آقای صحرایی ... اغراق گویی کافی است ! اگر معلمان تریبون داشتند و رسانه های قوی بودند که وضع شان دیگر این نبود !

گروه گزارش/

رضامراد صحرایی در همایش فرهنگیان شهر تهران به مناسبت گرامی داشت دهه فجر و دست آوردهای انقلاب اسلامی می گوید : ( این جا )

« دست آوردهای انقلاب اسلامی که امروز به آن پرداخته می شود و مایه افتخار برای همگان است، ریشه آن در آموزش و پرورش بوده و حاصل تلاش معلمان گرانقدر است .

در دوران طاغوت از هر دو نفر، یک نفر بی سواد بود اما امروز نزدیک به ۹۸ درصد مردم در کشور باسواد هستند و این فراهم بودن زمینه آموزش و دسترسی برای همگان به برکت خون شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی ممکن شده است .

وی در پایان با اشاره به ظرفیت رسانه ای معلمان، تصریح می کند: معلمان تریبون دارند و رسانه های قوی هستند، نباید از این ظرفیت در تربیت نسل آینده و بزنگاه های تاریخی کشور مانند انتخابات غافل شد و مقدمه گفتمان سازی در مسائل گوناگون را با همین تربیون ها در کشور آغاز نمود » .

در مورد نخست همان گونه که پیش تر نیز به آن پرداخته شده است ؛ هر از چند گاهی اغراق ها و مبالغه هایی در مورد نرخ بی سوادی و رشد آن در دوران پیش از انقلاب اسلامی و پس از آن صورت می گیرد .

مقصود فراستخواه در گفت و گو با « صدای معلم » در این حوزه به واقعیت هایی پنهان اشاره می کند : ( این جا )

« صدای معلم » از ایشان می پرسد :

« منظورتان این است که رشد کمی آموزش و پرورش در بعد از انقلاب ، با رشد کیفی و توازن و عدالت همراه نبوده است ؟ »

فراستخواه در پاسخ چنین می گوید :

« حتی در همین رشد کمّی آموزش هم ما اغراق می کنیم. بنده محاسبه ای و مقایسه هایی کرده ام . قبل از انقلاب در فاصله 1335 تا سال 1355 نرخ رشد با سوادی افراد بالای شش سال در سال 35 ،  1 / 15  درصد بود که در سال 45 به  14 / 29  درصد رسید و در سال 55،  5 / 47  درصد شد.

 متوسط رشد سالانه در این سالهای قبل انقلاب  7 / 10  درصد می شود. بعد آمدم و از سال 55 تا 95 را نیز هم محاسبه کردم که مجموعا  6 / 87  درصد رشد داشت و  سالانه  11 / 2 درصد رشد می شود. پس آهنگ قبل از انقلاب از خیز بیشتری برخوردار بود.

 آن رشد سالانه ای که در سال 35 تا 55 بود اگر با همان روند ادامه پیدا می کرد و با همان نرخ در بعد انقلاب ادامه داشت ما خیلی زودتر از این بیشتر این مردم باسواد می شدند. پس حتی آنگاه که می گوییم در بهداشت و آموزش پیشرفت کمّی کرده ایم حتی این جا هم ممکن است اغراق کنیم . » اگر واقعا معلمان تریبون دارند و رسانه های قوی هستند پس چرا هیچ گاه آموزش و پرورش در اولویت دولت ها نبوده است ؟

وزیر آموزش و پرورش دولت سیزدهم ادعا می کند معلمان تریبون دارند و رسانه های قوی هستند .

پرسش « صدای معلم » از آقای صحرایی آن است که این تریبون دقیقا در کجاست ؟

منظور از رسانه های قوی چیست ؟

آیا « صدای معلمان » در همین پرتال وزارت آموزش و پرورش منعکس می شود ؟

آیا وزیر آموزش و پرورش دولت سیزدهم اطلاع ندارد که انتخابات شورای عالی آموزش و پرورش آن هم تنها برای حضور سه معلم در جمع 22 نفره آن شورا تعطیل شده و دیگر برگزار نمی شود ؟ ( این جا )

معلمان حتی در سطح اداره آموزش و پرورش منطقه نیز حق انتخاب سر گروه های آموزشی برای خود را نیز ندارند .

اگر واقعا معلمان تریبون دارند و رسانه های قوی هستند پس چرا هیچ گاه آموزش و پرورش در اولویت دولت ها نبوده است ؟

چرا نشست های خبری این وزارتخانه تعطیل شده و حتی در صورت تشکیل فقط « رسانه های هم سو » امکان حضور دارند ؟

البته فراستخواه در این زمینه به صدای معلم چنین می گوید : ( این جا )

« بدبختی آموزش و پرورش این است که حوزه عمومی ندارد، صدای معلم ندارد. مطالبه ای نیست. خانواده ها متأسفانه بالاجبار می خواهند خودشان را سر پا نگه دارند. به دومینوی تست زنی می پیوندند تا بلکه بچه های شان رشد کنند .

متاسفانه تعلیم و تربیت ایران حوزه عمومی چندان ندارد. 

درد آشنایانی مستقل و صاحب رأی که در این حوزه مطالبه بکنند. کنش داشته باشند. همه، متأسفانه کارکنان آموزش و پرورش شده اند و اندک است کنش گران آموزش و پرورش. رشدیه کارمند آموزش و پرورش نبود. کنش گر بود. باغچه بان، بهمن بیگی ، توران میرهادی، محمد باقر هشیار اینها همه کنش گر بودند.

اگر می خواهیم مشکلات آموزش و پرورش حل شود باید حوزه عمومی آموزش و پرورش توسعه پیدا کند » .

شعار و نمایش دیگر کافی است .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید