گفت و گوی سخن معلم با دکتر اسدالله مرادی پیرامون استیضاح وزیر آموزش و پرورش

بحث استیضاح وزیر آموزش و پرورش برای بار سوم است که به صورت رسمی در مجلس مطرح می شود .

با توجه به اهمیت موضوع ، گروه گزارش سخن معلم این بار تصمیم گرفت تا گفت و گویی با جناب آقای دکتر اسدالله مرادی ،عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان و پژوهشگاه علوم انسانی جهاد دانشگاهی داشته باشد .

سخن معلم  همه صاحب نظران ، اندیشمندان و فرهنگیان را به مشارکت در این موضوع فرا می خواند .

آقای دکتر مرادی

می خواهیم نظر شما در مورد این استیضاح و نیز آسیب شناسی رفتارها بدانیم ؟

من معتقدم که آموزش و پرورش نیاز به وزیری شجاع و فکور دارد ، وزیری که ذهن راهبردی نسبت به مشکلات و چالش های آموزش و پرورش داشته باشد .وزیری که مقهور شرایط نباشد .وزیری که مقهور جریان ها و گروه های سیاسی کشور نباشد .وزیری که مقهور مسائل منطقه ای نمایندگان مجلس نشود . وزیری که تسلیم خواست های غیرمنطقی نمایندگان هم نشود . وزیری که در هیات دولت ، قد و قامت رشید داشته باشد .

به نظرم در 35 سال گذشته تا حدی دکتر نجفی این ویژگی ها را داشت و رای نیاوردن ایشان را خسارتی بزرگ برای آموزش و پرورش می دانم و آموزش و پرورش ما از این جهت خیلی آسیب دید هر چند رای نیاوردن لبالب بود .اکنون هم ایشان را شایسته تر از دیگران می دانم .بنده به جد باور داشتم که دکتر نجفی  هم می توانست رئیس جمهور شود و هم وزیر آموزش و پرورش ؛ اما دکتر حسن روحانی می تواند رئیس جمهور باشد اما نمی تواند وزیر آموزش و پرورش باشد .یعنی از جهاتی اداره آموزش و پرورش پیچیده تر و مشکل تر از هیات دولت است .فی المثل رئیس جمهور  خیلی از مسائل را که مربوط به هیات دولت و روابط قوای دیگر است را کد خدامنشی مدیریت کند ، اما مشکلات و مسائل آموزش و پرورش را اصلا نمی توان کدخدامنشانه حل کرد .مسائل آموزش و پرورش باید در چارچوب راهبردها و راه کارهای دقیق علمی ، فکری و تخصصی حل شود .وزیر آموزش و پرورش باید قوی ترین و شایسته ترین و شجاع ترین وزیر هیات دولت باشد ، چرا که برای سرنوشت حدود 13 میلیون دانش آموز و یک میلیون معلم باید سیاست گزاری و برنامه ریزی کند .وزارت آموزش و پرورش از جهات گوناگون تقدم ، اولویت و اهمیت دارد . از جهت کیفی ، اخلاقی و آموزشی مهم ترین وزراتخانه است ، چون روی ذهن  و فکر 13 میلیون دانش آموز کار می کند .از جهت تعداد کارمندان هم به مراتب بیشتر از وزارتخانه های دیگر است .از جهت بودجه ، جزء چند وزارتخانه ی اول است .از جهت دغدغه های خانواده تقریبا بیشتر خانواده های ایرانی به طور مستقیم و یا غیرمستقیم با آن درگیر هستند .

بنده پرسش ام از رئیس جمهور محترم این است که آیا قوی ترین و شجاع ترین وزیر ، وزیر آموزش و پرورش هست و یا نه ؟

اگر هست که هو المطلوب ؛ اگر نیست شایسته هست که به هر نحوی که صلاح می دانند جبران کنند .

به نظر من ، وزیر آموزش و پرورش نباید نماینده حاکمیت در آموزش و پرورش باشد بلکه باید نماینده جامعه ی علمی ، نخبه و فرهیخته ی کشور در آموزش و پرورش باشد .

امروزه آموزش و پرورش ما ،با مشکلات و مسائل مختلفی دست و پنجه نرم می کند مثل مشق محوری ، دیکته محوری ،نمره محوری ، کنکور محوری ،مدرک محوری ،کمبود امکانات ، فضاهای آموزشی و تربیتی ، مشکلات اقتصادی و معیشتی معلمان ، عدم مشارکت آگاهانه و مسئولانه خانواده و اندیشمندان و ثروت مندان در آموزش و پرورش ، عدم هماهنگی و هم سویی با آموزش و پرورش و دیگر نهادهای تاثیر گذار در این حوزه مانند نهاد خانواده ، صدا و سیما ، دانشگاه ، حوزه ها ، شکاف میان وزارتخانه و مدرسه ،شکاف خانه و مدرسه ،شکاف میان معلمان و مربیان و دانش آموزان ، شکاف میان والدین و فرزندان ،سیاست زدگی ، عمل زدگی ، تحول ناپذیری ،نقد ناپذیری ،دیوان سالاری عریض وطویل ، تمرکز گرایی  و... مشکلات مختلف در حوزه آموزش و پرورش است .

بیشتر این مسائل و مشکلات ریشه در" نگاه ایدئولوژیک " دولت و " نگاه مادی محور" خانواده دارد .هر دو نگاه آسیب زا هستند .دولت و خانواده نگاه هم سو نسبت به آموزش و پرورش ندارند .یعنی در اهداف تعارض دارند .دولت امسال حدود 24 هزار میلیارد تومان برای اهداف خود هزینه می کند ، خانواده هم مبلغی تقریبا در همین حد اما برای اهدافی دیگر هزینه می کند . هزینه ای که خانواده در موسسات و مراکز آموزشی کنکور ، زبان ، کامپیوتر ، مدارس غیردولتی و... می کند .اکنون وزارت آموزش و پرورش عملا در حاشیه چنین موسساتی قرار گرفته است . آموزش و پرورش نیاز به وزیری شجاع و فکوری دارد که صادقانه و مجدانه با حاکمیت و خانواده وارد گفت و گو شود  و اهداف دولت و خانواده  را هم تحلیل و نقد کند و هم از رهگذر این نقد و تحلیل آن ها را هم سو و هم جهت کند .آموزش و پرورش نیاز به وزیر شجاع و فکوری دارد که سرنوشت میلیون ها دانش آموز را در بزنگاه های سیاسی و درگیری های گروه های سیاسی قمار نکند  و به حراج نگذارد .آموزش و پرورش نیاز به وزیری دارد که  هم مدیری قوی و راهبردی باشد و مدیریت راهبردی آن مهم تر  است . چون اگر راهبردی نباشد ، با گروه مشاوران نمی تواند وزارتخانه را هدایت کند ، اما اگر کارشناس مسائل آموزش و پرورش نباشد با مشاوران قوی می تواند آن مشکلات را جبران کند .

در برابر پرسش های مجلس از وزیر ، من این پرسش ها را مطرح می کنم که شایسته است نمایندگان محترم مجلس به این پرسش ها بپردازند :

( بنده معتقدهستم بخشی از مسائلی که توسط نمایندگان  مطرح شده است اساسا مربوط به وزیر نیست مثل حقوق معلمان ،معوقات و... ، مشکلات حق التدریسی ها که مشکل دولت و مجلس است ، توزیع ناعادلانه امکانات آموزشی در مناطق محروم ، پرداخت نکردن سرانه واحدهای آموزشی ،بی توجهی به حقوق بازنشستگان  ، عدم رتبه بندی معلمان ، حمل و نقل دانش آموزان استثنایی و.. مسائل اصلی نیستند این ها مربوط به دولت و مجلس است و ربطی به وزیر ندارد. و البته باید وزیر هم جبران کند )

1-چرا دولت 24 هزار میلیارد تومان  برای اهداف خودش می دهد و خانواده همین مقدار هزینه می کند که آن اهداف اجراء نشود ؟! مجلس این را بررسی کند که آیا این اهداف هم سو می باشد و یا متعارض ؟

نه تنها کاری تربیتی انجام نمی شود بلکه بچه ها شلاق نمره و مدرک را بخورند ؟ صبح به مدرسه دولت برود و عصر هم به آن موسسات ؟! این یک مساله بنیادین آموزش و پرورش است .به عبارت دیگر ، چرا دولت و خانواده اهداف و انتظارات متعارض از آموزش و پرورش دارند ؟

این اصلی ترین مساله  ای است که مجلس باید به آن بپردازد و عوارض وحشتناکی هم دارد .

2-چرا آموزش و پرورش در حاشیه موسسات آموزشی و کنکور قرار گرفته است ؟چرا چنین موسساتی بهترین  زمان های تلویزیون را خریده اند ؟ آیا تبلیغ این برنامه ها در رسانه رسمی حاکمیت اساسا درست است ؟

این مساله که این قدر حساسیت دارد ، این مسائل مهم و اساسی را رها کرده اند ؟

بنده بر این باورم اگر پرونده های  چنین موسساتی که فعالیت می کنند در مجلس و... مطرح شود ، پول و رانت هایی که از این رهگذر نصیب آن ها شده است ،به مراتب ، به مراتب و به مراتب از آن 3 هزار میلیارد بیشتر است !

دولت ، مجلس و سایر نهادها چنین مساله مهمی را رها کرده اند و اگر حرف مرا در مورد اهمیت این مساله قبول ندارند ،از فردا شرط دیپلم برای کنکور را رها کنند ؛آیا دیگر کسی بچه خود را در مدرسه خواهد گذاشت  و یا به همان موسسات کنکور و... خواهند رفت ؟!

3-آیا اهداف دولت و خانواده اساسا شدنی و تحقق پذیر است ؟هدف ایدئولوژیک و هدف آینده شغلی که این دو متعارض هستند و این همه هزینه تحمیل می کنند  و بچه های ما شلاق این ها در کف کلاس و کنکور و... می خورند ، شدنی است ؟

این دو نگاه اصولا در آموزش و پرورش تحقق ناپذیر است  و البته نیاز به تحلیل و بررسی دارد که باید در جای دیگر بررسی شود .

4-چرا در دولت گذشته ، بنا بر اذعان وزیر سابق آموزش و پرورش در یک برنامه تلویزیونی که عنوان کرد 70 درصد سند تحول بنیادین آموزش و پرورش که توسط اندیشمندان تدوین شده بود در شورای عالی انقلاب فرهنگی عوض شد ؟!

آیا واقعا نمایندگان مجلس رفته اند و این ها را بررسی کرده اند ؟ببینند آن سندی که توسط متخصصین نوشته شده بود برای آموزش و پرورش مفید تر بود و یا این تغییراتی که اعمال شده است ؟

اگر قرار است فرضا 500 محقق بنشینند و برای 20 سال دیگر سند راهبردی برای آموزش و پرورش بنویسند و 70 درصد آن تغییر کند ؛ آیا این نقض غرض نیست ؟

و چرا نمایندگان محترم مجلس نسبت به اجرای سند که وزیر قبلی اجرا کردند و آن را از سال پنجم اجرا کردند ؛ این عین جمله وزیر سابق است که گفت : " ما برای این که این برنامه را اجراء کنیم ، هیچ مشکلی نداریم و حال آن که برای این برنامه باید 70 هزار تا 80 هزار معلم تربیت می شد  و معلمین را از مقاطع بالاتر آوردند که البته دوره ندیده بودند و حتی کارمندان آموزش و پرورش را آوردند و اصلا بحث رها شد . شما در نظر بگیرید حتی اگر بخواهید 70 تا 80 هزار آجر از مقطع راهنمایی به ابتدایی بیاورید کلی مشکلات است ؛ آن موقع وزیر وقت بیاید و بگوید که هیچ اشکالی وجود ندارد !

ادامه دارد