مهر ماه دیگری از راه می رسد و مسائل همیشگی در بحث آموزش تکرار می شوند. امسال باز هم مدارس ظرفیت پذیرش همه ی متقاضیان را ندارند و خانواده ها و دانش آموزان از مدرسه ای به مدرسه دیگر و نهایتا به آموزش و پرورش پاس داده می شوند. انبوهی از دانش آموزان پشت درهای مدارس مانده اند و راه حل آموزش و پرورش حواله کردن کودکان به سمن ها و ان جی او های فعال در حوزه کودک است.
اگر چشم مان را بر این ببندیم که وظیفه ی ان جی او جبران کوتاهی های دولت در قبال آموزش نیستد ، بازهم ان جی او ها ظرفیت پذیرش این میزان دانش آموز را ندارند ! در این میان سوال این است که تکلیف کودکانی که از آموزش در ان جی او ها هم باز مانده اند چه می شود؟
73 سال از تصویب اولین قانون اجباری سازی تعلیمات می گذرد ؛ با این حال در مناطق محروم کشور و پایتخت، کودکان در مدارس خشتی، گلی و کپری چشم انتظار مدارس نوساز و جشن حقیقی کپرزدایی هستند، اما آموزش و پرورش نه تنها مدارس جدید را احداث نکرده است، بلکه از پس نوسازی مدارس هم بر نیامده.
یکی از مهم ترین شاخص های اثر گذار بر کیفیت آموزش، تعداد دانش آموزان هر کلاس بوده و بی توجهی به این موضوع برای کسانی که دغدغه کودک و آینده جامعه را دارند تبدیل به مسئله ای آزار دهنده و بعضا نا امید کننده شده است ؛ چرا که تشکیل کلاس هایی با بیش از 40 دانش آموز نشان دهنده ی غفلت مسئولین در آموزش با کیفیت است، کوتاهی بزرگی که سال هاست دامن گیر دانش آموزان و نهایتا جامعه ما شده و کسی نمی داند در کمیته برنامه ریزی آموزش و پرورش استان ها چه می گذرد.
در سند تحول بنیادین آموزش و پرورش نیز جدای از انتقادهای اساسی که به بخش های مختلف آن مطرح شده، به بحث نوسازی مدارس توجه نشده است و جای سوال دارد نویسندگان این سند ابزارهای لازم برای رسیدن به اهداف این سند را چگونه مهیا خواهند کرد؟
از سوی دیگر سیاست های افزایش جمعیت با برنامه های مدرسه سازی نمی خواند و در صورتی که این تشویق ها به افزایش جمعیت ادامه یابد اما زیر ساخت های آموزشی در نظر گرفته نشود آینده ی خوشی در انتظار آموزش کشور نخواهد بود.
کلاس های پرجمعیت چه بر سر کیفیت آموزش می آورند
کلاس های با تراکم بالا موجب هدر رفت انرژی آموزگاران جهت حفظ نظم و آرامش کلاس می شود و نهایتا آموزگار توان و تمرکز کافی برای آموزش با نشاط را ندارد. استرس و فشار بیش از حد روحی و روانی تاثیر به سزائی بر عملکرد روزانه معلمین می گذارد و در نهایت موجبات آسیب های روحی بسیاری را برای آنها فراهم می کند، تعلیم عملی فرسایشی و آموزگاران بی انگیزه، دچار روزمرگی می شوند.
ایجاد جو مناسب و صمیمی و فضای راحت در کلاس در کنار احترام به عقاید دانش آموزان و نظر خواهی در تصمیم گیری ها از ارکان اصلی یادگیری و آموزش تاثیر گذار است که به فراموشی سپرده شده. مهربانی و اخلاق دوستانه آموزگار موجب آرامش و جذب یاد گیرنده به کلاس درس می شود ولی در سیستم آموزشی ما معلم برای کنترل کلاس پر جمعیت، به ناچار آرامش و مهربانی را فراموش و تبدیل به شخصی سخت گیر، مستبد و خود رای می شود.
بسیاری از دانش آموزان دیر آموز حذف می شوند و زود آموزان، خسته از تکرار مباحث، دچار افت تحصیلی و مدرسه گریز می شوند. معلم زمان و شرایط مناسب به منظور ارتباط و شناخت روحی با دانش آموزان را نمی یابد، دوستی بین معلم و کودک شکل نمی گیرد و این فاصله گریز دانش آموز از مدرسه را بیش از پیش می کند. دانش آموزان بیشتری افت تحصیلی می کنند و به مرور از چرخه تحصیل حذف می شوند.
معلم طبعا زمان کافی برای بررسی تکالیف ندارد و فرصتی برای پرسش های شفاهی که در از بین بردن استرس و کمک به آمادگی دانش آموز بسیار موثر است ، کمتر مهیا می شود، امتحانات کتبی هم به دلیل تعداد زیاد دانش آموزان، سخت بودن کنترل آنها در زمان امتحان و وقت گیر بودن تصحیح اوراق به ناچار کمتر انجام می شود ؛ در نتیجه ارزیابی تک تک دانش آموزان یا انجام نمی شود یا کمتر و نا درست انجام می شود ؛ بنابراین نقاط ضعف و قوت و سطح دانش آموزان شناسایی نشده و طبعا در صدد رفع ایراد هم بر نخواهند آمد. آموزش و پرورش تنها به تدریس کتب مدرسه ای خلاصه شده و در نتیجه حداقل توجه به تربیت و پرورش انجام می شود.
البته همیشه بوده و هستند آموزگارانی که در هر شرایطی کلاس های پربار با اثر گذاری فوق العاده داشته اند، ولی سوال این است که آیا همه معلمین این توانایی را دارند؟ و آیا انتظار اینکه این توانایی را داشته باشند انتظار به جائی است؟
عدالت آموزشی کجاست؟
از بحث تراکم کلاس ها نیز بگذزیم دردهای آموزش و پروش کشور به این جا ختم نمی شود. در برنامه ها به پراکندگی جغرافیایی و شرایط آب و هوایی فرهنگی و اجتماعی توجه نشده است. این بی توجهی به مبحث تراکم جمعیتی منجر به توزیع نامناسب نیروی انسانی هم شده و در نتیجه این عدالت آموزشی است که در حد شعار باقی می ماند.
دولت های پیشین نیز در قبال آموزش رایگان و اجباری و با کیفیت قصورات متعددی را مرتکب شدند ؛ این ماجرا قصه امروز و دیروز نیست و فعالان حقوق کودک با توجه به آمار بازماندگان از تحصیل و آموزش بی کیفیت بیش از پیش نگران و آزرده هستند.
عدالت آموزشی شعاری برای طرفداران خصوصی سازی شده و در پس این وعده اهداف اقتصادی خود را دنبال می کنند،بی شک این ادعا از پدر خوانده ای است که خود را مقدم بر پدر می داند.هشدار این ورود کاسبکارانه نیز با بی توجهی مسئولین همراه است.
اگر خواهان آینده ای متفاوت هستیم علاوه بر اصلاح کتب درسی، نیاز مبرم به تغییر الگوی منسوخ آموزشی وجود دارد. آموزش مستمر معلمان، رضایت شغلی آموزگاران، شمار کم دانش آموزان در هر کلاس و از همه مهم تر مدارس کافی و مجهز آغاز راه تغییرخواهد بود. هر چند فرصت های بسیاری برای تغییر از دست رفته است ولی به جد توصیه می شود با تعمق و باز اندیشی در برنامه ریزی های گذشته و یافتن راه کار های بنیادین، بستر را برای آموزش با کیفیت فراهم کنیم.
بی شک آموزش های نیمه کاره هزینه های بالاتری را به کشور تحمیل خواهد کرد و هرگز صرفه جویی محسوب نخواهد شد.حل این بحران، نیازمند تغییر نگاه دولت و مجلس و برنامه ریزان آموزشی است. ساخت مدارس مجهز، آموزش و استخدام معلمان کارآمد هزینه نیست و سرمایه گذاری برای آینده است.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
حتی عدالت در بین معلمان هم وجود ندارد
همیشه تنبل ترین و بی کفایت ترین فر را به عنوان مدیر مدارس انتخاب می کنند
مدارس به صورت سیستم پادشاهی اداره می شود
پادشاه تا پایان خدمت خود تخت پادشاهی را رها نمی کنند
مدارس به صورت سلیقه ای اداره می شود و در کل بخشنامه ها و قوانین توسط جناب پادشاه زیر پا گذاشته می شود
جناب پادشاه تمام کارش شده نابودی انگیزه و توهین کردن به همکاران خود
باید وزارت و بخصوص وزیر ناشایست اموزش و پرورش به این سیستم پادشاهی مدارس پایان دهند
لطفا زود جواب دهید با تشکر