برای دانش آموزان اتباع وزارت کشور تصمیم می گیرد در حالی که ما در آموزش و پرورش متولی تعلیم و تربیت آنان هستیم !

دوستانی که از سایر دستگاه ها تشریف آورده اند انتظار داشتم اقدامات دستگاه شان را در حوزه « اتباع » بگویند. مثلا وزارت بهداشت بحث غربال گری در مورد دانشجویان انجام می دهند ؛ ما هم در آموزش و پرورش در بدو ورود انجام می دهیم. ما سنجش بدو ورود کودکان مدرسه را داریم که قاعدتا همه اطفالی که شش سال شان تمام می شود و می خواهند وارد کلاس اول ابتدایی شوند قبل از این که ایرانی یا غیر ایرانی باشند سنجش انجام می شود.

وزارت بهداشت توضیح دهد در حوزه بهداشت برای دانش آموزان اتباع خارجی و افغانستانی چه کار کرده است؟ باید گزارشات این چنینی اتفاق بیافتد.

در حوزه چند فرهنگی بفرمایید وزارت کشور، وزارت ارشاد و دستگاه هایی که مرتبط با حوزه تعلیم و تربیت هستند چه کار می کنند و چه کار کرده اند ؟

به نظر می رسید اول باید اقدامات دستگاه ها در این حوزه تبیین می شد ، توجیه می شد و بعد می گفتند در این راستا ما با این چالش ها مواجه هستیم. بعد روی چالش ها فکر می کردیم و یک راهکاری می رسیدیم. ای کاش ما کار را این گونه شروع می کردیم.

نماینده وزارت بهداشت :

توضیح دادم . شما توجه نکردید . گروه پنج را عرض کردم .

ریاحی نژاد : در آن گروه اصلا آموزش و پرورش حضور ندارد .

نکته بعدی متاسفانه چهل سال است که ما مهاجر پذیر هستیم. در این چهل سال با نگاه تهدیدی به این موضوع نگاه کردیم. یعنی نگاه امنیتی کردیم. با نگاه موقتی به حضور اتباع افغان نگاه کردیم ولی این گونه نیست.

طرف سی سالش است و در ایران متولد شده است ؛ باز هم شهروند درجه دو حساب می شود و از حقوق اندک انسانی برخوردار نیست. حتی یک گواهی نامه نمی تواند بگیرد. یک کارت بانکی نمی تواند بگیرد. از این شهر به این شهر نمی تواند برود فقط در محدوده ای که اجازه اسکان پیدا کرده است حق رفت و آمد دارد. باید اینها را حل کنیم. واقعا چون نگاه ما موقتی است روی حوزه تعلیم و تربیت آنها کار نکردیم.

ما در آموزش و پرورش در سیاست کلان یک مواجهه روشنی با تعلیم و تربیت اتباع نداریم.

آیا شما سندی دارید که وزارت آموزش و پرورش در مورد تعلیم و تربیت اتباع چه کار باید کند ؟

 آیا باید بسته آموزشی خاص تولید کنیم ؟

 آیا کتاب خاص باید تولید کنیم ؟

آیا چون این اتباع افغانستانی است نباید با سرزمین خودش آشنا باشد ؟ مثلا به یک دانش آموزی که تبعه افغانستانی است بگویند که پایتخت کشور افغانستان کجاست ؛ بلد نیست !

 اگر قرار است که اینها به افغانستان برگردند باید حداقل با سرزمین شان آشنا باشند ، با آداب و رسوم و سنن آشنایی داشته باشند ولی چون نگاه ما موقتی است گفتند امسال برمی گردند ، سال دیگر برمی گردند الآن شده سی سال چهل سال در ایران ازدواج کردند ، زاد و ولد کردند و بعضی از اینها حتی خانه خریده اند. چون به نام خودشان نمی توانند بزنند به نام یک ایرانی زده اند. ماشین خریده اند و غیر قانونی پشت ماشین می نشینند.

من می گویم متاسفانه سیستم و حاکمیت در مجموع فقط وزارت آموزش و پرورش منظورم نیست یک مواجهه روشنی با تعلیم و تربیت اتباع ندارد .

نگاه ما یک نگاه  تحلیلی بوده ، نگاه امنیتی بوده است.

ما ده تا اسناد داریم برای این که بچه ای بخواهد در مدرسه ثبت نام شود  و این که از کجا شروع کردند مثلا آمایش  بوده ، سرشماری بوده ، کارت سبز بوده ، کارت سفید بوده یواش یواش سر این گره را شل کردیم.

اصلا از ابتدا تکلیف را روشن کنید !

کسی که به این کشور آمده آیا باید کار کند یا کار نکند !

من به عنوان یک کارفرما اگر یک افغانی را به کار بگیرم می آیند پدر مرا درمی آورند و جریمه می شوم. این مگر آمده که چه کار کند ؟

 کار که نکند ، تحصیل که نکند ، از حقوق انسانی که برخوردار نباشد ، از بهداشت و درمان برخوردار نباشد ؛ اگر مثلا اتفاقی برای او بیافتد در بیمارستان نه بیمه دارد نه کسی حمایتش می کند ؛ پول هم نداشته باشد بیمارستان پدرش را درمی آورد.

 این نگاه های منفی به قضیه متاسفانه به به آموزش و پرورش هم سایه انداخته است. یک کمیته دائمی آموزشی اتباع در وزارت کشور داریم .اما ما در آموزش و پرورش متولی تعلیم و تربیت هستیم اما مجری دستور العمل ثبت نام اتباع آنها هستند که اینها کجا ثبت نام کنند ؛ حق ندارند به سمپاد بروند ، حق ندارند در فنی و حرفه ای ثبت نام کنند ، حق ندارند کار و دانش بروند و...

 اگر ما در حوزه تعلیم و تربیت مسئولیت داریم باید بگویند که خودش تصمیم بگیرد که چگونه درس بخواند. و لذا متاسفانه نگاهی این چنینی آزار دهنده است و این آزاردهندگی برای کشور ما خوشایند نیست و بازتاب های منفی دارد.

 الآن ما چهل سال است که خدمت ارائه می کنیم ؛ خیلی خدمت های خوب هم ارائه می کنیم ولی وقتی پای درد دل اتباع افغان می نشینیم ناراضی هستند. نگاه شهروندی درجه دو آزاردهنده است. مجبورم مثالی بزنم. مثلا وقتی می خواهیم به کسی توهینی کنیم و به او بگوییم افغانی به او برمی خورد !

 متاسفانه این یک نگاه منفی است در صورتی که نباید این نگاه ها در کشوری که جمهوری اسلامی است و بحث انسانیت را دنبال می کند وجود داشته باشد و همه آن هم از حوزه وزارت کشور است.

اصلا در را ببندید کسی نیاید ! ولی وقتی کسی در این سرزمین ساکن شد باید خدمت ارائه کنید. هم کنوانسیون داریم هم میثاق نامه داریم هم تعهدات بین المللی داریم هم تعهدات دینی داریم انسانی داریم آموزه های اخلاقی داریم همه را داریم یا در را ببندیم کسی نیاید اگر قانونی شد مانند یک شهروند ایرانی از همه مواهب در جمهوری اسلامی برخوردار شود آموزش، بهداشت و درمان و ...

پیش گیری قوه قضائیه چه کار کرده است ؟

 کاش یک اقداماتی می گفتند. این حوزه واقعا چه کار کرده است ؟

 این که  چالش ها را عنوان کنیم ؛ همه می دانیم هزاران چالش داریم اما چه راهکاری برای حل این چالش ها وجود دارد ؟ آیا راهی هست یا نه ؟ مثلا آقای مهدوی در مرکز امور بین الملل فرمودند ما در بحث نحوه ارتباط گیری و نحوه تعامل معلمین با اتباع افغانستان ،مدیران، آموزش های چند فرهنگی همه اینها را دوستان در مرکز امور بین الملل پی گیری کردند ولی فقط آموزش و پرورش به تنهایی نمی تواند در این قضیه کمک کند ؛ همه دستگاه ها باید کمک کنند.

( ادامه دارد )

پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی

بخش نخست

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید