صدای معلم:
در نظام های آموزشی توسعه یافته و موفق آیا کارکردی در این زمینه برای مدرسه به صورت مشخص یا نهاد آموزش تعریف شده است ؟
این که در انتخابات در مراحل مختلف و تبلیغات ورود پیدا کند ؟
به نظر شما چنین کارکردی در آن نظام های آموزشی تعریف شده است ؟
آیا قرار نیست که این کارکردها از آموزش و پرورش زدوده شود و نهاد آموزش واقعا نهاد آموزش باشد و به ماموریت های اصلی خودش برسد ؟
نهادی باشد که به موضوع ساختن انسان ، ایجاد و تقویت مهارت های شهروندی و حقوق شهروندی را سرلوحه ی امور خود قرار دهد .
شما فکر می کنید آیا این باید جزء کارکردها و ماموریت های آموزش در قرن بیست و یکم است باشد و می تواند آورده ای برای نظام آموزشی ایران داشته باشد ؟
در 45 سال گذشته این برای آموزش و پرورش یک سنت شده و یک وظیفه ذاتی برای آن تعریف و تبیین شده است .
نهادی انتخاباتی در موسم های مختلف انتخابات .
در حالی که هیچ قانونی هم ملزم نمی کند آموزش و پرورش را که بخواهد چنین وظایف و کارکردی را ایفا کند ؟
عابدینی:
ماهیت تعلیم و تربیت ، فلسفه تعلیم و تربیت و اهداف تعلیم و تربیت معطوف به مباحثی مانند مسئولیت پذیری، تربیت شهروند مسئولیت پذیر، این که ما انسان هایی را تربیت کنیم که مسالمت آمیز در کنار همدیگر بتوانند زندگی کنند می باشد .
آن دو کلید واژه ای که قبلا عرض کردم در خصوص این که بتوانند آگاهانه انتخاب کنند و هم آزادانه انتخاب کنند و هم انتخاب شوند ؛ اینها جزء پایه های تعلیم و تربیت اند.
صدای معلم:
یعنی وضعیت آنان هم مانند ما است؟
عابدینی:
خیر. دو بحث داریم. یک بحث پایه و مبنای فلسفه می باشد و بخش دیگر یعنی اجرا است و آن چه در عمل اتفاق می افتد .
در این قضیه اسناد و اهداف و ماموریت هایشان جزء اهداف غائی تعلیم و تربیت می تواند باشد که افراد را مسئولیت پذیر بار بیاوریم ، شجاع بار بیاوریم ، بتواند از حقوق خودش دفاع کند ، از مردم دفاع کند و با ظالم مبارزه کند ... اینها همه این مضمون را دارند. اما مثل خیلی از امور ؛ ما پایه ها و اساس را رها می کنیم و خیلی از مواقع به صورت مسئله و قالب آن مسئله می پردازیم .
شکل ورود به بحث مسائل سیاسی و این که ما بخواهیم به نفع یک جریان سیاسی بچه ها را تربیت کنیم مهم است .
دوره هایی در آموزش و پرورش ما بوده که اتوبوس گرفتند ، تمهیداتی اندیشیدند ، سالن گرفتند برای تبلیغات گروه ها و افراد هم صنف خودشان.
ممکن است در دنیا یا هر جایی اتفاق بیافتد ولی در کشور ما متاسفانه افراطی به این مسائل پرداخته می شود و این ضد آن اصول تعلیم و تربیت است. این مغایر با اهداف تعلیم و تربیت است .
ما حق نداریم هزینه های کلانی را از جیب ملت یا حوزه تعلیم و تربیت بپردازیم برای این که یک گروه و قشری از افرادی که موافق سلایق ماست رای بیاورند و انتخاب شوند. این شکل ورود نه به صلاح آموزش و پرورش است و نه با اصول تعلیم و تربیت سازگار است . این وضعیت متاسفانه دیده شده است.
خیلی از مواقع افراد موافق سلایق گروه های حاکم می خواهند بیایند و هزینه هم می کنند و در مقابل گروه های نظارتی هم خیلی حساسیت نشان نمی دهند و متاسفانه ورود پیدا نمی کنند و جلوی این کار را نمی گیرند و این تشدید می شود یعنی فکر می کنند مسئول آموزش و پرورش به عنوان ابزار دست گروه های سیاسی باید زمینه ورود آنها را به حوزه های تصمیم گیری سیاسی فراهم کنند.
هر جا هم نماینده ای مداخله کرده یک مدیر کل آموزش و پرورش را منصوب کرده است .
اتفاقا من فکر می کنم یکی از دلایل مداخله نماینده ها در آموزش و پرورش هم همین است. یعنی تلاش می کند یک مدیر کلی را یا یک مسئولی را در یک جا منصوب کنند و فردا بتوانند از او بهره برداری سیاسی کنند.
صدای معلم:
منظور شما این است که مدیران آموزش و پرورش یا مسئولین با استفاده از واژه های زیبا مثل دموکراسی ، تربیت سیاسی ، تکلیف سیاسی و چیزهایی نظیر این ها سعی می کنند که جای پای خودشان را در آموزش و پرورش محکم کنند و اقداماتی پیشگیرانه انجام دهند که در پست ها . مناصب خودشان ابقاء شوند منتها در قالب انتخابات؟
یعنی استفاده ابزاری از نهاد آموزش .
عابدینی:
بله. به نوعی متاسفانه مسئولیت ها در حوزه تعلیم و تربیت تجاری شده است. این واژه ای است که من روی تاکید می کنم. یعنی یک معامله است. من تلاش می کنم به شما مسئولیتی بدهم تو تلاش کن من بمانم و این بزرگترین آسیب را به حوزه تعلیم و تربیت می زند .
مسئول مربوطه ماندن خودش را و مسئولیت خودش را نسبت به به منافع سازمان ارجح می داند.
وقتی من مسئول منافع ، ماندگاری خودم و مدیریت خودم را اولویت بدانم و ارجح بدانم به مسائل و مصالح تعلیم و تربیت ؛ این نقطه آغاز و مصیبت بزرگ برای تعلیم و تربیت است که در خیلی از جاها اتفاق می افتد.
حاضر است سازمان خودش را آتش بزند ولی کوچکترین خدشه ای به مسئولیت و جایگاه فرد وارد نشود.
این در مسئولیت های کلان کشوری هم معنا پیدا می کند.
اگر در جایی آدمی پیدا شد که بر اساس سلامت نفس و نیز باورش به ارتقای تعلیم و تربیت در کشور احساس کرد ماندن خودش در آن جایگاه به تعلیم و تربیت صدمه می زند و آن منصب را رها کرد و رفت ؛ این می تواند نوید این را داشته باشد که توسعه به معنای واقعی صورت گرفته و آدم ها به آن رشد و بالندگی لازم و کافی رسیده اند.
پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی
مصاحبه گر : علی پورسلیمان
پایان گزارش/
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان