تنبيه بدني دانش‌آموز به وسیله كادر آموزشي مدارس، ديگر تنها نمود خشونت در ساختار آموزشي كشور ما نيست. اين روزها به لطف گسترش رسانه‌هاي مجازي كافي است در گوشه‌اي از كشور اتفاقي بيفتد تا به‌سرعت همه شهروندان از آن خبردار شوند و تبديل به يك موج اجتماعي شود.
آنچه در اين ايام بيش از گذشته مي‌بينم، شيوع انواع ديگري از خشونت در محيط‌هاي آموزشي است. اگر پاي صحبت معلمان بنشينيم، برايمان خاطراتي از ادبيات دانش‌آموزان در مواجهه با خود بازگو مي‌كنند كه حيرت‌زده مي‌شويم.
نه‌تنها خشونت كلامي كه حتي خشونت فيزيكي دانش‌آموزان عليه كادر مدرسه نيز گه‌گاه در خبرها به چشم مي‌خورد. موضوع البته به اين هم محدود نمي‌شود. مواجهه والدين با كادر مدارس نيز نمونه‌هايي از خشونت كلامي و فيزيكي را به نمايش مي‌گذارد كه وقتي تمامي اين موارد را كنار هم مي‌گذاريم، يك پرسش پررنگ‌تر از هميشه در ذهن پديد مي‌آيد؛ چه اتفاقي افتاده كه هر روز نمونه‌اي از اين خشونت‌ها را شاهديم.
برخورد انضباطي با معلمان و مديران حاضر در نظام آموزشي و توبيخ و تنبيه آنها كه عليه دانش‌آموزان دست به خشونت مي‌زنند، البته لازم و ضروري است؛ اما به ريشه‌يابي اين موضوع هيچ كمكي نمي‌كند و تنها سرپوشي است بر عملكرد ما كه معلوم نيست چه كرده‌ايم كه امروز به اين نقطه رسيده‌ايم؟
در كشور ما نهادهاي فرهنگي و تربيتي متعددي وجود دارد كه از قضا بخش عمده‌اي از آنها در سيطره اختيار و وظايف دولت نيستند دانش‌آموزي كه معلم خود را با الفاظ ناپسند خطاب قرار مي‌دهد و والديني كه به بهانه دلسوزي براي فرزند خود كادر مدرسه را با ناسزاگويي آزرده مي‌كنند، برآمده از كدام فرهنگ هستند؟
باليدن به فرهنگ و تمدن چند‌هزار‌ساله و افتخار به پيشينه فرهنگي ملت ايران البته درست است؛ اما اين پيشينه چرا امروز به كمك ما نمي‌آيد؟
صِرف اينكه گفته شود اينها استثنا هستند و نبايد پررنگ شوند نيز چاره كار نيست.
در هر ساختاري كه منجر به توليد مي‌شود، با سه عنصر اصلي روبه‌رو هستيم: مواد خام، دستگاه پردازشگر يا توليدكننده و محصول نهايي.
حال به نظام آموزشي خود برگرديم. دانش‌آموز همان ماده خامي است كه وارد مدرسه مي‌شود. مدرسه نيز به‌مثابه همان دستگاه توليدكننده است و در نهايت خروجي مدرسه دانش‌آموز فارغ‌التحصيل است.كجاي اين چرخه معيوب است كه شاهد بروز اختلال هستيم؟
ما به مدرسه چه ماده خامي تحويل مي‌دهيم؟
آيا انتظارمان از آنچه در مدرسه مي‌گذرد، مطابق با ظرفيت‌ها و واقعيات موجود است؟
آنچه دانش‌آموز در خانواده با آن رشد مي‌كند، چقدر مطابق با همان پيشينه فرهنگي و مذهبي ماست؟ گذراندن ساعت‌ها وقت دانش‌آموزان پاي تلويزيون، تلفن همراه و ساير ابزار ارتباطي از اين نسل چه ساخته است؟
صدا و سيماي ما به‌عنوان مهم‌ترين رسانه چقدر توانسته نقش خود را درست ايفا كند؟ خانواده‌ها درباره تربيت فرزندان خود در عصر كنوني چه آموزش‌هايي ديده‌اند؟ واقعيت اين است كه ميان ما و نسل امروز تفاوت‌هاي شگرفي وجود دارد. آنچه ما در خانواده گذرانديم و شيوه‌هايی تربيتي كه براي والدين دانش‌آموزان به كار بسته مي‌شد، امروز ديگر كارايي ندارد. پدر و مادر متولي تربيت فرزند هستند...
اما اگر در عصري زندگي كنيم كه سرعت پيشرفت تكنولوژي و در‌اختيار‌گيري داده‌هاي متنوع و بعضا مخرب سرسام‌آور باشد، چه بايد كرد؟
نمي‌توانيم تنها از خانواده‌ها انتظار داشته باشيم كه همه چيز را كنترل کنند و فرزندان خود را در آنچه درست مي‌پندارند، محصور كنند.ريشه‌هاي اين نابه ساماني جدي‌تر از تصور ماست.
در كشور ما نهادهاي فرهنگي و تربيتي متعددي وجود دارد كه از قضا بخش عمده‌اي از آنها در سيطره اختيار و وظايف دولت نيستند.
مديريت يكپارچه فرهنگي و اجراي سياست‌هاي مبتني بر اسناد بالادستي مي‌تواند كمك كند تا اين سيل ويرانگر ما را با خود نبرد.
نظرات بینندگان
جناب ناشناس شما اولین حرکت را در بی تدبیری خود در امور فرهنگی و آموزشی نشان دادید،(متن پیام خود را مجدد بخونید) مسلما شما هم از والدین دانش آموزی هستید یا خواهید شد اگر معلم فرزند شما اشتباه کند شما عکس العملی نشان نمی دهید؟
از بزرگان در خصوص تعلیم و تربیت در زمان چوب و فلک بپرسید و فعالیت خود را، با معلمین آن زمان مقایسه کنید.
بعد همکاران شما برای چندین بار گفتند مدرسه پادگان نیست محل آموزش و پرورش است.
خیلی به دنبال یک کاریکاتوریست ماهر گردیدم تا کاریکاتوری با این مضمون بکشد تا به همه نشان بدهم معلم با بیش از بیست و چند سابقه چطور آینده دانش آموزان این مرز و بوم را تباه می کند.
پرسیدن سوال ممنون- اظهار نظر ممنوع و ....فقط از یک تا هزار هر شب تا چند روز بنویس و بیار
1)حساسیت سرکار خانم در ایام نزدیکی به انتخابات مجلس قابل تقدیر است.
2)در پیامهای قبلی نیز عرض شد پرداختن به حواشی با توجه به جایگاه حضرت عالی بدور از شان جنابعالی است.
3)جایگاه شما میطلبد به اموری چون تکرم معلمین. معیشت معلمین.خواسته های معلمین. بودجه اموزش و پرورش مطالبات اموزشی دانش اموزان.مطالبات اجتماعی اولیا.و....
که اگر انجام گیرد بسیاری از موضوعات مطروحه حل می گردد.
که اگر این
"همان چوب و فلک بهتر بود"
که با جستجو در اینترنت با عنوان بالا دلایل آن را هم توضیح داده
حاصل عدم برنامه ریزی صحیح و هدفمند در حوزه ی آموزش و پرورش و عدم آموزش اصولی و عملی مهارت های زندگی در مدارس، شیوع بد اخلاقی ها در سطح جامعه و حجم بسیار بالای پرونده های قضائی در کشور است. حال اینکه هر دانش آموز ایرانی از اوّل دبستان تا پایان دوره ی متوسطه ی دوّم و اخذ دیپلم، 16000 ساعت از بهترین دوران عمرش در مدارس سپری می شود و امروزه به اذعان مسؤولین دستگاه قضا، بالغ بر 16000000 پرونده در مراجع قضایی در حال رسیدگی است. اگر هر پرونده حدّ اقل دو نفر را درگیر کرده باشد می شود 32000000 نفر که از تعداد خانوارهای کشور هم فراتر می رود و این یک فاجعه ی بزرگ است.
به امید آموزش علمی و عملی مهارت های زندگی در تمامی پایه های تحصیلی از پیش دبستانی تا آموزش عالی و تغییرات مثبت در رفتار شهروندان و کاهش حجم پرونده های قضایی در کشور و بالا رفتن امید به زندگی در هموطنان عزیز و سربلندی همه ی ایرانیان در سرتاسر جهان.
پایدار باشید.
شمادرکوران انتخابات ازابلاغ افزایش 20درصدرونمایی حقوق معلمان رونمایی کردیدامافعلاخبری نشده،بهترنیست اول درزمینه آن دروغ بزرگ شفاف سازی کنیدوبعددرزمینه مسائل تربیتی نظریه پردازی کنید؟؟؟؟؟