در بیابانی کسی مردی بدید
پُرسشی کردش جوابی خوش شنید
کی رَسَم بر آن دهِ بالا ؟ بگو
گفت ، پاسخ این شنید حالا برو
باز پرسیدش نگفتی پیر مرد
چند ساعت راهِ آن ده می شود؟
گفتش این بار آن خردمندِ نکو
من که گفتم هی نپرسم ، راه رو
رَه فِتاد و فکر کرد او اَبلَه است
پشتِ سر گفتش که یک ساعت رَه است
خشمگین بر گشت و گفت اوّل چرا
این مرض داری نمی گویی به ما ؟
گفت پیش از آن ز من جویا شوی
من ندانستم روی ؟ یا می دوی ؟
تا بدیدم راه رفتن را چه سان
یافتم مقیاسِ آن را با زمان
این مَثَل یاد آوری کردم تو را
گر نسنجی راه را با طولِ پا
نه دعایت رَه نمایانَد نه وَهم
می کَنَند از بُن مُروّت ها و رَحم
خود نه تنها کُلِّ همراهانِ راه
دَم به دَم از چاله ها اُفتَد به چاه
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
دَم به دَم از چاله‌ها اُفتَی به چاه
مزد یوسف بودنت محبوب ماه
ما حسابی بهر اینان خسته‌ایم
لاجرم نفرین چگونه؟ آه و آه
این توهّم‌ها که می‌بینی هنوز
منفعت جوئیست، برای نان و جاه
وهم اعظم تا غروری را شکفت
مزد نیش سرزنش، شرمنده، گاه
چون به املاء زد بر من خدشه‌ای
بر فلانی، کی شود فانوس راه ؟!
گر تو را جاوید میدان گویدنت
با تعقّل از توهّم کاه و کاه
رتبه‌بندی می‌کند قانون تو را
رتبه دیدار ماه، بهتر ز شاه