امروزه به مدد فضای مجازی و جست و جو در اینترنت ،اکثریت قشر تحصیل کرده به منابع و مطالب عمومی و تخصصی دسترسی دارند و به همین روی،بدیهی است که حاضر به صرف وقت و هزینه،جهت شرکت در همایش هایی که خود درآن مقوله اطلاعات دارند نیستند.
در این که همایش،سمینار و کنگره های تخصصی موجب افزایش علم و آگاهی و بهبود انگیزه های فعالیت و نشر آخرین دستاوردها می شوند شکی نیست و بالطبع ،همین نتایج را باید از مزایای برگزاری این نوع همایش ها دانست.
بحث در باب معایب همایش هایی است که صرفا جهت رفع تکلیف مسئولیتی، ارایه آمار فعالیت در آن حوزه (گاهی به مقام مافوق، جهت امتیاز) و برای جلوگیری از شائبه کم تحرکی باصرف بودجه هنگفتی از بیت المال برپا می شود.
سخنرانان این نوع همایش ها،عموما سخنرانانی غیرحرفه ای هستند که با طرح موضوعات عمومی و تکراری،موجب کسل شدن شنوندگان و مدعوین و القای بی ثمر بودن این نشست ها می شوند.
معمولا در پاره ای موارد،این همایش ها با بخشنامه و وعده اعطای "گواهی حضور" برای استفاده های آتی و ایجاد انگیزه در شرکت کنندگان برپا می شود.
برای امتحان ،می توان همایشی با سخنرانی چهره های مشهور،معتبر و محبوب دانشگاهی،اجتماعی،سیاسی و پزشکی بدون دادن وعده اعطای "گواهی حضوردر همایش" برگزارکرد و با میزان استقبالی که از این همایش ها - با محوریت این سخنرانان - صورت می گیرد، به نتایج واقعی و ملموس دست یافت !
اقشار فرهیخته حتی حاضرند برای شرکت در این کنگره ها و منتفع شدن از آن و افزایش علم و دانش خود مبلغی به نام حق شرکت نیز بپردازند.
میزان مفید بودن همایش ها را می توان با تعداد صندلی های خالی و پر سالن برآورد کرد.
به عنوان نمونه ؛ در همایشی شرکت کنندگان بعداز دریافت "گواهی های حضور" با ترک یکباره سالن صحنه ناخوشایندی پدید آوردند و در همایشی دیگر تا دقایق واپسین،شرکت کنندگانی بودند که هنوز سرپا ایستاده بودند !
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان