او پزشک تیم ژیمناستیک امریکا بود و طبیعتا این اجازه را داشت تا به کسانی که به عنوان بیمار به او مراجعه می کنند دست بزند. ولی بیماران احساس کردند که او از بدن آنان سوء استفاده می کند و در لمس اندام های آنان جهت تشخیص، به دنبال اهدافی فراتر از وظایف حرفه ای اش است.
او از موقعیت شغلی سوء استفاده کرده است و این از نظر جامعه قابل گذشت نیست.
در کشورهای توسعه یافته خیانت به اعتماد مردم جرمی بس سنگین است.
اینکه یک استاد دانشگاه، معلم، مربی ورزشی، پزشک و یا یک کشیش باشید و به اقتضای شغل تان روزانه با زنان یا کودکان بسیاری سر و کار داشته باشید و بنا به همین موقعیت و فرصت موجود، به اعتماد عمومی ضربه بزنید نابخشودنی است.
صدمه زدن به اعتماد عمومی، ایجاد هراس جمعی، صدمه به شأن و منزلت یک شغل، ایجاد بدبینی به کارآمدی سازمان های رسمی از جمله پیامدهایی هستند که سوء استفاده یک فرد از موقعیت شغلی اش می تواند به بار آورد. به همین دلیل است که در کشورهای پیشرفته، سیستم قضایی جامعه در خصوص چنین مسائلی با کسی شوخی ندارد.
شاید اگر این مرد در گوشه ای از یک پارک خلوت از کسی سوء استفاده جنسی می کرد با واکنشی چنین گسترده مواجه نمی شد. مسأله آن است که او از موقعیت شغلی اش سوء استفاده کرده و امانتدار شایسته ای برای اعتماد عمومی نبوده است.
این پزشک علیرغم ابراز شرم و اندوه فراوان از اعمال خود در دادگاه، به 175 سال زندان محکوم شد. چند نفر از مقامات ورزشی و دانشگاهی مرتبط با مسأله نیز با دیدن حزن، اندوه، اشک ها و حرف های شاکیان در دادگاه، احساس شرم کردند و استعفاء دادند.
در کشورهای توسعه یافته با چنین سازوکارهایی اعتماد عمومی حفظ می شود و نگاه مثبت جامعه به سیستم قضائی پایدار می ماند.
در کشورهای توسعه یافته چیزی به نام « احساس شرم» ؛ چه در بین مجرمان و چه در بین مسئولان، هنوز زنده است و این رمز بقای آنهاست.
آدرس کانال: @fardinalikhah
نظرات بینندگان
این احساس شرم زمانی ارزشمند می بود که بازدارنده هم بود.
و گر نه به لحظه مجازات، شرم کردن نفعی به حال جامعه ندارد.
پس معلوم هست که جامعه به وظیفه خود بخوبی عمل ننموده است.
حداقل اگر عذر خواهی یا احساس شرم در کشورهای توسعه یافته
نیست اعتقدات مذهبی برای انجام چنین لرزش هایی بازدارنده است.
بلی قبول در جامعه ما فرهنگ شرم خطاکاران و عذرخواهی نیست چون
به حریم دیگران احترام نمی گذاریم. و این مشکل تربیتی و فرهنگی
جوامع توسعه نیافته است.
جسارتاً، احساس شرم، راز بقای جامعه ای نمی تواند باشد.
انسانِ خودآگاه و دارای عزّت نفس، قبل از هر چیز برای خودش ارزش و احترام قایل است و بعد برای دیگران.
انسان در هر شغلی که باشد و با هر کس یا کسانی که ارتباط داشته باشد باید آنان را انسان ببیند، انسانی دارای حقّ و حقوق انسانی. به عنوان مثال: یک راننده ی تاکسی و ... مسافران را انسانی ببیند که منتظرند با وسیله ی نقلیّه ی او نقل مکان کنند. نه اینکه آنان را هزار تومانی یا دو هزار تومانی یا کم تر و بیشتر ببیند. یک پزشک به همین شکل، یک استاد دانشگاه به همین صورت و همه و همه باید ابتدا هویّتی سالم داشته باشند تا دیگران را همانند خود انسانی محترم ببینند و برخورد انسانی با آنان داشته باشند. حجم بسیار بالای پرونده های قضایی در کشور ما ( قریب به 17/000/000 پرونده که حدّاقل ضرب در دو می شود 34/000/000 نفر )، حاکی از روابط ناسالم ( بین همسران، کارفرمایان و کارگران، موجران و مستأجران و ... ) است.
تنها راه رسیدن به این مهم ( برقراری رابطه ی سالم و مؤثّر )، آموزش علمی و عملی مهارت های زندگی در تمامی دوره های تحصیلی و آموزش عالی ست.
« عالمی از نو بباید ساخت، وز نو آدمی. »
با آرزوی دستیابی به روابط حسنه در بین همه ی اقشار جامعه.
پیروز و سربلند باشید.
خدایا خودت رحم کن.
خدایا
لیست وزیر آ.پ و معاونانش و برخی دولتیها را هم به خدمت حضرت عزرائیل .ع. ارسال فرما....
علی برکت ا..