آقای پزشکیان ؛ به داد آموزش و پرورش برسید !

  سرانجام پس از مدت ها بحث و بررسی و رایزنی ، وزیر جدید آموزش و پرورش معرفی شد . علیرضا کاظمی معاون پیشین  پرورشی به عنوان گزینه نهایی وزارت آموزش و پرورش معرفی شد که در صورت کسب رای تمایل مجلس شورای اسلامی بر کرسی صدارت آموزش و پرورش خواهد نشست .

حامیان دکتر پزشکیان انتظار داشتند وزیر جدید آموزش و پرورش پیام تحول را به بدنه آموزش و پرورش منتقل نماید. 

معرفی کاظمی بیش از آن که نوید تحول بدهد ادامه سیاست های موجود را نشان می دهد . 

وزارت آموزش و پرورش در طول سه سال گذشته روند خاصی از مدیریت را پشت سر گذاشت. آموزش و پرورش ایران در سال های پس از انقلاب همواره رسالتی ایدئولوژیک برای خود قائل بود ولی این رویکرد در دولت سیزدهم شکلی متفاوت تر و غلیظ تر داشت . تشدید گزینش ، تاکید بر اجرای برنامه هایی همچون استخدام روحانیان و ... سرلوحه برنامه های وزارت آموزش و پرورش دولت سیزدهم بود . فاصله بین آموزش و پرورش رسمی و دانش آموزان در طول سه سال گذشته  بیشتر شد .

وزارت آموزش و پرورش در حالی تحویل دولت چهاردهم می شود که بیش از آن که خود را متولی نهاد مدرسه و مسئول بالا بردن کیفیت و کمیّت آموزش و ارتقای عدالت آموزشی بداند نهادی  برای تربیت تراز ایدئولوژیک  است  .

در این شرایط  تصدی وزارت آموزش و پرورش توسط علیرضا کاظمی چه پیامی دارد؟ 

 رزومه علیرضا کاظمی و عملکرد وی در طول دوران تصدی معاونت پرورشی و سپس سرپرستی وزارت نشان می دهد که گرایش وی به سمت ادامه شرایط موجود و عدم تغییر است .

شنیده ها نیز حاکی از آنست که نزدیکان وی را مدیران فعلی وزارتخانه  تشکیل می دهد که هر زمانی توانایی تغییر منش سیاسی خود را دارند و برای حفظ میز مدیریت خود با همه جریان های سیاسی همراهی  می کنند . مدیرانی که جهت فکری و سیاسی آن ها را پست داشتن  تعیین می کند.  این روند نشان می دهد که وزارت آموزش و پرورش در دوران وی تحول چندانی به خود نمی بیند و شاهد طرحی برای اصلاحات حداقلی هم در برنامه ها و روند فعالیت بزرگترین وزارتخانه دولت نخواهیم بود.

احتمال اینکه تعدادی از تشکل های سیاسی معلمان نیز برای دریافت چند پست همکاری نزدیکی با علیرضا کاظمی داشته باشد نیز وجود دارد در حالی که دریافت پست بدون تغییر و تحول در برنامه و روندهای آموزش و پرورش بی حاصل است و سرمایه اجتماعی اصلاح طلبان و تحول خواهان حامی دکتر پزشکیان را زیر سوال می برد .

گزارش های متعددی نشان می دهد که آموزش و پرورش با بحران های اساسی رو به رو است .

تعداد بالای ترک تحصیل و بازماندگان از تحصیل از بحران شدید عدالت آموزشی خبر می دهند.  نتایج آزمون های تیمز و پرلز و امتحانات نهایی نشانگر وضعیت وخیم کیفیت آموزشی است.

بخش عمده ای از دانش آموزان  با آموزه های کتاب های درسی زاویه دارند . مدارس دولتی به حال خود رها شده اند . با تعدد مدارس و کالایی شدن آموزش ، آموزش و  پرورش طبقاتی شده است . در چنین شرایطی  بیشتر تلاش های وزیر و مدیران آموزش و پرورش اجرای برنامه ها غیر مرتبط با مشکلات اساسی  نهاد تعلیم و تربیت است .

 علیرضا کاظمی برای  شرایط موجود  چه برنامه ای دارد و آیا می تواند برنامه توافق رئیس جمهور را به سطح وزارت آموزش و پرورش بیاورد و بکوشد بین بازیگران اصلی تعلیم تربیت ( دولت ، معلمان ، دانش آموزان و اولیا ) تفاهمی حداقلی به وجود آورد ؟ گذشته نشان می دهد که چنین اتفاقی رخ نخواهد داد .

وزیری بر کرسی وزارت می نشیند و همان برنامه های پیشین با مدیرانی متفاوت ادامه می یابند .

حامیان رئیس جمهور نمی توانند از وی و دولتش حمایت نکنند ولی نباید زبان به انتقاد نگشایند و دیدگاه های خود را بیان ننمایند. تغییر چند معاون وزیر  همراه با به کار گیری ملغمه ای از مدیرانی که مسئول وضعیت موجودند و چند مدیر نزدیک به اصلاح طلبان ولی  بدون انگیزه تغییر دوای درد های آموزش و پرورش نیست .   معلمان حامی رئیس  جمهور و بخش عمده بدنه آموزش و پرورش خواهان تغییرات اساسی هستند که مسائل موجود تا حدی کاهش یابد.

 از  دکتر پزشکیان ، رئیس جمهور محترم  انتظار می رود به داد آموزش و پرورش برسد . اجرای سیاست های موجود  آسیب خود را نشان داده است . مدیران ملوّن  که هر روز به رنگی در می آیند و می دانند که باید غلام وزیر باشند نه غلام بادمجان به وفور در آموزش و پرورش یافت می شوند که هم اکنون آماده اند سوار بر اسب مسئولیت ها دردولت جدید شوند و  تعهدی هم به گفتمان دولت جدید  ندارند  .

ادامه سیاست های قبلی  توسط وزیر جدید بدین معنا است که نه خانی آمده و نه خانی رفته است .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید