1- بی گمان جامعه در حالِ گذارِ ایرانِ کنونی با چالش ها و بحران های عمیق و متعددی روبه روست که شاید منشا و فصل مشترک آن ها، فقد و فقرِ بنیادها و نهادهای مدنیِ موثر و کارآمد باشد ؛ نهادهایی که بستر و چارچوبِ قوام و دوامِ و انسجام و مشارکت جمعی و آگاهانه یک ملت را در راستای دستیابی به جامعه ای خردمند، آزاد، قانونمند، روا دار، شفاف، مسئول، خود نظاره گر، خود انتقادگر و خود اصلاحگر ... ، و مألا نیل به یک جامعه توسعه یافته (همه جانبه، بومی و درون زا) فراهم می سازد و ضامن بقا و استمرار آن است .
2- یکی از جنبه ها و جلوه های بارز چنین جامعه ای ، پیدایش و گسترش احزاب، سازمان ها و کانون های صنفی - مدنی با هدف تعقیب و تحقق آرمان های عمومی و پیگری مطالبات جمعی است .
3- بدون چنین شالوده و پس زمینه ای، هر کنشِ جمعی مستلزم هزینه فراوان و دستاورد اندک ( اگر نگوییم هیچ) خواهد بود و چه بسا به استقرار شبه یا کاریکاتوری از آن منجر گردد، زیرا به مثابۀ غرسِ نهال در کویر و یا تولد و بلکه سقط فرزندی خواهد بود که هنوز جسم و ذهن و روانِ مادر(جامعه)، آماده تغذیه و صیانت از او نیست .
4- فراموش نکنیم که دموکراسی محصول تعادل و توازن قوا میان حکومت و جامعه است. بدون جامعه مدنیِ منسجم و قدرتمند، آرزوی نیل به دموکراسی و حکمرانی خوب با حاکمان و حاکمیتی شفاف، نظارت پذیر و پاسخگو و ...، سرابی بیش نیست و این مستلزم برپایی نهادهای متعدد و احزاب و سازمان های سیاسی - اجتماعی متکثر است.
در غیاب چنین ساز و کاری و در یک جامعه توده ای و اتمیزه، قدرتِ مسلط ماهیتی لویاتانی(به تعبیر هابز) پیدا می‌کند و هیچ قدرتی جز خود را بر نمی تابد و سرکوب می کند. از این رو، پیش شرط گذار مسالمت آمیز و غیر خشونت آمیز به دموکراسی واقعی و پایدار، تأسیس و تقویت و تثبیت نهادهای مدنی و فرهنگ سازی متناسب و متلازم با آن است .
5- انتخابات 29 اردیبهشت 96 نشان داد که جامعه توده ای، استبداد خورده و اتمیزۀ ما،گرچه با تأخیر و تأنی، اما به تدریج در حال طی کردن مراحل و منازلِ تکوینِ نهادها و زیرساخت های فرهنگی- رفتاری یک جامعه مدنی و دموکراتیک است .
6- آگاهان به نیکی به تعارض ساختاری قانون اساسی ایران و بخش های متباینِ نهادهایِ "انتصابی و انتخابی" مبتنی بر آن واقف هستند و قریب چهار دهه شاهد کشمکشِ دراز آهنگِ نظری و عملی در باب تقدم "اسلامیت" نظام بر "جمهوریت" آن و یا بر عکس، و تعابیری چون "حکومت اسلامی" یا "جمهوری اسلامی"، و نیز تلقی نقش و منزلتِ مردم به عنوان "ناصر" یا "ناصب" و ... ، بوده اند، از این رو بیش و پیش از پیروزی یک فرد یا جناح خاص، ره آورد این انتخابات پیشروی و تقویتِ "جمهوریت" نظام بود، که، در صورت اِذعان و باور به رجحان "اصلاح" بر "انقلاب"، رهاورد اندکی نیست و اهتمام در حفظ و گسترش آن وظیفه تک تک ماست .
7- به بیان دیگر، دستاورد بزرگتر این کارزار انتخاباتی، میوه بزرگ و ذی قیمت دیگری بود: ظهور قراین و علائم رشد و بالندگی و زایندگی سرمایه اجتماعی (به مثابه برترین سرمایه و دست مایۀ هر کشور و هر ملتی) و بارقه های حیات و قوام بنیان های یک جامعه مدنی خردمند و مسئول ... ، سرمایه ای سترگ و کمیاب که در صورت صیانت، پرورش، تغذیه و تداوم، می تواند موتور رشد و حرکت و اعتلای جامعه در مراحل بعدی در راستای نیل به توسعه همه جانبه، پایدار و درون زا، و حل و فصل خردمندانۀ ابرچالش های متعدد ایران کنونی باشد .
8- در واقع، در فرآیند کنش های جمعی که یکی از مهم ترین جلوه های آن انتخابات است (ولو در سطحی نازل و حداقلی، از سر صِدق یا سیاست)...، ناگزیر و ناگریز، فضاهای عمومی باز می شود و سقف کوتاه جامعه ارتفاع می گیرد ...؛ در چنین شرایطی، خواسته و ناخواسته، فضای تنگ و خفقان آمیز جامعه فراخ می گردد و در خلال تبلیغات، مباحثات و مناظره های انتخاباتی و افشاگری های مترتب بر آن ها، گوش ها و چشم ها گشوده می گردد و حتی بینی جامعه برای تنفس و استنشاق هوای بیشتر و تازه تر، گشادتر و فعال تر از قبل می شود ... و در پرتو هیجانات و امواج ناشی از خروج غول جمعیت از بطری سکون و سکوت، نهادها و سنت های استبدادی و حصارها و محدودیت های معمول سیاسی در نوردیده می شود، فضای پلیسی - امنیتی سست می گردد... تعصبات و تصلبات ایدئولوژیک و رداهای تنگ و محجور جزمیت و قشری نگری، حداقل موقتا، به حاشیه رانده می شود ... ترک بر می دارد، و، در صورت تداوم، چه بسا فرو ریزد .
9- و در چنین چرخه ایست که نهال آزادی، آگاهی و مدنیت، در پرتو تهییج و تشجیع افکار عمومی، با خروج از محبسِ عزلت و انزوا و با سر برآوردن از زیر صخره ستبرِ تحجر و تعصب و خشونت، مجالِ تنفس و بالندگی و ساقه بستن می یابد و آحاد مردم و کوشندگان، با عبور تدریجی از وضعیت اتمیزه و ارباب- رعیتی، و گام برداشتن به سوی جامعه ای باز و پرسش گر با حاکمان و حاکمیتی شفاف، مسئول و پاسخگو، به هدف غایی خود که همانا آرزوی تاسیس جامعه مدنی باشد، نزدیک می گردند .
10- در انتخابات روز 29 اردیبهشت، جامعه رأی دهندگان ایرانی، با ایجاد بهت و حیرت و برانگیختن حسِ اعجاب و تحسین در میان تحلیل گران و ناظرانِ داخلی و خارجی، بسیار هوشمندانه تر، مسئولانه تر و فراتر از انتظارات معمول ظاهر شدند و به رغم همه تنگناهای مادی و فشارهای جسمی و روحی، با حضور میلیونی و چند ساعته در صفوف فشرده و طاقت فرسای روز رأی گیری، به وعده های چرب و شیرین رقبا "نه" گفتند و دورنمای آزادی توأم با مشقت را بر وعدۀ زندگیِ مشکوک به اسارت ترجیح دادند ... ؛ آنها یکپارچه " نه" بزرگی گفتند: نه به خشونت ورزی، ماجراجویی و افراطی گری، نه به روش و منشِ اقتدارگرایی و انحصار طلبی، نه بزرگ به وعده و فریب، به رشوه، به پول پاشی و صدقه ... ، نفی و طردِ تحقیر، تدلیس و تحمیق توده ها، و مهار هیولای ویرانگرِ پوپولیسم نقابدار ... ؛ نه بزرگی که تنها اختصاص به طبقه متوسط و شهرنشین و تحصیل کرده نداشت بلکه با اجماعی باور نکردنی و ستودنی، روستاییان، محرومان و حاشیه نشینان هم مدافع و منادی آن شدند و به طرزی باور نکردنی در خلال آن ما شاهد رشد و بالندگی بذر عقلانیت و دوراندیشی ملت و شکوفایی نهال مدنیت بودیم .
11- در واقع پس از افزون بر چند ماه هراس و دلهره و در میان موجِ سنگینی از بیم و امید، خطر پوپولیسم ویرانگر، همچون صاعقه یا شهاب سنگی آسمانی از سر ایران گذشت . شاید شانس ما در این انتخابات این بود که نه قالیباف و رییسی، احمدی نژاد بودند، و نه روحانی حجب و حیایِ موسوی و خاتمی و ملاحظه کاری هاشمی را داشت (بلکه با گذران عمر سیاسی خود در مراتب و لایه های مختلف امنیتی- سیاسی جمهوری اسلامی،آداب رقابت و مواجهه با ایشان را به خوبی فرا گرفته بود و بهتر از هر کس دیگری می دانست که برای نجات خویش چاره ای جز حمله و کسب پیروزی ندارد)... ، و نه جامعه مار گزیده ایران همچون گذشته مات و مبهوت و مردد و منفعل و بی تفاوت بود و نه فضا، فضای ایام ماضی بود( به ویژه در پرتو پیدایش و گسترش فضای مجازی و شبکه های اجتماعی مبتنی بر تلگرام و خروج انحصار رسانه ای از چنگ رقیب)
12- چنین می نماید که جناح موسوم به راست سنتی، با فریز شدن و درجا زدن در پندار،گفتار،رفتار و ادبیات سیاسی - ایدئولوژیک دهۀ اول انقلاب و سپردن زمامِ خود به دست عناصر تندرو، ماجراجو و پرخاشگر، و پافشاری لجوجانه بر مالکیت انحصاریِ اسلام و انقلاب و کشور... ، و ناتوان از بازسازی خود و تولیدِ لیدرها و گفتمانِ منطبق با روحِ زمانه، دیگر شانس و امید چندانی برای جلب اعتماد و جذب آراء قشر تحصیل کرده و طبقه متوسط و جامعۀ شهری ندارد .
این جماعت به رغم شکست های سنگین و پیاپی در وزن کشی های انتخاباتی، با خیره سری و خشک مغزی مثال زدنیِ برخاسته از اتکا بر رانتِ ثروت و قدرت، ضمنِ انکار و کتمانِ واقعیات و تحولاتِ جاری درمتنِ جامعه، همچنان با لحنی طلبکارانه و پرخاشجویانه و قیم مآبانه، خود را معادل و مترادف با اسلام و انقلاب و ملت فرا می نماید و در صورت عدم طرد و مهار، همزمان با افول و زوالِ خویش، مشغول هدم و دفنِ اسلام و انقلاب و دستاوردها و میراثِ ناشی از آن است ... ، و احمدی نژاد به ایشان آموخت که تنها امید و سرمایه و پایگاه و پناهگاه شان، باید همان توده های محروم و مستأصل و حاشیه نشینان مستغرق در فقر و جهل و رویا باشد ..
13- ناگفته پیداست که یکی از بزرگترین شانس های جناح پیروز انتخابات این بود که احمدی نژاد با دستبرد و صدمۀ سنگین به پایگاه و پتانسیلِ فوق و به دنبال آن، آگاهی جمعی نسبت به نتایج و عواقب تلخِ و زیانبارِ وعده های وی، کار ادامه دهندگان راه او را دشوارتر ساخته بود، ضمن این که فرجامِ شوم سیاست های همپالگی های پوپولیستِ وی در عرصۀ جهانی(به ویژه در ونزوئلا) نیز مشدد و مُمدِ این هوشیاریِ آکنده از هراس گشت .
14- با این همه، نباید هیچ گاه پتانسیل و نیروی نهفته و ذخیره شده در پوپولیسم را دست کم گرفت ، زیرا طبع بشر، علاوه بر فراموش کاری، تمایل و اشتهای عجیبی به ساده سازی و خیال بافی و در غلتیدن به اوهام و آرزوهای شیرین و وعده های سریع الحصول دارد و نفرت از هیولای فقر و بیکاری و رکود، و آرزوی رهایی از آنها و نیل سریع به بهشت برین، همیشه جاذبه زیادی برای اقشار مفلوک و مستاصل داشته و دارد ، از این رو مادامی که جامعه از گسل ها و گسست های فرهنگی،قومی، سیاسی،اجتماعی و به ویژه تضاد و نفرت طبقاتی در رنج باشد، پوپولیسم به مثابه یک فرهنگ و پتانسیل و سرمایه تمام نشدنی ، همانند مواد مذاب انباشته در دل کوه آتشفشانی جامعه، پیوسته مترصد خروج و فوران است ... تا آن که در فرصتی مناسب نمادِ، سخنگو و قهرمانِ خود را بیابد و شورش "حاشیه" علیه "متن" سامان و جهت گیرد ؛ از این رو،گرچه به ظاهر احمدی نژاد رفته است اما احمدی نژادیسم همچنان زنده و در کمین نشسته است .
15- در حقیقت، نظام دموکراسی و فرآیند انتخابات، همچون هر پدیده دیگری و به مثابه یک چالش سهمگین و پیچیده، متضمن هم تهدید و هم فرصت است ؛ از جمله تهدیدهای سرشته در متن و بطن نظام های انتخاباتی و دموکراتیک، آفت عوام فریبی و پدیده پوپولیسم اغواگر می باشد، از این رو رقیب اصلی دموکراسی نه دسپوتیسم(استبداد) بلکه پوپولیسم(عوام فریبی) به شمار می آید .
پس تصادفی نیست که هر روز بیش از پیش، صحنه سیاسی دموکراسی ها به تسخیر شومن های سیاسی در آمده و به عرصه تاخت و تاز و خودنمایی بازیگران و عوام فریبان حرفه ای تبدیل می گردد که در صورت عدم مهار توسط نهادهای قدرتمند، پس از ربایش آراء و استیلا بر کرسی قدرت، با به سخره گرفتن و غارتِ آرمان ها و امیدهای یک نسل و یک عصر و نابودی توان و امکانات یک جامعه، در نهایت سرزمینی سوخته و ویران از خود بر جای می نهند که تا نسل ها بعد باید تاوان آن را بدهند .
در واقع پوپولیست ها در مقامِ یک شومن حرفه ای، با بهره گیری ماهرانه از تکنولوژی ارتباطی و امپراتوری تبلیغاتی حامیان خود و استفاده ابزاری از مشکلات و محرومیت های اقشار فرودست و حاشیه نشین و تضادهای اجتماعی - طبقاتی مستتر در بطن هر جامعه و سوار شدن بر موج احساسات و آرزوهای توده های سرخورده و حاشیه نشینان فراموش شده و دامن زدن به شور به جای شعور و قالب کردنِ سرابِ وعده و شعار به جای برنامه و کارنامه و ... ، در قامت و ردای قهرمان و ناجی و سوپرمن ظاهر شده و پس از فریب جامعه و تکیه زدن بر اریکه قدرت، در نهایت دستاوردی جز تاراج و تباه ساختنِ سرمایه انسانی یک کشور(اعتقاد، اعتماد، انسجام و امید یک ملت)، ندارند .
16- دور از ذهن نیست که در ادوار بعدی، پوپولیسم اغواگر و نقابدار با کوله باری از تجربه، چهره و جایگاه خود را نزد افکار عمومی به گونه ای ترمیم و بازسازی نماید که دیگر نتوان با توسل به قطبی کردن فضا و دوگانۀ "اهورایی- اهریمنی" و در آویختن به حربۀ "رقیب هراسی" ، از آنها به عنوان "لولو" بهره بردای کرد؛ از این رو، اکنون بر دولتمردان و مدیران جناح پیروز است که با پاسداشت این عزم و ارادۀ ملی- مدنی، و غنیمت شمردنِ این رفتار مسئولانه و خردمندانۀ جمعی و ترمیم کابینه و تعویض وزیران ناکارآمد و مدیرانِ بی کفایت، و به کارگیری همه مولفه ها و ظرفیت های ملی و فراملی، با ایجاد محیطِ تعامل و تحمل و گفت و گو و تبدیلِ فضای رقابت به رفاقت و گذار از واگرایی انتخاباتی به همگراییِ پسا انتخاباتی، و جامه عمل پوشاندن به وعده ها و برنامه های خود، به ویژه اهتمام جدی در زدودن فقر و جهل و تبعیض و فساد از ساحت جامعه، ثابت کنند که به دور از نگاه ابزاری و بدون مقاصد و اغراضِ صرفا سیاسی- انتخاباتی ، به آنچه گفته اند باور دارند و پای مواعید و میثاق خود با ملت ایستاده اند ... ، تا انشاالله در دوره بعد، قاطبه ملت نه با رویکردی منفی و سلبی و از سر هراس و اضطرار، و احیانا با توسل به قاعده انتخاب بین بد و بدتر، بلکه با نگرشی مثبت و ایجابی و از سر اعتقاد و اشتیاق به سوی صندوق های رأی بشتابند .
هشدار که ملت ایران، با هیچ کس عقد اخوت و انقیاد نبسته و به هیچ کس چک سفید و بدون تاریخ نداده است، پس پیش از آن که جامعه رأی دهندگان در انتخابات آتی شما را به پای میز محاسبه و محاکمه و معاتبه کِشند، خود آستین مراقبه و محاسبه را بالا زنید .
17- بر این اساس، جامعه مدنی نوپا و در حال تکوینِ ایران کنونی، برای گذار مسالمت آمیز و کم هزینه از دموکراسی پوپولیستی (قهرمان پرور) به دموکراسی حزبی(برنامه محور)، و اجتناب از بازگشت و درجا زدن و تکرار خطاهای پیشین، سخت نیازمند ریشه دوانیدن و تکوین و تثبیتِ جامعه مدنی و شالوده ها و نهادهای تمدنی متناسب و متلازم با آن است و با عنایت به ضرورت و اهمیت حفظ و گسترش سرمایه اجتماعی و نهادهای مدنیِ ضامنِ قوام، دوام و انسجامِ متناظر با آن ها، و پاسداری و آبیاری دستاوردهای مزبور، اینک بیش از پیش سازمان ها، نهادها و کانون های موجود باید با آگاهی و احساس مسئولیت برای صیانت و تحکیم و گسترش نهادهای مدنی و کنش های جمعی و خروج جامعه از حالت توده ای و اتمیزه و هدایت آن به بستر فعالیت های مدنیِ معقول، هدف مند و شناسنامه دار و ممانعت از فرو غلتیدن آن به ورطۀ پوپولیسم و چرخه تکراری و باطلِ: "نارضایتی، اعتراض، انقلاب، سرخوردگی، هرج و مرج و در نهایت سرکوب و استبداد مجدد" ... ، مبادرت ورزند.
18- اکنون سازمان ها، تشکلات و کانون های مختلف و متعددی در ایران وجود دارند که هر یک به زعم خویش مشغول نمایندگیِ خواست و ارادۀ طیفی و جمعی از مطالبه گران اجتماعی هستند ؛ اما به نظر نمی رسد که قاطبه آنها از توان و انسجام کافی برای پیشبرد اهداف و رسالت تعریف شده برخوردار باشند .
چنین می نماید که اجاق های آنها جدا جدا می سوزد و با توجه به فعالیت آنها در سرزمینی سخت و سنگلاخی و با عنایت به توان و وزنِ هستۀ سخت قدرت و روحیات و روش و منش و سوابقِ جناح محافظه کار ، این نمایندگان و طلایه دارانِ جامعه مدنی نیاز به تعامل، همکاری و همگرایی بیشتری دارند و باید با در انداختن سرمایه های اندک و سرگردانِ خود در مسیر و چرخۀ : "همجویی، همسویی، همجوشی، همپوشی و هم افزایی" و برپایی منظمِ جلسات هم اندیشی و هماهنگی، دارایی های پراکنده خود را تجمیع و مضاعف کنند و از موازی کاری و خنثی کاری و رقابت ها و عداوت های کوته بینانه، مخرب و شکننده احتراز جویند و الا بیم آن می رود که اجاق های آنها، جدا جدا و یکی یکی رو به سردی و خاموشی نهد .
19- نمی دانم آیا از این پس، همچون موسم انتخابات، دیگر مجال دیدار و گفت و گو با دوستان ستادهای انتخاباتی دست خواهد داد یا آن ها پس از اتمام کارشان با ما، با خاموش کردن سیم کارت های اعتباری خود(که چه بسا بعضا تنها برای همین ایام تهیه و فعال شده بود)،تا فرا رسیدن انتخاباتی دیگر، دچار غیبت صغری خواهند شد... ؛ اما آگه باشید که تکوین جامعه مدنی و قوام و دوام نهادهای اجتماعی و صنفی، نه یک پروژه کوتاه مدت انتخاباتی، که یک پروسه دراز مدت اجتماعی است و در فرآیند کنش های جمعی و دموکراتیک و در خلالِ فضاهای انتخاباتی و غلیان احساسات و تهییج افکار عمومی است که آحاد جامعه از پیله فردیت و اتمیزه خود خارج می شوند و در پرتو تعامل و انسجام اجتماعی، گام بزرگی به سوی تولید، تکثیر و انباشت سرمایه اجتماعی و تکوین و تثبیت جامعه مدنی بر داشته می شود .
پس اکنون که در پرتو سونامی انتخاباتی و تکاپوی سیاسی این سرمایه ها و گوهرهای نفیس(کنشگران اجتماعی) از اعماق راکد و تاریک و ژرفای خاموشِ اقیانوس اجتماع سر بر آورده اند ، بر ماست که با اغتنام از این فرصت نادر و گردآوری، آموزش و سازماندهی آن ها در قالب کمیته های تخصصی گوناگون و سوق دادن ایشان به سمت و سوی کنش های جمعی و مدنی آگاهانه، خردمندانه،شناسنامه دار، هدفمند و سازمان یافته، از این سرمایه و دست مایه عظیم و نفیس برای عزیمت به سوی جامعه مطلوب و آرمانی خود نهایت بهره را بر گیریم .
20- هشیار باشیم که ساقه نحیفِ نهالِ جامعه مدنی برای رشد، تثبیت و شکوفایی خود، نیاز به مراقبت، صیانت، آبیاری و تغذیۀ مستمر دارد . اگر اکنون که سر از خاک برآورده و جوانه زده، کوته نظرانه رهایش کنیم تا انتخابات دیگر، معلوم نیست که در روز نیاز اثر و نشانی از آن بیابیم .
پس ؛ مبادا هنگامی که خرمان از پل گذشت، با تکبر و تفرعن و سرمستیِ ناشی از پیروزی، با بی مبالاتی و کوته بینی و بی مهری نسبت به این سرمایه گرانبها و کمیاب، موجبات دلسردی، سرخوردگی، پراکندگی و زوالِ مجدد آن را فراهم سازیم !
هشدار که چنین سرمایه ای( آگاهی، انسجام، احساس مسئولیت و مشارکت اجتماعی) آسان به چنگ نمی شود و نباید آسان هم از کف بشود ...
21- فراموش نسازیم که در روز 29 اردیبهشت، مردم دست رد به سینه کسانی زدند که گمان می رفت خواستار فضایی بسته، امنیتی، رانتی ... و فارغ از شفافیت، نظارت و پاسخ گویی هستند و به گروهی لبیک گفتند که در گفتمان و ادبیات تبلیغی و ترویجی خود، همواره سخن از ضرورت گردش آزادانه اطلاعات و حق دسترسی آحاد جامعه به آن، شفافیت، نظارت، پاسخگویی، گشایش فضای پرسش گری و نقادی، جایگزینی جامعه "محق" بجای جامعه "مکلف"، ارتقاء مناسبات ارباب - رعیتی به شهروند- مالک ... و صحبت از کرامت و حرمت ذاتی انسان ها (فارغ از کیش و مرام آن ها) و نفی هر گونه رانت و تبعیض و تقدم و تأخر اعتقادی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، قومی، نژادی،اقتصادی،جنسیتی، و ... ، به میان می آوردند و ایران را از آن همه ایرانیان می دانستند و می خواستند و چه کسی نمی داند که استقرار چنین منظومه و سپهری مستلزم تجدید نظر جدی در رویکرد مضیقِ امنیتی و ایجاد بستر مناسب قانونی و تمهیدات لازم سیاسی- اجتماعی برای تأسیس و گسترش سازمان ها و تشکل های مردم نهادِ فرهنگی- سیاسی- صنفی در حوزه های گوناگون است و بدون به رسمیت شناختن و تن دادن به چنین مکانیسمی، و بهره گیری از مدیرانِ توانمند و معتقد به چنین ساز و کاری و برداشتن گام های استواردر جهت تحقق آن (فراتر از شعار و نمایش و گفتمان درمانی)، هیچ دستاورد سیاسی- مدنی، عمیق و پایدار و ماندگار نخواهد بود ...
هر کو ناموخت از روزگار ... دگر ناموزد ز هیچ آموزگار ...
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان