حکیم زاده:
این واقعا بحث مفصلی است و زمان زیادی می طلبد اما به شکل مختصر می توان گفت شما وقتی روند توسعه انسانی در دنیا و توسعه آموزش عالی را با هم مقایسه می کنید کاملا بر هم منطبق هستند. اخیرا در دانشگاه تهران سخنرانی داشتم با عنوان روندهای توسعه آموزش عالی و چالش و فرصت های دانشگاه در ایران. آن جا با نمودارها و آمار و ارقام این تطابق را کامل تبیین کردم. در آن جلسه هم گفتم تا شما روی توسعه کمی و کیفی آموزش عمومی سرمایه گذاری نداشته باشید نمی توانید فقط با آموزش عالی و با افزایش کمی صندلی های دانشگاه به توسعه پایدار برسید.
رصد روند توسعه انسانی که یکی از شاخص های مهم آن سطح سواد عمومی جامعه است نشان می دهد که کشورهایی مثل ژاپن و آمریکا از ۱۸۵۰ به نسبت کشورهای دیگر جلوتر بوده اند. شما نمی توانید که سابقه تاریخی را نادیده بگیرید. دانشگاه هاروارد در سال ۱۶۳۸ ایجاد شده و قدیمی ترین دانشگاه ما هنوز یک صد ساله نشده است. به نظر من این تراکم تجربه علمی و سابقه علمی فوق العاده مهم است و اصلا قابل نادیده گرفتن نیست .
بحث بعدی هم به مقایسه اعتبارات آموزش عمومی و آموزش عالی با هم بر می گردد . در دانشگاه اصلا فشاری در کار نبود ... ما آنجا در جریان تغییر نظام ترفیع یک نگاه علمی داشتیم و تمرکزمان روی تاثیرات این تغییر در بهبود کیفیت فرآیندهای آموزشی و پژوهشی در دانشگاه بود .
جالب است که در کشورهای با توسعه انسانی بالا سهم اعتبارات آموزش عمومی خصوصا اوان کودکی و ابتدایی از جی دی پی به مرتب بالاتر ازسهم آموز ش عالی ازجی دی پی است .
اما موضوع دیگر در مقایسه دانشگاه ها حجم اعتبارات دانشگاه هاست . من اصلا نمی خواهم بودجه دانشگاه تهران را با دانشگاه های برتر دولتی دنیا مقایسه کنم اما حتی در منطقه هم ارقام کاملا متفاوت هستند. نمی توان دستاوردها را بدون داشتن درون دادها دید اما بدون اغراق و بدون سوگیری سازمانی می خواهم بگویم دستاوردهایی که دانشگاه تهران داشته در مقایسه با اعتباراتی که به آن اختصاص داده شده فوق العاده است.
چون شما نمی توانید درون داده ها را نادیده بگیرید و یکی از مهمترین درون داده ها این است که شما چه اندازه اعتبار دارید ؟ چه اندازه برای پژوهش امکانات دارید ؟ چه اندازه آزمایشگاه هایتان مجهز است. برخی از این ارقام که در دانشگاه های منطقه می بینید قابل مقایسه با دانشگاه تهران نیست ؛ علیرغم این شما می بینید که دانشگاه تهران در مجموع یک اعتبار علمی خوبی دارد . ما اساتیدی در دانشگاه تهران داریم که جزء صد نفر برتر علم در جهان هستند و مرجعیت علمی دارند و مقالاتشان بسیار پر استناد است. اینها با کمترین امکانات کار کردند.
توسعه آموزش عمومی در کشور ما داستانش خیلی قدیمی نیست. شما بهتر می دانید چه مخالفت هایی بوده و آموزش عالی هم به همین شکل . همین الآن هم به آموزش عالی به عنوان یک بازیگر فعال در تصمیم گیری های کلان کشور به خصوص در آموزش و پرورش بها داده نمی شود ؛ زیرا نهاد قدرت و سیاست آن طور که باید و شاید نهاد علم را به رسمیت نشناخته است و مرجعیت نهاد علم را نپذیرفته است.
صدای معلم:
آسیب شناسی آموزش عالی با محوریت بحث رتبه بندی اساتید دارد انجام می شود. شما در جواب سوال من فرمودید که علم جایگاهی ندارد و دانشگاه به بازی گرفته نمی شود.
حکیم زاده:
من مطلق نمی گویم. من می گویم آن طور که انتظار می رود بنابراین شما طوری می گویید که اصلا این اتفاق نمی افتد. من می گویم به آن شکلی که باید این اتفاق بیفتد و انتظار می رود به شکل مطلوب نیست نه این که اصلا اتفاق نمی افتد.
صدای معلم:
آیا خود اساتید دانشگاهی که بر اساس این رتبه بندی مدارج را طی کردند و کسب کردند آیا بازیگران فعال و کنشگران قهاری بودند برای این که این جایگاه را فضا سازی کنند برای این که این فضای مطلوب حاصل شود ؟
حکیم زاده:
من یک بار در جلسه شورای دانشکده که همزمان با مسئولیتم در معاونت ابتدایی وزارت آموزش و پرورش بود این را مطرح کردم. گفتم به نظر من یک گسستی بین نظر و عمل وجود دارد حداقل در حوزه ای که من دارم کار می کنم شاید در حوزه های دیگر کمتر باشد مانند حوزه علم پزشکی در کشور ما. ولی در حوزه تعلیم و تربیت یک گسستی بین نظر و عمل است که ما یک سری کارهای پژوهشی انجام می دهیم که خیلی ارتباطی با مسائل واقعی مدرسه ندارد و در وزارتخانه آموزش و پرورش هم تصمیمات تاثیرگذاری برای پانزده میلیون سرمایه انسانی گرفته می شود که پشتوانه علمی ندارد. نمونه اش هدایت تحصیلی به عنوان نمونه عیان است. اینجا به همکارانم گفتم که ما باید بیشتر تحرک کنیم .همکاران گفتند خوب کسی از ما نمی خواهد و به عبارتی کسی تحویلمان نمی گیرد. من نمی خواهم بگویم که اعضای هیئت علمی آن اندازه که باید و شاید ورود پیدا کردند. شاید از آن بعد مسئولیت اجتماعی حتما همه ما مسئولیت بیشتری داریم. ما باید به عنوان مرجعیت علمی واکنش فعالانه تری داشته باشیم.
من فکر می کنم ما باید بیشتر عرضه کنیم . ما باید بیشتر مطالبه کنیم . ما بیشتر اعلام موجودیت کنیم. ما باید تلاش کنیم . من می دانم بعضی از همکاران مانند خانم دکتر ایروانی تلاش خیلی زیادی داشتند که کارهایی را در منطقه دو انجام بدهند به محض این که مسئول منطقه عوض شد کل آن جریان متوقف شد و این باعث سرخوردگی می شود.همین طور برخی برنامه های علمی که در زمان معاونت من در دوره ابتدایی کلید خورده بود و ما ماه ها کار علمی روی طراحی آن انجام داده بودیم و در اجرای آزمایشی هم کاملا موفق بود مثل طرح خوانا بعد از تغییرات مدیریتی متوقف شد.
صدای معلم:
منظورم این است آیا اساتید با این رتبه بندی در کنار ایفای نقش های علمی توانسته اند نقش های اجتماعی شان را اجرا کنند؟ معاونت های تخصصی وزارت آموزش و پرورش با ماموریت های اصلی آموزش و پرورش سر کار دارند .
حکیم زاده:
در سال های اخیر که بحث خدمات که در دانشگاه های دنیا خیلی مهم بود ...
صدای معلم:
منظورتان از خدمات چیست؟
حکیم زاده:
شاید معادل فارسی آن سخت باشد. سرویس یعنی مجموعه فعالیت هایی که یک عضو هیئت علمی در مورد اجتماع پیرامون خودش و جامعه خودش انجام می دهد . نفع رسانی می کند، خدماتی که ارائه می دهد. از زمانی که نظام ترفیع و ارتقاء تغییر پیدا کرده من شاهد هستم که همکاران ما اشتیاق بیشتری به مشارکت اجتماعی پیدا کرده اند. به عنوان مثال قبلا اگر یک استاد کارگاهی را می گذاشت یا با یک رسانه عمومی در جهت ارتقای آگاهی عمومی مصاحبه ای می کرد و یک کار ترویجی انجام می داد، مورد توجه قرار نمی گرفت ولی امروز این کار یک ارزش است و امتیاز دارد و به معنای مشارکت عضو هیات علمی در مجامع علمی و عمومی معطوف به حل مسائل کشور می باشد.
صدای معلم:
و این یک آیتم مهم هست برای ارتقاء ؟
حکیم زاده:
بله ؛ در ارتقا امتیاز دارد و مهم است . قطعا این نظام چند بعدی ارتقا می تواند کمک کند و اثرات آن هم اکنون قابل مشاهده است. قبلا کمتر کسی از اعضای هیات علمی مسئولیت های اجرایی را می پذیرفت چون کار خیلی سختی است و اشخاص به خاطر داشتن مسئولیت های خاص اجتماعی امتیاز بیشتری نمی گیرند. ولی الان پذیرفتن مسئولیت های اجتماعی ، مشارکت در کارگاه ها ، کمیته های تخصصی، کمیته های علمی، کارگروه هایی که برای حل مسائل هست اینها همه امتیاز دارد و باعث می شود که اشخاص اشتیاق بیشتری داشته باشند و انگیزه بیشتری داشته باشند. یعنی نظام رتبه بندی و نظام ترفیع و ارتقاء سالانه طوری طراحی شده که مشوق های لازم را برای ایفاء نقش فعال تر اساتید در عرضه خدمات اجتماعی و ایفای نقش مسئولیت اجتماعی ایجاد می کند.
صدای معلم:
منظور شما این است که اگر فرایند رتبه بندی اساتید دانشگاه که بهبود پیدا کرده و نسبت به وضعیت قبل ارتقاء پیدا کرده این اگر درست و بر اساس آن شاخص هایی که ذکر شد و با فرایند درست انجام شود می تواند هم وضعیت خودش را و هم داخلی اش و هم تاثیرات دانشگاه را در جامعه ارتقاء ببخشد ؟
حکیم زاده:
بله می تواند.
صدای معلم:
شما در مدتی که به عنوان یک مسئول اجرایی در آموزش و پرورش حضور داشتید در فرایند تدوین رتبه بندی معلمان هم بودید. می شود خلاصه ای را از ابتدا بیان کنید که رتبه بندی چه شد که الآن به اینجا رسیده است؟
حکیم زاده:
درست بر عکس فرایندی که در دانشگاه برای شما تعریف کردم به شکل دقیق نمی دانم این فرایند رتبه بندی در آموزش و پرورش چگونه جلو رفت !
علیرغم این که معاونت آموزشی بودیم اگر بخواهم صادقانه بگویم فرایند اداری اش را هنوز هم نمی دانم که چگونه جلو رفته است اما فقط می دانم که از وقتی که در وزارت خانه بودم همیشه موضوع رتبه بندی روی میز وزرای آموزش و پرورش وقت بود و گاهی اوقات هم در برخی جلسات موضوعاتی مطرح می شد ولی چون متولی اصلی آن معاونت پشتیبانی و مرکز نیروی انسانی بود تقریبا بقیه معاونت ها در حاشیه بودند.
صدای معلم:
متولی رتبه بندی معلمان معاونت پشتیبانی بوده است ؟
حکیم زاده:
بله. در خاطر من هست در زمان یکی از وزرا موضوعی مرتبط با رتبه بندی مصوب شد و خبر آن را من در یکی از رسانه ها دیدم و گفتند که رتبه بندی مصوب شده است و برای من سوال بود که که چطور است که ما در جریان نیستیم !
شاید از منظر آسیب شناسی بتوان گفت این خودش یک نوع اشکال باشد. معاونت های تخصصی وزارت آموزش و پرورش با ماموریت های اصلی آموزش و پرورش سر کار دارند چون معاونت پشتیبانی در هر وزارتخانه ای هست و این معاونت عمومی است. ولی در آموزش و پرورش معاونت های آموزشی و پرورشی و تربیت بدنی معاونت های تخصصی وزارتخانه هستند. اگر این بخش ها که قرار است ماموریت های آموزش و پرورش را جلو ببرند و با معلمان و مدیران سراسر کشور سروکار دارند، در جریان نباشند و نظرات آن ها لحاظ نشود ایجاد اشکال می کند چون صرفا با نگاه اداری کار دیده شده است .
صدای معلم:
چه کسی این تصمیم را گرفت که باید متولی رتبه بندی معلمان معاونت پشتیبانی شود؟
حکیم زاده:
صادقانه می گویم نمی دانم که کجا این تصمیم گرفته شد و این را می دانم که چون پول دست معاونت های پشتیبانی بوده ، به نوعی اداره کننده اصلی وزارتخانه ها هستند و در این شکی نیست.
صدای معلم:
این مسئله که این ها می گویند رتبه بندی معلمان فرایندی برای معیشت معلمان نبوده و بحث کیفیت بخشی و نظایر اینها چه هستند؟
حکیم زاده:
این که رتبه بندی چه بوده و برای چه هست و برای چه باشد این یک بحث مجزا است. شما پرسیدید که قصه و ماجرای آن چه بود و من صادقانه به شما می گویم این طور بود که روی میز همه وزرا قرار می گرفت و یک بار هم یادم است که گفتند انجام شده و آن زمان یک بحث هایی با آقای نوبخت داشتند در مورد اعتبارات .ما خیلی در جریان جزئیات آن نبودیم. تا این اواخر که دولت جدید روی کار آمد موضوع رتبه بندی و تدوین آیین نامه آن به صورت جدی مطرح شد و جلسات متعددی برگزار شدند که من هم در تعدادی از آن جلسات بودم. البته جلسات اولی که برگزار می شد ما نبودیم. در خاطرم نیست که آیا خودمان اعتراض کردیم یا بالاخره کسی به این فکر افتاد که از بقیه معاونت ها هم مدیران دعوت شوند . در این دوره جلسات فشرده ای برگزار می شد و بعضی جلسات تا ساعت ده شب هم طول می کشید. یک فشاری از بیرون وجود داشت که باید آیین نامه زودتر برسد. فعلا بحث اداری اش را می گویم وارد بحث محتوایی نشده ام.
آنجا بحث بر سر این بود که سریع تر آیین نامه را نهایی کنند . مرکز منابع انسانی طرح اولیه را تهیه کرده بود و ارائه کرد اما بعد از چند جلسه برخی از دوستانی که جدید آمده بودند نقدهایی را وارد کردند و گفتند کار را به دست ما بدهید که با یک مدل دیگری به جلو ببرند . در آن جلساتی که ما حضور داشتیم صحبت این بود که ما یک زمان محدود داریم و یک مطالبه عمومی و این کار باید به سرانجام برسد و بعدا امکان اصلاح وجود دارد.
صدای معلم:
زمان محدود یعنی چه؟
حکیم زاده:
دو دیدگاه وجود داشت. دیدگاه اول این بود که ما یک زمان محدودی داریم و باید سریع کار را تحویل دهیم. برخی از همکاران در وزارتخانه می گفتند که یک مطالبه اجتماعی از طرف معلمان وجود دارد و در اجرای رتبه بندی تاخیر شده است . البته یک واقعیت بیرونی غیر قابل انکار وجود دارد که وضعیت دریافتی معلمان به نسبت کاری که انجام می دهند قابل مقایسه با هیچ کدام از دستگاه های دولتی دیگر نبود ، لذا برخی اعتقاد داشتند استارت این کار را بزنیم بعدا اصلاحاتش را انجام بدهیم .
دیدگاه دوم قائل به این بودند که رتبه بندی قرار است تاثیرهای زیادی داشته باشد و وزارتخانه نباید تسلیم این فشار زمانی شود. پول دست معاونت های پشتیبانی بوده ، به نوعی اداره کننده اصلی وزارتخانه ها هستند و در این شکی نیست.
به نظر من نمی شود این مساله را انکار کرد که رتبه بندی همیشه یک جنبه سیاسی هم داشت. اهرمی بود برای این که قانون گذاران در مجلس یا قسمت هایی از دولت و یا تشکل های صنفی با رویکردهای متفاوتی به آن بپردازند. موضوعی که در تدوین نظام رتبه بندی دانشگاه ما اصلا درگیر آن نبودیم.
در دانشگاه اصلا فشاری در کار نبود ... ما آنجا در جریان تغییر نظام ترفیع یک نگاه علمی داشتیم و تمرکزمان روی تاثیرات این تغییر در بهبود کیفیت فرآیندهای آموزشی و پژوهشی در دانشگاه بود .اما در آموزش و پرورش این موضوع رسانه ها بود. موضوع تشکل ها بود. اهرم فشار بود و خیلی موارد دیگر.
مطالباتی بود و سوالاتی در مجلس که در مورد رتبه بندی چه کار کردید. نمایندگانی که مرتب در اجتماعات حوزه های انتخابی شان این موضوع را مطرح می کردند و شاید بتوان گفت با توجه به تغییری که در دولت اتفاق افتاده بود، انتظار می رفت در حوزه آموزش و پرورش دستاوردی خیلی سریع ثبت شود !
همه اینها بی تاثیر نبود. در هر حال دو دیدگاه وجود داشت و من فکر می کنم که شاید آن دیدگاه اول غلبه پیدا کرد.
من در مرداد ماه از وزارتخانه بیرون آمدم و ماه های آخر هم خیلی در ارتباط نبودم.
دعوت سایر معاونت ها از ورژن هجدهم به بعد بود البته شاید هم معاونت ابتدایی از آن ورژن حضور پیدا کرد و من خاطرم هست که در مدت زمان کوتاه و جلسات فشرده ای که برگزار می شد تا ورژن بیست و هشتم هم رسید . در هر جلسه دیدگاه ها مطرح می شد و مرکز منابع انسانی اصلاحاتی را روی آیین نامه انجام می داد .
( ادامه دارد )
مصاحبه گر : علی پورسلیمان
پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
لعن همیشه از ضعف نیست، لاعن ذی حق که خدا را وکیل و واسطه می‌کند، اگر راهی جز لعن برایش باقی نمانده باشد، ستمگران را می‌سوزاند و الا به خودش برمی‌گردد پس لعن فرستادن خیلی قدرت می‌خواهد.
در ضمن اولین لعن را هنگامی که در مسجد آموزش می‌دادم (برای معلمان غاصب دولتی و ضعیف آموزشگاهی) از اولیای دانش آموز در عین ناباوری شنیدم.
در ضمن وجود مدارس غیرانتفاعی ثمرۀ خیلی ضعیف بودن مدیریت‌ها در آموزش و پرورش، مدارس، مجالس و قوانین و ... از بدو تأسیس آموزش و پرورش و ... تا کنون است. منی که لیاقت بهینه کردن و ایجاد و اصلاح کتب درسی و روشهای تدریس و تفهیم را دارم باید در غیرانتفاعی اطلاعاتم را بیرون دهم؟
در ضمن به واسطۀ قناعت هیچگاه مشکل مالی نداشته و ندارم که درآمد برایم مهمّ باشد و جنس درآمد حتّی برای درمان و سیر کردن شکم برایم مهمتر است. مرگ نیز روزی خدا و زندگی است و زندگی فرار از وظیفه و تکلیف و تایید غاصب و ستمگر و جهل نیست.
چطور از نظر عقلی و منطق امکان دارد که جمع امتیاز شما مثلا ۷۰۰ نمره از ۱۰۰۰ نمره باشد ولی فاقد رتبه باشید! ایرادت دیگر بماند!
مثال رتبه بندی معلم:
آیتم عمومی : ۳۰۰
آیتم تخصصی : ۲۲۰
آیتم حرفه ای: ۱۱۰
آیتم تجربه : ۱۷۰
جمع کل : ۸۰۰ نمره از ۱۰۰۰
نتیجه : مردود( فاقد رتبه. چون آیتم حرفه ای به حدنصاب نرسیده!!!)
مثال کارنامه دانش آموز طبق الگوی رتبه بندی
ریاضی : ۱۶
شیمی : ۱۷
زبان : ۱۸
ادبیات : ۱۹
فیزیک : ۸
معدل : ۸
نتیجه: مردود ! ( ملاک پایین ترین نمره است)
قیاس شما اشکال داره و با فرض صحت در جایی دیگر محکومی
۱- مجموع امتیاز کسب شده ملاک رتبه نیست و در یک بدعت نامبارک! نمره کمترین آیتم ملاک است!
۲- برای اخذ رتبه یک تا سه نیازی به سنوات نیست و یکمرتبه برای رتبه ۴ حداقل ۱۵ سال سابقه کار نیاز است. درست این است که برای اخذ هر رتبه بین ۳ تا ۵ سال سابقه تجربی لحاظ شود.
۳-از مجموع ۱۰۰۰ امتیاز، ۵۴۰ امتیاز بر مبنای خوداظهاری است که تایید آن توسط هیات ممیزه کاملا سلیقه ای است چون شناختی از معلمان مورد ارزیابی ندارند!
۴- آیتم های قابل اندازه گیری و واقعی از جمله سنوات و ضمن خدمت و ارزشیابی و تشویقی در قالب قسمت تجربه لحاظ شده اند که اگر از این بخش نمره کامل هم بگیرید ، باز هم احتمال دارد رتبه بالا نگیرید، چون ملاک مجموع امتیاز نیست
و همانطور که عنوان شد، ملاک کسب رتبه ، پایین ترین امتیاز در بین آیتم ها ست!
پیشنهادات اصلاح آیین نامه
۱- برای اخذ همه رتبه ها سابقه کار لحاظ شود:
رتبه یک: بدو خدمت
رتبه دو: ۵ سال
رتبه سه: ۱۰ سال
رتبه چهار: ۱۵ سال
رتبه پنج : ۲۰ سال
در آیین نامه فعلی، نیازی به سابقه کار برای اخذ رتبه یک تا سه نیست!
۲- مجموع امتیازات کسب شده ملاک اخذ رتبه باشد.
۳- امتیازات خود اظهاری و سلیقه ای به کل حذف شود و آیتم های شفاف و قابل سنجش ملاک قرار بگیرد:
سنوات: هر سال ۱۰ امتیاز، حداکثر ۳۰۰
مدرک تحصیلی: حداکثر ۲۰۰ امتیاز
ضمن خدمت: حداکثر ۱۰۰ امتیاز
ارزشیابی: ۱۰۰ امتیاز
تشویقی: ۱۰۰ امتیاز
مشارکت: ۱۰۰ امتیاز
مقاله. مقام . مسابقه: ۱۰۰ امتیاز
رتبه یک : ۴۰۰ امتیاز
رتبه دو: ۵۰۰ امتیاز
رتبه سه: ۶۰۰ امتیاز
رتبه چهار: ۷۰۰ امتیاز
رتبه پنج: ۸۰۰ امتیاز
به معلمان با خدمت بالای ۲۸ سال ، یک رتبه تشویقی اعطا شود در صورتی که رتبه اش کمتر از ۵ باشد.
سلام
این پرسش را بارها مطرح کرده اید .
نخست آن که این پرسش شما چه ارتباطی با محتوای این گفت و گو دارد ؟
اگر شما نقدی بر عملکرد خانم حکیم زاده در زمان معاونت ایشان داشتید چرا همان موقع مطرح نکردید ؟
چرا عملکرد ایشان را نقد نکردید که الان برای شما این گونه عقده نشود !
دوم آن که اگر شما این موارد را بهتر از ایشان می دانید درنگ نکنید و همین الان دست به کار شوید .
اگر فردی هست که از نظر شما کارنامه و عملکردش کاملا بدون نقص و ایراد است گفت و گویی انجام دهید و برای صدای معلم ارسال نمایید .
هدف از این گفت و گو همان گونه که در ابتدا آورده شده مقایسه تطبیقی رتبه بندی در آموزش عالی و آموزش و پرورش است . این که رتبه بندی چه مراحلی را طی کرده است و...
اگر هم نمی توانید و یا نمی دانید عقل حکم می کند که سکوت کنید !
پایدار باشید .
سرپرست وزارت آموزش و پرورش با بازبینی و مشمول شدن قانون رتبه‌بندی معلمان برای فرهنگیان و کارکنان اداری وزارت آموزش و پرورش موافقت کرد.
صحرایی که به دنبال قهرمان بازی است با جلب رضایت رئیس جمهور و نمایندگان مجلس و جامعه فرهنگیان و انتظار وزیر شدن ، سفت و محکم چسبیده به طرح
رتبه بندی.
ایشان نیک می دانند که معلمان فقط یک انتظار از این طرح دارند یعنی افزایش حقوق. پس خود را به زحمت اضافی نمی اندازند و روی همین امر مانور می دهند.
نیروهای ستادی را هم راضی کردند.
همه استاد و استادیاریم.
حدود 19 ماه است دولت مستقر شده هنوز رتبه بندی به سرانجام نرسیده و هنوز روی اعصاب و روان معلمان اسکی می رود این رتبه بندی
معلم را با این مدل بارگذاری مدارک خسته وفرسوده کردند