به بهانه اول اردیبهشت (روز بزرگداشت سعدی)

شعر سعدی برای ما یک تفنن نیست. سعدی مثل حافظ در حافظه تاریخی ما ادامه پیدا کرده است .سعدی جامعه آرمانی را در برابر جامعه واقعی به تصویر می‌کشد.

وی دركار تعليم و تربيت كودكان يا جوانان و يا گروه خاصي نيست. او تلاش مي كند تا رايحه تربيت را در جامعه نشان دهد؛ براي همين است كه موضوع هاي متفاوتي از قبيل؛ سكوت، پرهیز از سخن ناروا، تواضع، غيبت ، سخن چيني و امثال آن را در قالب لطيفه و طنز مطرح مي كند.

در تربيت موردنظر سعدي، انواع شخصيت هاي اجتماعي از شاهد تا زاهد و پاسبان تا ساربان مورد خطاب  و نصيحت قرار مي گيرد.به این منظور او با زیرکی خاصی به نام اهل دربار اما به کام مردم بازار حرف می زند و آموزه های حکمت عملی و اخلاق اجتماعی خود را بر اساس واقعیت های روزمره جامعه و مصلحت اجتماعی افراد استنتاج می کند.

کمتر شاعری چون سعدی روایتگر و نوازشگر زمان خویشتن است.شعر سعدی در میان ما زنده است .علت آن اضافه بر حلاوت و طرواتی که در زبان این استاد سخن هست، شاید به خاطر این هم هست که زمانه ما تفاوت چندانی با دوره سعدی پیدا نکرده است.

ضعف در عدالت اجتماعی ، قحط وجدان کاری، ریاکاری و امثال آن از جمله گزاره های شعر سعدی اند که هنوز در میانه ما وجود دارند.

در ثنا و ستايش سعدي در طول تاريخ بسیار گفته اند. بنابراين در تراكم اين همه حرف، گفتن از او سهل و ممتنع است.نوشتن در باره کسی كه درباره اش كم نوشته اند يا بسيار، دشوار است. اما کمترین فایده ی گرامی داشت یاد سعدی و اختصاص روزی به نام او، این است که نسل جوان با گفتار مشفقانه سعدی آشنا می شود .

می توان با بهره گیری از حرف های او ، رویكردی متعادل به زندگی روزمره داشت و ریشه بسیاری از منازعات و كشمكش ها را در جامعه خشكاند. پرهیز از ستیزه جویی و جدل در گفتار و كردار و روی آوردن به ملاطفت و مشی آرام در رفتار، چیزی است كه جامعه امروزی، بیش از پیش به آن نیاز دارد و یك بیت از شعرسعدی كافیست تاانسان را به دنیایی رهنمون شود كه ثمره آن همزیستی با هم نوعان و مدارا با دیگران است.

احترام به سعدی احترام به فضیلت، انسانیت و آزادگی در جهان است.
نقطه، سرخط!