چرا نویسندگی و نگارش در مدارس ما هنوز به دیده ی اغماض نگریسته می شود ؟

 برای نوشتن و تقویت حس و مهارت  نویسندگی در فراگیران در هر قالبی ، حتما و الزاما باید آثار نویسندگان دیگر ، به خصوص نویسندگان خوب و شاخص چهان و  خودمان  را مطالعه کنیم .
برای همین منظور به خود و  دانش آموزان مان تاکید کنیم که رمان و آثار شاهکار ادبی جهان را بخوانند و از مطالعه و گشت و گذار در سایت های بی محتوا و مخرب با سوژه های تکراری و کلیشه ای ، دوری کنند.
استعداد و توانایی یک طرف قضیه است و آموزش و مهارت مسئله ی مهم تر .

- معلم خوب کسی هست که با انتخاب کتاب های مناسب هم اطلاعات را منتقل کند و هم حس مخاطب را تحریک کند .
برای قوی شدن متن باید اطلاعاتی که می خواهیم منتقل کنیم را به حس و طبیعت آنان مرتبط کنیم. این گونه هم خیال انگیز خواهد بود و هم واقع بینانه. ذوق و شوق نوشتن را باید به دل فراگیران مان تزریق کنیم که باز هم متاسفانه معدود همکارانی هستند که با جان و دل و انگیزه این درس را به معنای واقعی خود نگارش ، آموزش بدهند .

- باید نوشت و به سادگی نوشت تا این انگیزه ی نوشتن را هم  در وجود خودمان و بعد دانش آموزان تقویت کنیم .
رسالتی که ما معلمان از خود دریغ کرده ایم و تنها وظیفه ی ما در تدریس نگارش همین است که حتی محتوای درسی را نادیده بگیریم و فقط روخوانی از متن و گذری ساده از درس و یا رفع تکلیف را  به عهده داشته  و به دنبال فرصتی باشیم  که نگارش را خلاصه کنیم و از باقی ساعت درس ، به آرایه های عقب افتاده و نکات دستوری فراموش شده ی فارسی بپردازیم و کمبود ساعت فارسی را از ساعت نگارش کش برویم و از این کار هم خیال مان آسوده ... اما نمی دانیم که چه ظلم و چه بی انصافی در حق فراگیران وحتی خودمان نموده ایم ؛ این در حالی است که رویکرد کتاب نگارش  متاسفانه از طرف خود ما کمرنگ و نادیده گرفته شده است و فراگیران مان قصوری ندارند .
- اگر خودمان بنویسیم و با دانش آموزان مان همراه باشیم دیگر کلاس نگارش خشک و شاید خسته کننده نباشد.

- وقتی خود ما با نوشتن بیگانه ایم و به طور جدی به آن نپرداخته ایم چطور انتظار و توقع خوب نوشتن را از فراگیران مان داریم ؟

گاه از حد آشنایی با عناصر نویسندگی که هیچ ، از نوشته های ساده و آسان هم می گذرد و تنها چاره به وقت نیاز ، سریع  و آسان از سایت های ادبی یا سایت های مجازی و ... استفاده ی بهینه  شده است ‌.
برای این مهم هم نیاز به مطالعه و اطلاع رسانی عمیقی است که کمتر به آن توجه می شود . اگر خودمان بنویسیم و با دانش آموزان مان همراه باشیم دیگر کلاس نگارش خشک و شاید خسته کننده نباشد.

- ذوق و شوق نوشتن را باید به دل فراگیران مان تزریق کنیم که باز هم متاسفانه معدود همکارانی هستند که با جان و دل و انگیزه این درس را به معنای واقعی خود نگارش ، آموزش بدهند .

- یکی از دغدغه ی من این سالها هم  بیشتر همین موضوع بوده که مخصوصا ساعات تدریسم را نگارش انتخاب کرده ام که شاید کوچکترین مسئولیتی که بر عهده است را تا حدی که علاقه و مهارتی ناچیز اگر دارم به خوبی به انجام برسانم . و اما هنوز که هنوز است به خاطر نگاه ضعیف خود همکاران به این درس همچنان  بی اهمیت است و آن چنان که باید شآن و ارزشی در نظام آموزشی ندارد .

- برای رشد چنین هدفی باید ابتدا از خودمان شروع کنیم . نگاه مان را تغییر بدهیم تا شاید بشود راهکاری یافت برای بالا بردن سطح فکری و رفتاری فراگیران مان و این مهم نیاز به فرهنگ سازی ادیبانه  و ملی دارد تا کی چنین شود خدا داند !

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید