزش و پرورش به عنوان یک واحد اجتماعی پراهمیت که هر تصمیمی در آن می تواند تکانه های مثبت و منفی فراوانی به جامعه گسیل دارد ما را وا می دارد که همواره  تمام اجزا تاثیر گذار این زنجیره ی  قدرتمند را به حساب آوریم .

فارغ از سوالات و ابهاماتی که در خصوص عدم رغبت معلمین و بسیاری از اولیا و مدیران مدارس برای عضویت اجباری از جمله امنیت اطلاعات شخصی آنان در پیام رسان های پنج گانه  وجود دارد ، ارزش ، اعتقاد و اعتنا به "مدیریت و برنامه ریزی" و تشخیص اولویت ها در شرایط حساس و بحرانیِ  این چنینی  می طلبید به دور از جار و جنجال های رسانه ای ،  بار روانی مضاعفی بر  دوش معلمین ، دانش آموزان و اولیا محترم ایجاد نمی کردیم .

گستردگی و اهمیت آموزش و پرورش به گونه ای است که در هر خانه ای ایرانی چراغ آن می سوزد ، وقتی اعلام می دارید ۱۵ میلیون دانش آموز این سرزمین به همراه معلمین خود  از۱۶  فروردین در کلاس های مجازی حضور داشته باشند، یعنی تمام خانواده های  ایرانی در شرایطی که باید با تمرکز و آسودگی خاطر حافظ جان خود و فرزندانشان باشند، درگیر مهیا نمودن وسایل و امکانات حضور در این کلاسها با بستر نامناسب ، نموده اید .

فقط کافی است یادی نمایید  از دانش آموزان و خانواده هایی که در محروم ترین مناطق جغرافیایی این سرزمین نمی دانند به فکرسلامتِ خویش باشند یا استرس و نگرانیِ تهیه موبایل هوشمند، تبلت ،لپ تاپ را به آن اضافه نمایند؟

کاش یادی می کردید از جایگاه و پایگاه معلم به عنوان موتور اصلی شکل گیری فرایند آموزش مستمر و پایدار و نظرات آنها را از تمام مناطق کشور دریافت می نمودید و با تجزیه و تحلیل نظرات آنها تصمیم می گرفتید !

کاش می دانستید ، موبایل یک وسیله ی شخصی است و مجبور نمودن افراد به نصب پیام رسان ها ،کاری نادرست  می باشد  .

کاش در این وانفسای مبارزه بین مرگ و زندگی که ذهن و روح و روان همه را درگیر نموده، به جای آنکه از شبکه ی اجتماعی دانش آموزان پرده برداری می کردید ، از شادی و امید و آرامش و نگران نبودن در خصوص وضعیت درسی و آموزشی سخن می گفتید.

کاش در این شرایط سخت و کسل کننده که وضعیت روحی روانی و معیشتی هم وطنان خوب نیست، از آموزه های اخلاقی و انسانی و پویش هایی که همگان را به همراهی ، همدلی و در کنارهم بودن دعوت می نمود سخن می راندید. 

کاش می دانستید مدیرانِ مدارس و معلمین به عنوان یک شهروند، علاوه بر دغدغه ی شغلی خویش باید در کنار اعضای خانواده نقش ایفا نمایند.

کاش می دانستید مدیران مدارس  نمی توانند همچون سوزبان قطار از بام تا شام مواظب و مراقب چگونگی برگزاری کلاسهای درس و پاسخگوی آنلاین اولیا و دانش آموزان درخصوص ایرادات فنی شبکه اجتمای دانش آموزان باشند و همزمان گزارشِ عملکرد مدرسه خود را  به مدیران اعلام دارند.

کاش مسئولین میانی و رده های پایین تر در سطح  استان ها و شهرستان ها ومناطق می توانستند جسورانه و شجاعانه کاستی ها و دغدغه ها ی جامعه ی مرجع خویش را به مقامات بالاتر بازتاب داده و با اشتراک نظر و پای فشاری دردمندانه  موجب سامان گرفتن امور می گردیدند  .

در پایان سال نو را خدمت  هم وطنان عزیزم در سراسر دنیا تبریک عرض می نمایم و برای آنها لحظاتی پر از امنیت و آرامش آرزومندم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید