قدس آنلاین- طبق اصل سی‌ام قانون اساسی، دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان برای همه کودکان تا پایان دوره متوسطه را فراهم کرده و وسایل تحصیلات عالی و دانشگاهی را تا سرحد خودکفایی به‌طور رایگان گسترش دهد. این در حالی است که آمارها از ترک تحصیل گسترده کودکان سخن می‌گویند. کودکانی که به دلیل مشکلات مالی خانواده‌ها مجبور به ترک تحصیل شده و به جامعه کودکان کار می‌پیوندند. به نظر می‌رسد تناقضی که در اصل سی‌ام و واقعیت‌های موجود در نظام اقتصادی و اجتماعی کشور وجود دارد، عزم جدی دولتمردان را طلب می‌کند.
۹۸درصد بودجه آموزش و پرورش برای حقوق کارکنان
دریافت اجباری پول از اولیای دانش‌آموزان در مدارس دولتی معضل جدیدی نیست، اما به نظر می‌رسد این زخم در سال‌های اخیر عمیق‌تر و دردناک‌تر شده است. مشکلات اقتصادی و پرداخت نشدن سرانه دانش‌آموزی مدارس سبب شده تا تنگنای کمبود بودجه، مدیران مدارس را مجبور به دریافت وجه از اولیای دانش‌آموزان کند.
یک کارشناس آموزش در این خصوص به خبرنگار ما می‌گوید: بودجه مدارس تابعی از بودجه آموزش و پرورش است. به طور میانگین هزینه و سرانه هر دانش‌آموز در مدرسه دولتی حدود ۳ میلیون تومان برآورد شده است، اما این مبلغ از نظر دولت بسیار زیاد بوده و معتقد است که باید کاهش پیدا کند.
علی پورسلیمان اضافه می‌کند: به همین منظور بحث خرید خدمات آموزشی مطرح شده است. به این امید که اگر این هزینه‌ها به مردم و معلمان سپرده شود به حدود یک میلیون تومان کاهش پیدا می‌کند. در کنار این موارد، همان بودجه اندک تخصیص یافته به آموزش و پرورش نیز بیشتر صرف هزینه‌های کارکنان می‌شود. بر اساس اعلام مسئولان بین ۹۲ تا ۹۸ درصد بودجه، صرف هزینه‌های کارکنان و پرداخت حقوق و مزایا در آموزش و پرورش می‌شود. این ارقام حتی در مقطع ابتدایی به ۹۹ درصد هم می‌رسد. در این اوضاع مبلغی از بودجه باقی نمی‌ماند که آموزش و پرورش آن را صرف سرانه و تأمین هزینه‌های جاری مدارس کند.
انجمن اولیا و مربیان؛ حسابداری مدیران مدارس
وی اضافه می‌کند: آن‌قدر سرفصل مطالبات، معوقات و کسر بودجه در آموزش و پرورش وجود دارد که مبلغی برای پرداخت به مدارس و تأمین هزینه‌های جاری آنان باقی نمی‌ماند و سلیقه‌ای عمل می‌شود. در این میان اگر هم مبلغی تخصیص داده شود در برابر هزینه‌های جاری مدرسه، چیزی نیست. باید آموزش و پرورش ابتدا مدارس را از نظر مالی تأمین کند، سپس اگر مدرسه‌ای تخلف کرد، با آن مقابله کند، اما متأسفانه برای مدارس سرانه کافی در نظر گرفته نمی‌شود و بدیهی است که در این صورت شأن مدیران مدارس در حد کارپرداز پایین بیاید. البته لازم به ذکر است که در این میان انجمن اولیا و مربیان نیز از کارکرد اصلی خود خارج شده است. این انجمن به جای اینکه تلاش کند آموزش را در جنبه‌های مختلف آورده و مشارکت واقعی مردم در آموزش و پرورش را تبیین کند، به واسطه قانونی نانوشته تبدیل به حسابداری مدیران مدارس شده است.
این فعال حوزه آموزش با تأکید بر اینکه باید بودجه مصوب با بودجه محقق همخوانی داشته باشد، بیان می‌کند: بودجه مصوب آموزش و پرورش باید با بودجه محقق شده همخوانی داشته یا دست کم با هم نزدیک باشند.
زمانی که بودجه آموزش و پرورش نوشته می‌شود، باید تمامی نیازهای واقعی آموزش و پرورش در آن دیده شود، اما وقتی ساختار آموزش و پرورش ناکارآمد است و بهره‌وری در آموزش و پرورش ۳۰درصد است، از منابع داخلی آموزش و پرورش به صورت کافی و مؤثر استفاده نشده و پِرت منابع زیاد است، بدیهی است بودجه‌ای هم که برای آموزش و پرورش اختصاص پیدا می‌کند به میزان درست و در جای مناسب مصرف نمی‌شود. به عبارتی تمام این عواملِ مشکل‌زا سبب می‌شود این سازمان ساختاری ناکارآمد پیدا کند.
پورسلیمان اضافه می‌کند: باید این مسائل خارج از آموزش و پرورش اصلاح شده و تلاش شود در داخل آموزش و پرورش نیز بهره‌وری افزایش پیدا کند. باید به سمتی حرکت کنیم که عزم ملی و اراده جمعی برای اصلاح ردیف آموزش و پرورش وجود داشته باشد.
قانون شورای آموزش و پرورش در تمام ابعاد آن اجرا شود نه اینکه تنها بندهای مالی آن اجرا شود. قانون شورای آموزش و پرورش ظرفیت بسیار مهم و فرصت طلایی برای احیای آموزش و پرورش کشور است، اما متأسفانه با وجود اینکه بیش از ۲۴ سال از قانون تشکیل شورای آموزش و پرورش می‌گذرد، ولی بسیاری از بندهای آن اجرا نشده است. اگر تمام بندهای آن مانند تصویب تقویم آموزشی اجرایی شود، بسیاری از مشکلات و چالش‌های امروز نظام آموزش و پرورش حل خواهد شد.
این کارشناس آموزش در پایان خاطرنشان می‌کند: در قانون مشکلی نداریم، بلکه عمده مشکلات در اجرای قانون و نظارت بر موارد قانونی است. این مورد از کارکردهایی است که نهادهای نظارتی و قانونی سالیان زیادی است از آن غافل شده‌اند. افزون بر آن بحث مردمی کردن آموزش و پرورش باید جدی گرفته شود و لازم است که حکومت تکلیف خود را با آموزش و پرورش مشخص کند.
نهادی خیریه‌ای!
رسیدگی به آموزش و پرورش در کنار بهداشت و درمان و امنیت از وظایف بنیادین و ذاتی دولت‌ها بشمار می‌آید، اما در این میان آموزش و پرورش به دلیل اینکه شهروندان کنونی و آینده کشور در آن پرورش پیدا میکنند، بیش از هر نهاد دیگری به رسیدگی و توجه نیاز دارد.
محمدرضا نیک‌نژاد، فعال صنفی آموزش‌وپرورش می‌گوید: بی‌گمان هزینه برای نهادی که خروجی‌اش، آجرهای بنای جامعه است، نه هدر دادن سرمایه‌های مادی که سرمایه‌گذاری برای آینده کشور بوده و بر کسی پوشیده نیست که امروزه بنیاد توسعه همه جانبه در یک کشور، توسعه انسانی شهروندانی است که بدرستی توسعه یافته باشند.
وی اضافه می‌کند: کمبود بودجه در آموزش و پرورش موجب ایجاد گرفتاری‌های بزرگ در سال‌های گذشته آموزش شده است. این کمبود سبب شده تا این نهاد برای کاهش کسری بودجه فزاینده و آسیب‌زای خود از یک نهاد پویا و شهروندساز به آموزش‌وپرورشی خیریه‌ای و صرفه‌جویانه تبدیل شود. علاوه بر آن کمبود منابع مالی در گسترده‌ترین وزارتخانه کشور سبب شده است فرایند آموزش که باید کاهندۀ شکاف طبقاتی و ابزارِ گسترش عدالت در سطح جامعه باشد، خود عامل بی‌عدالتی و نابرابری آموزشی شود.
این فعال حوزه آموزش و پرورش تأکید می‌کند: باید تلاش کنیم بودجه‌ای عادلانه و درخور برای بنیادی‌ترین نهاد کشور تعیین شود. این کار نیاز به همکاری و فشار همه ذی‌نفعان آموزش، از خانواده‌ها و سازمان‌های مردم نهاد و تشکل‌های صنفی گرفته تا دست اندرکاران آموزشی و سیاسی دارد.
با بودجه سال آینده، مشکل آموزش و پرورش حل نمی‌شود
به نظر می‌رسد مشکلات ناشی از تخصیص نیافتن بودجه لازم و مناسب برای مدارس هر سال رشد کرده و بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. از یک طرف بر اساس ماده ۱۱ قانون شوراهای آموزش‌وپرورش مصوب ۱۳۷۲ گفته می‌شود مدیران مدارس موظف هستند مدارس تحت مدیریت خود را بر اساس بودجه تخصیص یافته و با همکاری انجمن اولیا و مربیان با کیفیت مناسب اداره کنند و حق دریافت شهریه در مدارس دولتی ندارند. آن طرف هم دانش‌آموزان هستند و جیب خالی آموزش و پرورش و دست نیاز انجمن اولیا و مربیان به سوی خانواده‌ها.
جبار کوچکی‌نژاد، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس در خصوص بودجه پیشنهادی سال آینده به خبرنگار ما می‌گوید: بودجه مدارس و سرانه در نظر گرفته شده برای واحدهای آموزشی و پرورشی مبلغی بسیار اندک است و مشکل اینجاست که همان مبلغ اندک هم تخصیص پیدا نمی‌کند؛ به عبارتی با جرئت می‌توان گفت در مدارس سرانه وجود ندارد.
وی با اشاره به بودجه مدارس شبانه‌روزی توضیح می‌دهد: این مدارس هم وضعیت مناسبی ندارند. سرانه هر دانش‌آموز برای یک شبانه‌روز مبلغ ۵۰۰۰ تومان در نظر گرفته شده است، در حالی که این مبلغ تنها هزینه تهیه یک وعده غذاست. کمبود بودجه مشکل بزرگی برای حدود ۴۵۰ هزار دانش‌آموز در مناطق محروم کشور محسوب می‌شود.
عضو کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی به مصوبه اخیر مجلس اشاره و بیان می‌کند: به منظور کمک به مراکز آموزشی و کاهش هزینه‌های آن‌ها، نمایندگان تصویب کردند که هزینه‌های آب، برق و گاز مدارس در سال آینده به صورت رایگان محاسبه شود. این مصوبه سبب صرفه‌جویی ۱۰۰۰ میلیارد تومانی در هزینه‌های آموزش‌وپرورش خواهد شد.
این نماینده مجلس شورای اسلامی در ادامه می‌گوید: با سرانه‌های ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون تومانی برای مدارس کشور نمی‌توان کاری انجام داد. باید این رقم را بالای ۱۰۰۰ میلیارد تومان در نظر بگیریم تا بتوانیم بخشی از مشکلات این حوزه را مدیریت کنیم.
کوچکی‌نژاد در پایان اضافه می‌کند: وقتی سرانه مدارس تأمین نشود، آن‌ها مجبور می‌شوند هزینه‌هایشان را از خانواده‌ها تأمین کنند، اما با شرایط سخت اقتصادی و نیز وجود تعداد بسیار کودکان بازمانده از تحصیل، این تصمیم فشار مضاعفی بر خانواده‌ها وارد کرده و ترک تحصیل دانش‌آموزان و آسیب‌های اجتماعی بسیار پس از آن را سبب می‌شود. البته با توجه به بودجه پیشنهادی سال آینده دولت برای آموزش و پرورش به نظر می‌رسد فعلاً مشکلی از این نهاد حل نخواهد شد.
نظرات بینندگان
ممنون از پاسخگویی شما
قبلا یادداشت هایی از ایشان در صدای معلم منتشر شده است .
اما ایشان تاکنون برای این رسانه یادداشت اختصاصی ارسال نکرده است .
همچنین روال کار صدای معلم این است که وقتی یادداشت و یا مطلبی منتشر می شود نویسنده به مخاطبان پاسخ گو باشد .
پایدار باشید .
خودتو خسته نکن کسی گوش نمی دهند.
آقا نوبخت تشریف بردن ....
قربونت برم پورسلیمان نازار
تلاشتو می کنی ولی بجایی نخواهید رسید.
چه میدانم دوستان ذخایر نظام و اختلاسگران و نجومی بگیران
یه جورایی آقایون مدیون نوبختن دیگه
همه جوره از جانب ایشان حمایت میشن
همکار محترم
اهداف رسانه صدای معلم فراتر از مصادیق و اشخاص است .
بنده و دوستان بر اساس اهدافی که به آن باور داریم عمل می کنیم و در این مسیر هم خسته نمی شویم و آن را رها نمی کنیم .
اگر قرار بود به این آموزه ها - که گویی ناامیدی یک ژشت روشنفکرانه و امروزی به شمار می آید عمل کنیم 3 راه بیشتر پیش روی ما نبود :
1- در این سیستم مثل خیلی ها استحاله شویم .
2- جلای وطن کنیم .
3- خودکشی کنیم .
اما هستیم و انسان گونه فعالیت می کنیم .
پایدار باشید .
سپاسگزارم .
پایدار باشید .
همکار محترم
آقا / خانم خدابنده
بدون تردید کشور ما در عداد کشورهای در حال توسعه است که البته وفاقی میان مردم و حاکمیت فعلا در حد مطلوب مشاهده نمی شود .
این جامعه برای خروج از این بن بست نیاز به یک عزم ملی پایدار دارد و بدون آن درست نخو اهد شد .
اتفاقا من اعتقاد دارم که حداقل دو وظیفه مهم دولت ها در دو حوزه آموزش و بهداشت خلاصه می شود .
حاکمیت چاره ای جز مردمی کردن آموزش و پرورش ندارد .
پایدار باشید .
از اقوام بنده با مدرک پزشکی عمومی ماهی ۱۵ میلیون از بیمارستان دولتی دریافت میکنه به غیر از مطب و درمانگاه و بنده با همون مدرک البته در رشته ریاضی ماهی دو میلیون تومان. دیگه دولت چطوری باید به من بفهمونه که اعتقادی به کار من نداره و ارزشی برای من و کار من قائل نیست؟
دوست عزیز
بحث من در این جا - همان گونه که اشاره شد - این است که اگر حکومت می خواهد آموزش را در قالب های قبلی و ایدئولوژیک اش حفظ کند باید برای آن هزینه کند .
نمی شود جرف از مشارکت مردمی زد و فقط چشم به کیسه و جیب آن ها داشت .
نمی شود فقط به آموزش و پرورش مانند یک بازاز کالا و بنگاه اقتصادی نگریست .
اما پرسش این است که آیا همه معلمان واقعا در همان حدی که حقوق می گیرند کار می کنند ؟
آیا اگر جایگاه آموزش نازل است فقط مقصر حکومت است ؟
آیا معلمان ما به معنای واقعی مطالبه گر و پرسشگر هستند ؟
برخی از معلمان کم کاری و از زیر کار دررفتن را یک جور زرنگی و ارزش می دانند که از جامعه کسب کرده اند .
این گونه افراد صلاحیت معلمی ندارند .
البته موضوع بحث من در این حا آسیب شناسی رفتار معلمان نیست اگر چه در این موارد قبلا مفصلا نوشته ام .
پایدار باشید .
نمی شود که حرف از مشارکت مردمی زد و فقط چشم به جیب ... و چند تا نمی شود دیگر که نوشته اید ولی نظر حکومت دقیقا برعکس شماست و همه جمله های شما را با می شود اگر شروع کنید به نظر حکومت می رسید! چرا نمی خواهید نظر حکومت رو بپذیرید؟ حالا درست یا غلط همینی که هست به قول رئیس جمهور اگه ناراحتی نباش و برو....
نوشته اید اگر حکومت می خواهد....... عزیزم حکومت نمی خواهد! تا وقتی که حکومت نخواهد هم اتفاقی نخواهد افتاد.
به نظرم باید با این موضوع کنار بیاید که ما مستخدم دولت هستیم و مجری خواسته های حکومت و دولت. اگر نظر شما با نظر حکومت در تضاد هست هم باید به روش دیگری به مبارزه بپردازید.
مثل این میمونه که شما کسی رو استخدام کنید برای کندن یک متر چاه و دستمزد کندن همون یک متر رو پرداخت کنید ولی اون شخص بگه تو اشتباه میکنی و من باید سیصد متر بکنم و دستمزد سیصد متر رو پرداخت کنی!!
نمی شود که حرف از مشارکت مردمی زد و فقط چشم به جیب ... و چند تا نمی شود دیگر که نوشته اید ولی نظر حکومت دقیقا برعکس شماست و همه جمله های شما را با می شود اگر شروع کنید به نظر حکومت می رسید! چرا نمی خواهید نظر حکومت رو بپذیرید؟ حالا درست یا غلط همینی که هست به قول رئیس جمهور اگه ناراحتی نباش و برو....
نوشته اید اگر حکومت می خواهد....... عزیزم حکومت نمی خواهد! تا وقتی که حکومت نخواهد هم اتفاقی نخواهد افتاد.
به نظرم باید با این موضوع کنار بیاید که ما مستخدم دولت هستیم و مجری خواسته های حکومت و دولت. اگر نظر شما با نظر حکومت در تضاد هست هم باید به روش دیگری به مبارزه بپردازید.
مثل این میمونه که شما کسی رو استخدام کنید برای کندن یک متر چاه و دستمزد کندن همون یک متر رو پرداخت کنید ولی اون شخص بگه تو اشتباه میکنی و من باید سیصد متر بکنم و دستمزد سیصد متر رو پرداخت کنی!!
همکار محترم
اداره یک گروه تلگرامی زمان و انرژی زیادی می طلبد و از توان من خارج است .
اگر بتوانیم کیفیت همین رسانه را حفظ کرده و ارتقاء بخشیم کار بزرگی انجام داده ایم .
از ییشنهاد شما سپاسگزارم .
پایدار باشید .
پاسخ : بله مقصر اصلی حکومت است. حکومت وقتی تعمدا ارزش و جایگاه آموزش و پرورش را به تدریج به زیر کشید یک امر طبیعی است که انسانهای عاقل از ورود به آن خودداری میکنند زیرا که به فرموده عقل کل عالم الفقر موت الاکبر.
در اینجا البته باید به یک نکته اشاره کرد و آنکه حکومت انقلابی هم به تدریج در ملت استحاله شد. این خود ملت است که برای علم ارزش قائل نیست متاسفانه. افراد ملت در برابر پزشک ملیاردی که بدلیل نداشتن 150 هزار تومان هزینه درمان حاضر است مرگ بیماری را ببیند اما به او کمک نکند کرنش میکنند اما در برابر معلم همیشه قد علم دارند و موضع می گیرند.