معلمان ، روشنفکری و توسعه سیاسی جامعه ؛ ما به کدامین گروه تعلق داریم؟

  پس از حضور گسترده و تاریخ ساز مردم در انتخابات دوره ی قبل علی الخصوص انتخابات ریاست جمهوری از خرداد 76 برگ تازه ای از اندیشه مردمی و مشارکت مردم در جامعه پدید آمد و آنچه در این مورد مقبولیت یافت ومورد توجه مردم قرار گرفت شعارهای تبلیغاتی روسای جمهور منتخب بود که نوید تحولی در زمینه فکری و سیاسی مردم را می داد و همگان براین باور بودند که نیاز فعلی جامعه با بستر جوان آن ، عملی شدن شعارهای مطروحه است.
اما آنچه دراین نوشتار می آید شعار توسعه سیاسی است که رهبر معظم انقلاب و مسئولین اجرایی کشور به تناسب در سخنانشان بیان نموده اند.
ولی عملا" بعد از گذشت سال ها هنوز هم محدودیت هایی در راه اجرای این شعار وجود دارد و شاید هنوز برخی مسئولین خودشان توجیه نگشته اند و معنی دقیقی نیز از توسعه سیاسی ارائه نگردیده و راهکارها و چگونگی توسعه سیاسی برایشان تبیین نگشته است .
آنچه بایستی دانست این است که توسعه سیاسی در زمان امام خمینی (ره) نیز مطرح بوده و همان رشد سیاسی مردم بوده که از خرداد 42 شروع گردیده و مردم توانستند با بالا رفتن رشد سیاسی جامعه ، جامعه ی مطلوب خود را به ثمر برسانند و بدین ترتیب مشارکت خود را در تصمیم گیری های جامعه نشان بدهند.
ریشه اندیشه سیاسی امام (ره) به انسان شناسی امام بر می گشت و مردم در اندیشه امام نقش محوری داشتند و این عشق به مردم از عشق به حق بر می خیزد.
اما در جامعه ما واژه سیاست به معنای دروغ پردازی در جهت رسیدن به اهداف مطرح گردیده در حالی که سیاست از منظر امام به معنای تربیت و راه بردن و ادب کردن و سرپرستی کردن به سوی مقصد الهی برای اصلاح زندگی انسان می باشد.
در توسعه سیاسی هدف بر این است که به انسان ها اهمیت داده شود تا صاحب شخصیت فکری و خلاقیت شوند و اگر انسانها با توجه به فضای فکری جامعه و امکانات موجود در جامعه اعم از نظام های آموزشی و سیاسی و خانوادگی ، تفکر و عادت به فکر کردن را پیدا کنند توسعه سیاسی میسر خواهد بود و به قول امام (ره) مملکت وقتی آسیب می بیند که ملتش بی تفاوت باشند.
آنچه محور اساسی ما در این گفتاراست نقش معلمان و فرهنگیان در راه اعتلا و رشد و توسعه سیاسی جامعه است ، اگر بخواهیم و بپذیریم که توسعه سیاسی یعنی حضور آحاد مردم در تصمیم گیری های مختلف جامعه و درگیر شدن در مسائل مهم جامعه و اظهار نظر نمودن دراین مورد است باید موانع و مشکلات موجود در این عرصه بررسی گردد.
به عنوان مثال ؛ نهاد عظیم و حساس آموزش و پرورش با بیش از یک میلیون نفر نیروی انسانی که در آن فعالیت می کنند و با توجه به نسل جوانی که در بستر آن رشد می کنند تا فردا در عرصه های اجتماعی مسئولینی کارآمد باشند ، هیچ گاه نتوانسته و نخواسته اند که در امور سیاسی دخالت کند و اظهار نظر نماید ، مگر اینکه فقط حضورش برای برگزاری انتخابات باشکوه و حضور در راهپیمایی ها بوده و آقایان مدرسه را محل علم و دانش می دانستند نه محل بحث سیاسی و نقد وانتقاد.
رهبر معظم انقلاب ، روءسای محترم جمهوری ، وزرای آموزش وپرورش بارها در سخنانشان نسبت به رشد و توسعه آگاهی های سیاسی در دانش آموزان و دانشجویان تاکید نموده اند و این نوید بخش جان تازه ای در نسلی است که برای یاد گرفتن و تجربه کردن و مشارکت نمودن در تمامی زمینه ها لحظه شماری می کنند و در اینجا بد نیست به فرمایش مقام معظم رهبری اشاره کنیم که فرمودند:
سئوال اینجاست که چرا معلمان همین نوجوانان و جوانانی که فردا وارد مسائل سیاسی کشور می شوند حق ابراز نظر سیاسی ندارند ؟ چرا با شاگردان شان بحث و گفتمان و آزاد اندیشی ندارند؟
چرا اهرم ها ی محدودیت زا نگذاشته معلم افکار و عقایدش را بروز دهد و این اهرم ها گردن آویز فشاری شده اند که باعث شده معلم دم بر نیاورده ، خاموش مانده و آنها نردبان مسئولین شده اند که کارهای خودشان را پیش ببرند و در عین حال بازیچه سیاست بازی نمایندگان مجلسی شده اند که هر روز نسخه تازه ای برای آموزش و پرورش مناطق و شهرستان های خود می پیچند و از آموزش و پرورش جز لاشه ای بی جان که هر روز پیش از روز دیگر بوی گندش بلند می شود نمانده است !
و با کدامین دلیل منطقی مدارس خالی از نشست های سیاسی می شود در حالی که حضور حد اکثری در انتخابات را انتظار داریم؟
تعلیم و تربیت و سیستم آموزشی پویا که از کادر قوی و صاحب شخصیت برخوردار باشد عامل دیگری است که می تواند تعیین کننده و موثر در توسعه سیاسی و شکل گیری آن باشد و بر پایداری و تداوم آن بیافزاید.
ما فرهنگیان و معلمان رنجدیده از بی ملاطفتی و نامهربانی مسئولین و وزرای آموزش و پرورش و مجلس محترم ، بر این عقیده ایم که اندیشه ها و شعارهای توسعه سیاسی ارزشمند بوده و باید در تبلیغ و ترویج آن کوشید.
امروزه آموزش و پرورش تنها وظیفه یاددادن دروس را ندارد و باید با زمان درحرکت بود ، ما موظفیم اول آگاهی های سیاسی واجتماعی دانش آموزان را بالا ببریم تا در صحنه های مختلف و مهم انقلاب و کشور و در مسایلی که به سرنوشت آنان بر می گردد آزادانه و متعهدانه تصمیم بگیرند و آن را رقم بزنند و ثانیا" بستر این حضور را آماده نمائیم.
معلم به عنوان قشر روشنفکر جامعه اگر نتواند دانش آموزش را راهنمایی کند و آزادانه در مسائل سیاسی ورود کند ، توسعه سیاسی در بین نسل جوان رشد نخواهد کرد و به ناچار هستند افرادی که بیرون مجموعه از فرصت جوانی و احساسات آنان استفاده خواهند نمود و مطالب را غیر واقعی جلوه خواهند داد.
به نظر صاحب نظران ؛ کسب هویت قوی در هر جامعه تابع نظرات سه گروه است:

آنهایی که حکومت می کنند، آنهایی که فکر می کنند و آنهایی که صاحب امکانات و ثروت هستند و آنهایی که فکر می کنند تحصیل کردگان و روشنفکران جامعه هستند که نه در راس حکومت اند و نه صاحب امکانات و ثروت .
و ما معلمان به کدامین گروه تعلق داریم؟

اگر جزو دسته دوم باشیم باید روز بروز قدرت ذهنی و فکری مان در جامعه افزایش یابد در حالی که عملا" چنین نیست و فرصت برخورد اندیشه ها در محیط فرهنگی آموزش و پرورش به وجود نیامده است و از اندیشه ها و آرای فکری آنان نیز استفاده نشده است.
جامعه توسعه یافته سیاسی جامعه ای است که در آن تکلیف منافع ملی و هویت ملی و هدف زندگی در آن مشخص باشد ، در شرایطی این چنینی قانون پذیری و احترام به قانون گرایی مورد قبول جامعه خواهد بود وحساسیت افراد برانگیخته خواهد شد.
اگر مردم حکومت را از آن خود بدانند و حکومت نیز به طور قانونی و مستمر خود را در مورد عملکردش در برابر مردم پاسخ گو بداند نشانگر مشروعیت سیاسی حکومت است و تقارن حکومت ومردم ، آرام بخش روابط دو جانبه است و در جامعه ی توسعه یافته از نظر سیاسی دولت و ملت دو روی یک سکه اند.
و اگر در جامعه ای ظهور جمعیت ها ، انجمن ها، و نگرش های مختلف فکری ، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی پرورش یابد توانایی مشارکت در امور جامعه بین مردم تقویت می گردد و تولید فکر افزایش یافته و جامعه به سوی فرهنگ بحث و گفت و گو پیش می رود و جامعه مطلوب پی ریزی می شود و افراد نیز به سمت اصلاح خود و دیگران حرکت می کنند.
در این میان حضور افراد لایق و توانا در پست های مهم جامعه با توجه به مسیر توسعه سیاسی نیازمند توجه به ظرافت های شخصیتی و بینشی و رفتاری افرادی دارد که در چنین افرادی باید با حساسیت عمل نموده و انتخاب کرد.
امروز نیاز آموزش وپرورش ما در راه رشد و توسعه سیاسی عبارتنداز:
1- برداشتن محدودیت ها و اهرم هایی است که حضور معلم را در زمینه سیاسی محدود می کند.
2-  وجود تشکل های سیاسی و پویای معلمان براساس قانون و در چارچوب نظام اسلامی که حضور معلمان در امور سیاسی را تسهیل نماید.
3- توجه به رشد سیاسی معلمان قبل از رشد سیاسی دانش آموزان مورد توجه قرار گیرد تا معلمان قدرت درک و تجزیه وتحلیل مسائل را داشته باشند تا در مدارس راهنمای نسل جوان باشند.
4- تربیت مدرسان سیاسی ، یا دوره های آموزشی در این زمینه ضرورت دارد.
5- با توجه به فرمایش مقام معظم رهبری کرسی های آزاد اندیشی در آموزش وپرورش نیز نهادینه شود.
ما با این فکر که یک عده اظهار می کنند خیر و صلاح مردم را می دانند و آنان باید بهشت و جهنم ما را تعیین کنند مخالفیم و باید بدانیم با مخالفت نابه جا ،استفاده از خشونت و تحقیر و ایجاد محدودیت ،مشکلی از جامعه حل نخواهد شد و اگر توسعه سیاسی به مفهوم میزان مشارکت مردم در تعیین سرنوشت خودشان است ، ایجاد محدویت فاقد ارزش خواهد بود و دوام نخواهد داشت.
یک جامعه در مسیر توسعه سیاسی باید بر پایه دور اندیشی زحماتی را متحمل شود، در تربیت و ساختارها با دقت و ظرافت عمل نماید وا ز صافی های گوناگون بگذرد تا به سر منزل مقصود رسیده و آینده بهتری را فراهم سازد.
و سخن آخر اینکه سیاست معلم یا معلم سیاسی نه در تضاد با جامعه و حکومت که در تقارن با جامعه وحکومت است و چون این قشر رنج کشیده و فقر کشیده خود را باور کرده است ( با توجه به فرمایش امام (ره) انسان باید خودش و کمالاتش و استعداهایش را باور کند و وابستگی فکری نداشته باشد ) در راه تعالی قانون گرایی و حفظ ارزش های انقلاب و اسلام و جامعه و پیشرفت همه جانبه نظام تلاش خواهد نمود و بدون توجه به گروه بندی و جناح بندی های رایج دنیای امروز با توجه به فرمایش مقام رهبری و امام راحل با معیارهای الهی حرکت خواهند نمود و با اخلاص و خلوص و به دور از ریا و نفاق به سمت اهداف عالیه و جامعه ای متعالی حرکت خواهد کرد .
امید که باور کنیم جامعه ی قانون مند و مطلوب جامعه ای است که همه افراد آن آزاد و متفکر و در چارچوب قوانینی مشخص فعالیت نمایند ، ابراز عقیده نموده و انتقادگر باشند . اینکه عده ای در محدودیت های سیاسی باشند و عده ای با استفاده از فضای باز سیاسی به وجود آمده برای خودشان و با استفاده از امکانات این مردم نظراتشان را بر گروه پایین القاء نمایند و حرف خود را از زبان مردم بیان کنند سیاست دروغ و تزویر است.
باشد که باور کنیم معلم ایرانی ، معلم مسلمان و سیاسی ، هیچ گاه ارزشهای جامعه ی خود را با منافع مادی در نمی آمیزد و حفظ ارزش ها و ایجاد عملی عدالت علی (ع) ، اجرای قانون برای همه و در یک کلام ایجاد جامعه اسلامی بر پایه اندیشه های اولیاء و اوصیای خداوند است که همه مردم از منافع آن استفاده کنند.
معلم متفکر سیاسی ، نسلی پرورش می دهد که اندیشمند و آگاه باشند و مشارکت در جامعه را  وظیفه خود بدانند و سیاست معلم ، انسانی آزاد از قیود بندگی است .
امیدواریم آموزش و پرورشی پویا با خلق اندیشه های جدید باشیم نه عروسک خیمه شب بازی سیاست مداران و بازی های سیاسی که هرچه خواستند بر سر این نهاد آوردند تا جایی که جز امر آموزش وپرورش ، همه چیز درآن پیدا می شود .
ما سیاست را تربیت می دانیم و معلم سیاسی را راهبری بی بدیل که می تواند راه را ازبیراهه نشانمان دهد.

امیدواریم نگرش ها تغییر کند و معلم بتواند نقش اصیل خود در بازسازی اندیشه ها و رشد و تعالی جامعه را به دست آورد.

ان شالله

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید