مزبان حبیبی :
چند روز پیش لایحه ی بودجه از طرف هیئت دولت به مجلس تقدیم شد، در این باره نکاتی قابل تامل است و سوالاتی مطرح:
الف: فرهنگیان از مجلس و مجلس نشینان قطع امید نموده و چشم امید به دولت تدبیر و امید دوخته بودند تا برای مشکلات عدیده ی آنها چاره ای اندیشیده شود، اما دریغ!
افزایش ۱۴ درصدی حقوق کارمندان و کارکنان دولت، ظلم مضاعف به فرهنگیان است چرا که در این مقوله دو نکته مفغول مانده است:یکی اینکه افزایش ۱۴ درصدی در کل حقوق اعمال نمی شود به عنوان مثال افزایش ۲۵ درصدی سال ۹۳ برای ۱۳۵۰۰۰۰۰ تومان در آموزش و پرورش، شده حدود ۱۲۰۰۰۰ تومان یعنی کمتر از ۱۰ درصد کل حقوق، اما همین ۲۵ درصد افزایش حقوق برای برخی از سازمان به ۴۰ درصد کل حقوق رسیده و وقتی علت را جویا می شویم می گویند ضریب افزایش ۱۴ درصد در آن وزارتخانه ها با آموزش و پرورش متفاوت است.
مطلب دوم اینکه، در بسیاری از ارگان ها مانند دادگستری و وزارت بهداشت و نهاد ریاست جمهوری و .... افزایش های کلانی سال گذشته در حقوق اعمال شده، آن هم بی سروصدا، حال آن که در آموزش و پرورش برای افزایش های ناچیز چندین بار اعلام می شود.
ب: وقتی قانون به صراحت ذکر کرده که افزایش حقوق باید حداقل معادل با تورم آن سال اعمال شود و این مصوبه ی مجلس است، چرا بودجه نویسان چنین قانونی را در برنامه های خود اعمال نمی کنند، جای سوال دارد.
ج: چگونه است که برای بسیاری از نهادها و وزارتخانه ها افزایش بودجه داشته ایم، اما وقتی به آموزش و پرورش می رسد، صحبت از کسر بودجه و کمبود اعتبار است؟
بهتر نیست هر چقدر هست برای کل کارکنان در نظر گرفته شود؟
د: چطور است که همه وزارتخانه ها و نهادها در امر بودجه نویسی اعمال نفوذ می کنند، اما وزارت آموزش و پرورش هیچ حرکت مفیدی در این باره نداشته است؟
حداقل ما اطلاع نداریم !
نظرات بینندگان
امیدی نداشته باشید سی ساله وضع همینه و هر سال بدتر شده فکر می کنید دولتی ها و مجلسی ها وضعیت ما را نمی دانند ، یعنی نمی دانند حقوق ما از کارگران عزیز شهرداری کمتر است . راز موفقیت و پیشرفت کشورهای جهان اولی را نمی دانند ، سیستم آموزش و پرورش و رسیدگی به معلمانشان را نمی بینند یعنی آقایان نمی دانند سرمایه گذاری در آموزش و پرورش یعنی پیشرفت کشور در تمامی جهات به خدا می دانند ولی نمی خواهند ، چرا؟ ...
فقط باید بلد باشیم تعداد صفرهای اختلاس ها رو بشماریم