جستارگشایی
دکتر محسن رنانی اقتصاددان و جامعه شناس شهیر ایرانی در معرفی کتاب معروف توتوچان در مقوله تعلیم و تربیت می‌نویسد:
« دهم نوامبر از سوی سازمان ملل به عنوان «روز جهانی علم برای صلح و توسعه» نام گذاری شده است. این کتاب را امروز معرفی می‌کنم تا یادآور شوم که علم به خودی خود منجر به صلح و توسعه نمی‌شود. علم فقط وقتی در دستان انسان‌های غنی‌شده در درون و سرشار شده از بیرون قرار می‌گیرد در خدمت صلح و توسعه خواهد بود. و این غنی شدگی و سرشار بودگی در خانه و مدرسه رخ می‌دهد. قصه توتوچان قصه چگونگی غنی‌سازی درونی یک کودک و سرشاری او از بیرون است. توتوچان، کودک قصه ما، اکنون نود ساله و سفیر حسن نیت یونیسف و مشاور صندوق جهانی طبیعت است » .
توتوچان پرفروش ترین کتاب ژاپن
« کتاب «مدرسه رویائي» قصه واقعی توتوچان، دختر کوچولوی ژاپنی، در دوران دبستان است. دخترکی که بعدها به یک شخصیت جهانی تبدیل شد. چرا او شخصیتی جهانی شد؟ چون مادرش تا بیست سال بعد به او نگفت که در همان کلاس اول دبستان از مدرسه اخراج شده است، فقط گفت می‌خواهد او را به مدرسه دیگری ببرد که بیشتر دوستش داشته باشد؛ و این آن مهارت معجزه آفرینی است که خیلی از ما والدین نداریم. همین «نگفتن» یک جمله، آینده توتوچان را به کلی تغییر داد و به خاطر نگفتن همین یک جمله است که امروز کتاب توتوچان، عنوان پرفروش‌ترین کتاب در تاریخ ژاپن را از آن خود کرده است و به دهها زبان دنیا ترجمه شده است » .
مانع بلندپروازی کودکان نشویم
کتاب جذاب مدرسه رویایی (قصه توتوچان) از خاطرات کودکی درباره یک مدرسه‌ی ایده‌ئال در توکیو، در دوران جنگ جهانی، سخن می‌گوید که آموزش را با تفریح، آزادی و محبت درآمیخته بود. در این مدرسه‌ی غیرمعمول، به عنوان کلاس درس، به جای اتاق، از واگن‌های کهنه‌ی قطار استفاده شده بود. مردی فوق‌العاده -موسس و مدیر مدرسه، سوساکو کوبایاشی- که باور جدی به آزادی بیان و عمل داشت ، مدرسه را اداره می‌کرد. او به آموزگارانش توصیه می‌کرد «مانع بلندپروازی های کودکان نشوید» یا «رویاهای کودکان از رویاهای شما بزرگ‌ترند.»
تو واقعا دانش‌آموز خوبی هستی...
توتوچانِ کتاب، در بزرگسالی، به یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های تلویزیونی ژاپن تبدیل شد: تتسوکو کورویاناگی. او که در شش سالگی با برچسب یک‌کودک مشکل دار از اولین مدرسه‌اش اخراج شده بود موفقیتش را در زندگی مدیون این مدرسه‌ی خارق العاده و مدیرش است. مدیری که همواره به او می‌گفت: «می‌دانی، تو واقعاً دختر خوبی هستی.» او متقاعد شده بود که هر کودکی (مهم نبود که چقدر مشکل داشته باشد) با طبیعت درونی (فطرت) خوبی به دنیا می‌آید که فقط به پرورش نیاز دارد.
آزادی شخصی‌ای که به دانش‌آموزان این مدرسه داده شده بود، نه تنها در ژاپن، که در سراسر دنیا، با آموزش جاری آن زمان بسیار متفاوت بود. اهمیت و موفقیت آشکار این روش خواننده را ترغیب می‌کند که آموزش دوره‌ی ابتدایی خود را دوباره مرور و ارزیابی کند. نکات فوق تاثیر عمیق این روایت، میلیون ها نفر را از سنین مختلف به خود علاقه‌مند کرد.
حرف آخر
مداخلات حداکثریِ ذی‌نفعان دستگاه تعلیم و تربیت (اولیا، مربیان و آموزش و پرورش) در زیست طبیعی کودکان آنها را انسانهایی ناتوان، نازدردانه، تک بعدی و متوقع به بار می‌آورد و اجازه شکفتن طبیعی را به دانش آموز نمی‌دهد.
مداخلات نابه جا به جای نظارت معقول اجازه نمی‌دهد تا کودک بر اساس طبیعت و نیاز خود رشد کرده و در برابر سرما و گرما، تحولات محیطی و فشارهای اجتماعی برای مقابله با حوادث مترقبه و غیرمترقبه (حشرات، شته‌ها و پرندگان) زندگی مواجهه، مقابله و همزیستی نماید.
دکتر رنانی معتقد است که:
برای رشد درست کودکان سه چیز لازم است :
امنیت (زمین خوب)، محبت (آب کافی) و آزادی (نور مناسب).
با نظام آموزشیِ بی انعطاف، با تحمیل ارزش‌های فرهنگی و با قاعده گذاری نامناسب با طبیعت کودک، به نام تربیت فرصت‌های زیست طبیعی و رشد متعارف را از کودکانمان می‌گیریم و کاری می کنیم که دانش‌آموز از زندگی لذت نمی‌برد ؛ از آموزش فراری و از پرورش در رنج و عذاب مداوم است.
ما با یکسان سازی آموزش برای شرایط متفاوت عملا امکان رشد طبیعی را از دانش‌آموزان گرفته و تنوع و تکثر را در جامعه نابود می‌کنیم.
وقتی مدیر مدرسه توتوچان به دانش‌آموزانش می‌گوید:
بدترین لباسها را برای مدرسه بپوشند . وی می‌خواهد تا دانش‌آموز در شادی و بازی در مدرسه، نگران خاک خوردن و از بین رفتن لباسهایش نباشد و در بطن کار شاید شکاف غنی و ضعیف مشهود نباشد.
مگر ما به حواس پنج گانه خود آموزش عملکردی می‌دهیم؟ تا خود را موظف به آموزش تمام جزئیات به بچه‌ها باشیم. بچه‌ها به طور ذاتا خودشان بلدند چگونه رشد کنند و مسیر رشد طبیعی خود را طی کنند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.