در روزهای پرشور و شعور پیروزی انقلاب اسلامی هر قشر و گروهی سعی داشت تا به گونه ای بیعت خود با امام راحل را به اثبات برساند که البته دانش آموزان نیز از این مساله مستثنی نبودند.
دانش آموزان و نوجوانان به عنوان یکی از ارکان و پایه های مهم انقلاب نیز در دوران خون و قیام به پا خاستند و در شرایطی که انقلاب اسلامی مردم ایران به روزهای سرنوشت ساز نزدیک می شد در روز 13 آبان سال 1357 با راهپیمایی سعی داشتند صدای اعتراض خود را به گوش همگان برسانند.
این دانش آموزان پرشور و انقلابی با همراهی دانشجویان در محل دانشگاه تهران تجمع کردند و تعدادی از آنها در حالی که فریادها و شعارهایشان لرزه بر اندام ماموران مسلح شاه افکنده بود در جریان درگیری ها به شهادت رسیده و یا مجروح شدند.
امام خمینی (ره) در پیامی به همین مناسبت فرمودند: ... عزیزان من صبور باشید، که پیروزی نهایی نزدیک است و خدا با صابران است ... ایران امروز جایگاه آزادگان است... من از این راه دور، چشم امید به شما دوخته ام ... صدای آزادیخواهی و استقلال طلبی شما را به گوش جهانیان می رسانم. و این روز سرنوشت ساز به خاطر گرامیداشت یاد و خاطره شهیدان دانش آموز، در تاریخ انقلاب اسلامی به نام روز دانش آموز نامگذاری شد.
13 آبان و یادآوری رشادت های دانش آموزان در سال 57 خبرنگار ایرنا را برآن داشت تا با مصاحبه با یکی از کارشناسان مسایل آموزش و پرورش نقش و جایگاه دانش آموزان در عرصه های سیاسی را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد.
کارشناس مسائل آموزش و پرورش در گفت و گو با خبرنگار حوزه آموزش ایرنا درباره وقایع 13 آبان سال 57 اظهار داشت: این روز یادآور اعتراض آگاهانه دانش آموزان نسبت به وضعیت موجود و عملکرد هیات حاکمه شاه و عدم توجه به خواسته ها و مطالبات ملت ایران بود.
علی پورسلیمان اضافه کرد: در این مبارزه که نشات گرفته از خودآگاهی فردی و اجتماعی دانش آموزان بود و با هدایت مستقیم و یا ضمنی معلمان صورت می گرفت، آنان توانستند نقش واقعی خود را در معادلات به اثبات برسانند.
وی ادامه داد: مهم ترین عاملی که می تواند دانش آموزان را به عنوان رکن مهم تعلیم و تربیت در مسایل جامعه و آینده سوق دهد، تربیت سیاسی است.
این کارشناس حوزه آموزش و پرورش اضافه کرد: منظور از تربیت سیاسی، سیاسی بازی، سیاسی کاری و یا نگاه ابزاری به دانش آموز برای نیل به برخی اغراض و یا اهداف سیاسی نیست.
پورسلیمان با بیان اینکه تربیت سیاسی ناظر بر طراحی سازوکار و برنامه ای است که مهم ترین وجه آن تربیت شهروند و پرورش تفکر انتقادی است، اظهار کرد: شاید در نظام آموزشی ما که مهم ترین کارکردش حافظه محوری و فقدان توجه به پردازش مهارت های زندگی است این مفاهیم کمی نامانوس و یا غیرملموس به نظر برسند.
وی یادآورشد: دانش آموز به عنوان یک کلیت انسانی دارای کرامت و هویت است و هیچ گاه نباید به عنوان یک ابزار که قابل هدایت به هر جهت و یا کارکردی است نگریسته شود.
« مدیر سایت سخن معلم » یک جامعه توسعه یافته و پایدار را محل بروز رفتارهای مدنی دانست و افزود: پیامدها و یا نتایج طبیعی این روند می تواند مسوولیت پذیری، قانون مداری، نقدپذیری، انتقادگری، پاسخ گویی، پرسش گری و اعتماد باشد.
پورسلیمان خاطرنشان کرد: چنانچه بروز این رفتارها در جامعه کم رنگ و حتی بی رنگ مشاهده می شود باید به خاستگاه رفتارهای مدنی که مدرسه است پرداخت چرا که جست و جوی ریشه و یا منشا فقدان بروز رفتارهای مدنی خارج از چارچوب مدرسه و خانه بیراهه رفتن و یا دادن آدرس های اشتباه است.
وی در خصوص جایگاه دانش آموز در چرخه آموزش نیز گفت: یکی از مهم ترین ضعف های نظام آموزشی، نپرداختن به مهارت های زندگی جمعی و تمرین با هم زیستن است البته در نظام آموزش و پرورش نهادهایی با نام دانش آموز شکل گرفته اند که ماهیت برخی از آن ها انتخابی و برخی دیگر انتصابی است.
کارشناس مسایل آموزش و پرورش اظهار داشت: نهادهایی مانند بسیج دانش آموزی، سازمان دانش آموزی و اتحادیه انجمن های اسلامی دانش آموزان ماهیتی انتصابی دارند اما در مقابل شورای دانش آموزی در مدرسه و نیز مجلس دانش آموزی در مقیاس کلان ماهیتی انتخابی دارند و می توان گفت که تا حدود زیادی برخاسته از متن دانش آموزان هستند.
پورسلیمان ادامه داد: با وجود انتخابی بودن این دو نهاد در آموزش و پرورش به نظر می رسد که آن ها نتوانسته اند آن گونه که باید و شاید به وظایف خود عمل کنند ضمن آن که از سوی مسئولان چه در سطح مدرسه و یا بالاتر نقش آنان جدی گرفته نمی شود.
وی یادآورشد: واقعیتی که در فلسفه آموزش و پرورش ریشه دوانده آن است که دانش آموز توانایی و یا قدرت تشخیص مسائل و حتی مصلحت خود را ندارد و دیگران باید برای او تصمیم گیری کنند.
این کارشناس حوزه آموزش و پرورش اظهار کرد: وجود این ذهنیت غالب در نظام آموزشی موجب می شود که فرآیند جامعه پذیری و تربیت سیاسی اتفاق نیفتد و در کنار سیاست گریزی و یا سیاست ستیزی که به یک شاخص و حتی فرهنگ در جامعه و در میان فرهنگیان تبدیل شده است، کارکرد نظام آموزشی حتی به ضد خودش تبدیل شود.
پورسلیمان با اشاره به اینکه نخستین اتفاقی که باید بیفتد آن است که این گونه مفاهیم باید از نو بازتعریف شوند، خاطرنشان کرد: در نظام آموزشی، تربیت سیاسی از طریق بخشنامه و یا دستور العمل های اداری اتفاق نمی افتد.
وی افزود: مهم آن است که معلمان خود این مسایل را فهمیده و به ضرورت کاربست آن به منظور رسیدن به یک جامعه پایدار ایمان بیاورند.
« مدیر سایت سخن معلم » با بیان اینکه بدون همکاری معلمان تحول خاصی در وضعیت موجود رخ نمی دهد، ادامه داد: برگزاری انتخابات شورای دانش آموزی در مدارس نباید حالت فرمایشی داشته و فقط به چشم اجرای یک بخشنامه اداری به آن نگریسته شود بلکه لازم است در مورد این گونه مسایل در مدرسه فرهنگ سازی صورت گرفته و کادر مدرسه و معلمان این انتخابات و مشارکت در امور را جدی بگیرند.
پورسلیمان با بیان اینکه نباید فراموش کرد که این گونه سازو کارها تمرین دموکراسی و زندگی جمعی است و مسئولیت پذیری در فرآیند انتخاب ساخته و پرداخته می شود، یادآورشد: منشور حقوق دانش آموزی که قبلا مصوب شده است باید با برنامه ریزی و توجیه همه عوامل به دانش آموزان آموزش داده شود.
وی گفت: دانش آموزان باید با نهادهایی مانند مجلس دانش آموزی و کارکرد آن آشنا شده و با هم بودن را به عنوان یک فرصت بنگرند.
کارشناس حوزه آموزش و پرورش اظهار داشت: تعامل نهادهای مختلف دانش آموزی انتخابی و انتصابی در کنار همراهی با دو نهاد خانواده و مدرسه در مسیر ساختن انسان مسئول می تواند جامعه را از انواع آسیب هایی که آن را احاطه کرده است و از هزینه های مختلفی که بر آحاد جامعه تحمیل می کند، بکاهد.
روز 13 آبان سمبل رشادت و نقش آفرینی دانش آموزان در صحنه سیاسی است، این روز هر سال یادآور آن است که دانش آموزان می توانند در کنار سنگر علم و دانش، در عرصه های مختلف نیز حضور داشته باشند و نقش موثری در لایه های مختلف اجتماع برای داشتن ایرانی سربلند و سرافراز ایفا کنند.
فراهنگ ** 1883 ** 1569
انتهای پیام /*
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .
نظرات بینندگان
اما یاد آور میشوم سیاست تربیت در این مملکت میلنگد .البته اگر برنامه وسیاستی برای تربیت وجود داشته باشد !
شما ای کاش در خصوص فلسفه آ.پ کتابها می نوشتید.وکاش دلسوزان آ.پ قدر امثال شما را می دانستند وجناحی فکر نمی کردند.