فرقی نمی کند که مقامات سیاسی و مذهبی چه تفسیری از ویروس کرونا دارند مثلا آن را ناشی از گناه مردم و خشم پروردگار می دانند یا حاصل همکاری جن و انس و یا یک پدیده طبیعی یا توطئه دشمن. مهم این است که عملکرد دولتها تقریبا یکسان است و همه مطابق پروتکل های بهداشتی و توصیه های سازمان جهانی بهداشت عمل می کنند.
تقریبا همه کشورها از چین تا امریکا و ایتالیا و اسپانیا با تاخیر شیوع ویروس کرونا را جدی گرفته اند و همین تاخیر باعث گسترش بیماری شده است. در حاشیه هم گروه های مذهبی و سیاسی در سراسر جهان تفسیرهای متافیزیکی از بیماری ارائه می دهند که چندان جدی گرفته نمی شود.
در حال حاضر سه استراتژی اصلی در برخورد با این ویروس در کشورهای مختلف وجود دارد:
یک - انتظار واکسن . خوشبختنانه واکسن کووید19 در آمریکا روی انسان آزمایش شده است و قطعا واکسن آن دست یافتنی است. اما هنوز دور از دسترس است و تهیه آن در بهترین حالت 12 تا 18 ماه طول می کشد.
دوم - تعطیلی کامل فعالیت ها و خانه نشینی مردم، به امید قطع زنجیره انتقال بیماری.این استراتژی برای مدت طولانی باعث فروپاشی اقتصادی می شود و برای دولتها و مردم قابل تحمل نیست.
سوم - حساب کردن روی ایمنی طبیعی انسانها در برابر ویروس و اجرای محدودیت ها در حدی که تعداد بیماران حادتنفسی از تعداد تخت های بیمارستانی بیشتر نشود و ابتلای 70 درصد مردم به بیماری تدریجی و کنترل شده و در یک بازه زمانی دو سه ساله با کمترین تلفات صورت گیرد.
به نظر می رسد ترکیبی از این سه روش کارسازتر است.
باید با تعطیل عمومی جلوی گسترش یکباره بیماری و افزایش آمار مرگ و میر را گرفت. اما امید به قطع زنجیره انتقال ویروس در جهان به هم پیوسته ممکن نیست.
تصور ساده انگارانه از بیماری و تکیه بر مصونیت طبیعی افراد باعث مرگ و میر میلیونی انسانها می شود و بالاخره تا تهیه واکسن نمی شود دست بسته نشست.
واقعیت این است که دنیا با مساله کرونا به مثابه یک موضوع طبیعی و پزشکی برخورد می کند و توصیه ها و دستورالعمل ها را رعایت می کند. در ایران هم دقیقا با همین شیوه برخورد می شود. به جدل های سیاسی و عقیدتی و مذهبی که تاثیر چندانی در رفتار دولتها و جوامع ندارند، باید در حد و اندازه واقعی آنها اهمیت بدهیم ،
ویروس کووید 19 مدتها مهمان ناخوانده ماست و بسیاری از رفتارهای اجتماعی ما را تغییر داده و می دهد . بعید است بعد از نابودی این ویروس ما دوباره به رفتارهای عادی قبل از پیدایش ویروس برگردیم. ویروس کووید 19 باعث شده که فاصله های فیزیکی ما از همدیگر بیشتر شود. آیا این فاصله گذاری بر روی رفتارهای اجتماعی ما تاثیر تعیین کننده خواهد داشت؟
گروه آموزگاران اندیشمند
نظرات بینندگان
ماسک زدن، دورکاری و انبارکردن آذوقه که در چند هفته گذشته عکس‌العمل های پارانوییدی و موقت به نظر می‌رسیدند کم‌کم به عنوان عادات روزمره جلوه می‌کنند... وقتی که این بحران عبور کند بسیاری از این رفتارها در سطوح خرد و کلان باقی خواهد ماند. کارفرمایان به دورکاری و پتانسیل‌های مثبت آن بیشتر توجه خواهند کرد. مردم به خرید آنلاین بیشتر عادت خواهند کرد. کشورهایی مثل سنگاپور از هم اکنون به فکر تصویب قوانین سخت‌گیرانه‌تری برای رعایت بهداشت و سلامت اجتماعی افتاده‌اند. دانشگاه‌ها و مدارس تدریس آنلاین جدی‌تر خواهند گرفت و احتمالا جهان آکادمیک چند گام سریع و دایمی را به سوی آموزش مجازی برخواهد داشت."
فاصله جنسی.
فاصله منزلتی.
فاصله طبقاتی.
فاصله عاطفی.
فاصله انسانی.
فاصله اخلاقی
و........
بعد کرونا ،فاصله فیزیکی ، همه این
فاصله ها را عریان ساخت. ما با خودفریبی و دگرفریبی و حتی دین فریبی و سیاسی فریبی، مدعی بودیم که با هم هستیم اما در واقع از هم و حتی اعضای خانواده خود فاصله داریم. با همیم اما بی همیم.
ما بیشتر دیگران را تا حدی تحمل می کنیم که نفعی برایمان داشته باشد و گر نه فوری به جدایی و قطع پیوند می اندیشیم. در هر گروهی چنین است : خانواده ، دوستی ، همسایگی، همسری و.....