صدای معلم:
آقای نوری وزیر آموزش و پرورش گفته است نزدیک به شصت درصد فرهنگیان بارگذاری مدارکشان را انجام داده اند. اگر فردی مدارک را بارگذاری نکند رتبه اش بر اساس مدارکی که آموزش و پرورش دارد صادر می شود. ما خواستیم مهلتی به همکاران بدهند اگر اصلا نمی خواهند مدرکی بارگذاری کنند طبیعی است که رتبه بندی شامل حالشان نشود. ما از کجا رتبه آنها را تعیین کنیم. ما روی این موضوع در هیئت ممیزه تصمیم می گیریم.
آقای دکتر نویدی شما اخیرا با همکاران تان در بیانیه ای و در کارگروه فوری پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش هشدار دادید . ( این جا )
این بیانیه در مورد نارضایتی فراگیر معلمان و این که معلمان از وضعیت موجود ناراضی هستند و این نارضایتی فراگیر به معنای این است که اکثریت معلمان نه اقلیت آنها از وضعیت موجود ناراضی هستند.
شما در بیانیه ای که صادر کردید به چند موضوع اشاره کردید. مثلا ایجاد شکاف بین صف و ستاد آموزش و پرورش و پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آن اشاره ای داشتید و در جایی هم گفتید که معلمان به عنوان یک گروه مرجع در شکل گیری و هدایت افکار عمومی سهم قابل توجهی دارند. نارضایتی فراگیر معلمان می تواند سایر اصناف جامعه را به نامطلوب بودن حکمرانی دامن زده و گسترش اعتراض مشروعیت و مقبولیت نظام سیاسی را تهدید کند.
شما به عنوان عضوی از این کارگروه توضیح دهید این نارضایتی فراگیر چه نسبتی با مشارکت این جمعیت 60 درصدی و ادعاهای وزیر آموزش و پرورش دارد؟
آیا اگر معلمان واقعا از این وضعیت ناراضی هستند پس چگونه می توانند نارضایتی خودشان را نسبت به عملکرد مسئولان و ساز و کارهای موجود نشان دهند؟
نویدی:
اولا همین که وزیر آموزش و پرورش و مسئولان این وزارتخانه از همه معلمان مصرا خواسته و می خواهند که مدارک خود را بارگذاری کنند و همین که چهل درصد هنوز این کار را انجام نداه اند در واقع این وضعیت بخشی از نارضایتی معلمان را منعکس می کند. اما این که آن شصت درصد معلمان به درخواست مسئولان پاسخ مثبت داده و مدارک خود را بارگذاری کردند و در پی آن ما به این نتیجه برسیم که معلمان راضی هستند شاهد کافی نیست.
نارضایتی معلمان دغدغه ماست اما مساله ای که به شدت از آن بیم داریم این است که نارضایتی معلمان در رفتار آنها و به ویژه در کلاس درس ، در موقعیت های تعلیم و تربیت و در کیفیت آموزش آنها منعکس شود نه این که فقط در مسائل معیشتی دیده شود.
صدای معلم:
آقای دکتر .
منظور شما این است که یک معلمی می آید ، ناراضی هم هست و از وضعیت موجود هم خشمگین است اما این رتبه بندی را هم انجام می دهد و از سوی دیگر به فراخوان وزارت آموزش و پرورش هم پاسخ مثبت می دهد اما در عوض وقتی سر کلاس می رود کلاس فرضا کم کاری می کند و نارضایتی خودش را این گونه و به صورت نامحسوس و یا پنهان بروز می دهد ؟
نویدی:
بله. دقیقا .
اولا این که رتبه بندی هنوز برای بسیاری از معلمان تعریف عملیاتی نشده است. هنوز برای بسیاری از معلمان فرآیندهای اداری روشن و شفاف نیست که اگر چنانچه رتبه بندی شوند چه اتفاقی خواهد افتاد. ما بیشتر نگران کارکردهای نظام تعلیم و تربیت هستیم که به دلیل نارضایتی معلمان ممکن است مختل شود و متاسفانه شواهد و نشانه هایی از اختلال در نظام آموزشی به چشم می خورد که ما به شدت نگران آن هستیم و این مساله در مورد مدارس عادی دولتی بسیار مشهود است .
به نظر من حتی مدارک خود را هم بارگذاری کنند و برآیند رتبه بندی برای ارتقای کیفیت باشد مشکلی نبوده و در عین حال مطلوب است. اما این نگرانی همیشه وجود دارد که در مرحله ی اجرا ممکن است مسئولان آموزش و پرورش و مجموعه نظام تعلیم و تربیت نتوانند به آن چه که هدف گذاری شده و مد نظرشان است برسند و در نهایت رتبه بندی فقط به افزایش مبالغ اندکی در حقوق و دستمزد آنها ختم شده و باز هم نارضایتی ادامه پیدا کند.
بنابراین پیش بینی من این است که علی رغم عملیاتی شدن رتبه بندی نارضایتی معلمان متاسفانه ممکن است ادامه پیدا کند و ذکر این نکته مهم است که نارضایتی فقط مسئله معیشتی نیست .
معلمان نیاز دارند که احساس عاملیت کنند. احساس کنند که نظام تعلیم و تربیت را خودشان می گردانند و به مسئولان ستادی اعتماد کافی داشته باشند. احساس نکنند که دستورات از بالا می آید بلکه احساس کنند که خودشان می توانند در موقعیت شغلی و در نردبان پیشرفت و توسعه حرفه ای خودشان نقش موثر و فعالی ایفا کنند.
احساس موثر بودن بسیار مهم است. باید شان و جایگاه آنان به رسمیت شناخته شود. شایسته نیست با معلمان و مطالبات آنان امنیتی برخورد نشود.
همه این برخوردهایی که تاکنون با اعتراضات معلمان شده است، هر چند مسئولان برای توجیهاتی برای توسل به این اقدامات هم داشته باشند، اما بازداشت و دستگیری معلمان و کنش گران صنفی و حبس تعدادی از معلمان و انعکاس آن در رسانه ها نشان می دهد که وضعیت معلمان مطلوب نیست و این مسئله یک سری پیامدهای زیان باری برای نظام تعلیم و تربیت خواهد داشت .
بحث ما این است که ما بیش از این که دغدغه ی معیشت معلمان را داشته باشیم باید بگوییم که به این گروه باید توجه بسیار بیشتری شود.
ما بیشتر نگران کارکردهای نظام تعلیم و تربیت هستیم که به دلیل نارضایتی معلمان ممکن است مختل شود و متاسفانه شواهد و نشانه هایی از اختلال در نظام آموزشی به چشم می خورد که ما به شدت نگران آن هستیم و این مساله در مورد مدارس عادی دولتی بسیار مشهود است .
صدای معلم:
وقتی که به فرایند تدوین نظام رتبه بندی معلمان نگاه می کنیم و این فرایند و این ساز و کار و روند نهایی شدن آن را مورد بررسی و تدقیق قرار می دهیم متوجه می شویم که بر خلاف سایر نظام های آموزشی توسعه یافته که معمولا معلمان خودشان در چنین مکانیسم هایی مشارکت می کنند حتی در احصا و ارزیابی صلاحیت های حرفه ای معلمان در این کشور بحث « چانه زنی » مطرح می شود و از خود معلمان نظر می گیرند و کاملا در این فرآیندها مشارکت می کنند ولی متاسفانه در نظام آموزشی ما می توان گفت که هیچ نقشی در فرایند تدوین این رتبه بندی نداشتند و در نهایی کردن آن معلمان را به بازی نگرفتند و الآن که وارد فاز عملیانی شده است باز هم معلمان نقشی ندارند یعنی کنار گذاشته شده اند و همان هیئت های ممیزی که ساختار و ترکیب آنها از جنس « اداری یا ستادی است می خواهند در مورد وضعیت شغلی معلمان و نردبان توسعه ی حرفه ای آنها تصمیم گیری کنند.
نظر شما چیست؟
آیا ستاد آموزش و پرورش نمی خواهد از این تجربه حداقل چهل ساله ای که تا کنون در زمینه مشارکت معلمان با شکست مواجه شده درس بگیرد و حد اقل بخواهد با اعتماد سازی و تدوین سازو کارهای علمی و مدیریت دانش بنیان و عقل محور حداقل این نارضایتی فراگیر معلمان را از طریق بازی دادن آنها یا مشارکت دادن آنها کاهش دهد ؟
ادامه دارد
پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان