دو نگاه به کانون های صنفی معلمان و اما شفافیت و انتقاد پذیری ؟!

در بین فرهنگیان دو نگاه و نظر نسبت به انتخابات و منتخبین کانون صنفی و هیئت مدیره کانون صنفی وجود دارد، این نگاه ها منحصر به افراد فعال و یا غیر فعال هم نیست. هر دو گروه در این دو نگرش درگیر هستند.
نگرش اول که عمومیت بیشتری دارد و در بین فعالان صنفی مقبول تر است، معتقد است اعضایی که توسط رای دهندگان انتخاب می‌شوند، موظفند برای حل مشکلات فرهنگیان جلساتی بین خود تشکیل دهند و راه های برون رفت از آنها را چاره اندیشی نمایند، در صورت لزوم با مسوولان مذاکره کرده و در مواقع لازم با بسیج کردن نیروی عظیم فرهنگیان، راه را برای رسیدن به اهداف و حل معضلات فرهنگیان است باز کنند.
این نگرش معتقد است اغلب فرهنگیان نسبت به فعالیت‌های صنفی منفعل عمل می‌کنند و فقط تعداد معدودی از فرهنگیان هستند که به صورت جدی پیگیر خواسته های صنفی هستند . این نگاه معتقد است، افراد فعال با گرد هم آمدن باید تواناترین افراد را برای پیگیری خواست‌های فرهنگیان انتخاب کرده و با تشکیل اتاق‌های فکر و پی ریزی اقدامات لازم و با ایجاد کانال‌های مناسب جریان عظیم فرهنگیان را در جهت مناسب هدایت نمایند تا بتوانند بهترین بهره‌برداری از این نیرو را برای منافع فرهنگیان داشته باشند.
این طرز فکر معتقد است گاهی لازم است استراتژی‌ها به گونه‌ای استفاده شود که نیروهای مخرب کمترین نفوذ را در آن داشته باشند و بهترین راه انتخاب شده از طریق اتاق فکر بتواند راه خود را در بین تمام فرهنگیان باز کند. این نگرش معتقد است اعضای برگزیده کانون موظفند نقش رهبری دانا و توانا را برای هدایت صنف برعهده بگیرند.

اما نگرش دوم که کمتر مورد توجه فعالان صنفی قرار دارد، هرچند در اصل دموکراتیک بودن انتخابات صنفی و انتخاب شایسته‌ترین افراد برای تشکیل هیات مدیره با نگرش اول هم عقیده است، اما حدود اختیارات آن‌ها و حتی فعالان را محدودتر از گروه اول می‌داند.
این نگرش معتقد است فعالان فقط گروه محدودی از فرهنگیان را شامل می‌شوند ، فعالان هرچند به عنوان نیروی پیشروان اهمیت زیادی در به حرکت واداشتن فرهنگیان دارند ولی خود نمی‌تواند به عنوان تعیین کننده جهت حرکت جریان کلی فرهنگیان نقشی ایفا کنند و این برآیند حرکت تک تک فرهنگیان است که تعیین کننده مسیر حرکت کلی است .

شاید بتواند حرکت قطرات باران در دامنه کوه و تبدیل شدن آن به جریان پرقدرت رودخانه را به حرکت صنفی فرهنگیان تشبیه کرد؛ مسیر حرکت رودخانه را انتخاب قطره قطره باران تعیین می‌کند، نه تعداد افراد خاص و پیشرو، نه حرکت افراد معتدل و نه افراد کند و آرام، آنچه تعیین کننده این حرکت خواهد بود خواست و اراده تک تک قطرات است، حتی معقول ترین و آینده‌نگرترین افراد هم قادر نخواهند بود مسیری را به کل جریان تحمیل کنند، مگر آنکه بتوانند استراتژی خود را مورد سنجش و قبول همه قطرات قرار دهند، قطره‌ای بهتر می‌تواند به جریان کمک کند که بتواند مسیر آینده کل جریان را پیش بینی نماید و بتواند با درک درست حرکت افراد پیشرو و افراد جامانده نقش حلقه رابط بین تمام قطرات را ایفا کند.
این دیدگاه معتقد است تا زمانی که تک تک قطرات تمایلی به حرکت در جهتی نداشته‌ باشند، حتی حفر کانال برای هدایت جریان نمی‌تواند رضایت کافی و نیروی پرقدرتی ایجاد نماید.
برگزیدگان صنف کسانی باید باشند که با دید همه جانبه ی خود توان تشخیص صحیح خواست همه فرهنگیان را داشته‌باشند و بتوانند زبان گویای همه‌ی فرهنگیان باشند، نه فقط جریان هایی که در اطراف خودشان دیده می‌شود.
برگزیدگان صنف نمی‌توانند افراد پیشرو و افراد جا مانده را نادیده گرفته و با نگاه منطق گرای خود راه درست خود را بپیمایند، کار صنفی نیاز به اجماع جمعی دارد، اجماعی که همه را شامل شود.
هر اقدامی از طرف افراد فرهیخته و برگزیدگان صنفی وقتی از شفافیت کافی و توان جذب حداکثری افراد هم صنف در محیطی کاملا قابل رؤیت برخوردار نباشد، اگر حتی بهترین راه و مصلحانه ترین راه باشد که به بهترین شکل فرهنگیان را به مقصود می‌رساند، تا زمانی که در پشت درهای بسته و توسط عده‌ای محدود برنامه‌ریزی و تدوین شده باشد، نمی تواند خواست فرهنگیان را بازگو کند و در زمان عملیاتی شدن ناکام خواهد ماند.
از دید گروه دوم، برگزیدگان راهبر فرهنگیان نیستند، بلکه خود نیز جزئی از رهروان هستند و فقط به عنوان نمایندگان صنف زبان گویای آنها به شمار می‌روند و موظفند به عنوان پرچم داران صنف راهی را که همه می‌روند و می‌خواهند، به دیگران نشان دهند .

مخفی کاری در کار صنفی فرهنگیان یعنی ما راهی را در جلوی فرهنگیان قرار دهیم که با تشخیص ما راه مناسبی است و اگر این راه در معرض دید همه قرار می‌گرفت، دیگران و افرادی باعث ایجاد اختلال در کار شده و یا ندانسته گروه را در رسیدن به اهداف عالی خود ناکام کند. نتیجه تصمیم گیری در پشت درهای بسته، چیزی به جز بدبینی و تنها گذاشتن برگزیدگان در مواقع ضروری نخواهد بود.
صنف و کانون صنفی ای دارای اعتبار و ارزش است که تمام فرهنگیان بدون استثناء در آن عضو باشند و همه بدون استثناء در جهت دهی آن شرکت کنند.
تشکیل کانون صنفی با شرکت درصد محدودی از فرهنگیان فعال، نمی‌تواند به جای همه فرهنگیان تصمیم گیری کند و خود نقش اجرایی را برعهده بگیرد.
اما این که خردمندان چگونه می‌توانند بر افکار و خواست فرهنگیان تاثیر بگذارند و چگونه می‌توانند توان و قدرت فرهنگیان را در جهت خواست‌های معقول و دست یافتنی هدایت کنند و چگونه در زمان مناسب تحرکات مناسب را در جریانات فرهنگی ایجاد نمایند، چیزی نیست که از پشت درهای بسته مشخص گردد، این وظیفه رسانه و اطلاع رسانی و آگاهی بخشیدن به تمام قطره قطره ی، جریان فرهنگیان است، نیاز به صحبت‌های شفاف و همگانی .
هر آموزگار ساده‌ای از هر گوشه ای از وزارت گسترده‌ی آموزش و پرورش می تواند یک رسانه و یک راهنما باشد .

برگزیدگان صنف موظفند فضای مناسب و کافی برای مشارکت تک تک فرهنگیان ایجاد کنند تا ضمن افزایش اتحاد و همدلی بین فرهنگیان، همه بتوانند با به اشتراک گذاشتن افکار و خواست‌های خود باعث صیقل دیدن طرز فکر خود و کمک به رشد همنوایی سایر افراد گردند.
تشویق فرهنگیان برای به اشتراک گذاشتن افکارشان و تشویق سایرین به خواندن و شنیدن صدای دیگران، به همه و صنف کمک می‌کند که بتوانند در بین راه‌های بیشماری که در پیش پای جریان فرهنگیان قرار می‌گیرد، مسیری که از طرف همه بهترین تشخیص داده می‌شود را انتخاب و حمایت نمایند، حتی در مواقع اجرایی شدن این تصمیمات، عوامل مخرب با پشتیبانی معتبرتری که وجود خواهد داشت، کمترین آسیب را به حرکت وارد خواهند کرد.
از آن گذشته، یکی از بزرگترین نگرانی‌های همیشگی در جریان فعالیت‌های صنفی، سوء استفاده و استبداد عده‌ای خاص و فریب افکار عمومی فرهنگیان است، تصمیمات شفاف از خطر بزرگ استبداد و سوء استفاده‌های احتمالی در جریان صنفی خواهد کاست.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید