گروه گزارش/
پس از بحران کرونا و آغاز تعطیلی مدارس در ایران که 25 ماه به درازا انجامید و از این حیث می توان نظام آموزشی ایران را در این زمینه و تعطیلات طولانی منحصر به فرد دانست ؛ کم نبودند کنش گران و نیز افراد به اصطلاح « روشنفکر آموزشی » که این دوران را نقطه عطفی در سیستم آموزشی ما دانسته و از آن حتا به عنوان یک انقلاب و تحول عظیم در آموزش یاد می کردند .
« مدیر صدای معلم » در 12 دی ماه 1399 در یادداشتی با عنوان «آموزش مجازی ، توهم مدرنیته و راه رفتنی که فراموش شد ! » نوشت : ( این جا )
« برخی ها هم با ذکر برخی توهمات خودبافته و دلایل فاقد پشتوانه علمی - عقلانی و مستند تاریخی از کرونا و آموزش های مجازی به عنوان فصلی مهم در تغییر پارادایم ها نام می برند . اگر ذهنیت و تفکر مدیران و حتا عوامل آموزشی مدرسه چنین باشد ؛ پس تفاوت مدرسه با نهادهایی مانند « پادگان » ، « کلانتری » و « قوه قضائیه » چه خواهد بود ؟
این ادعایی بی پشتوانه ، گزاف و بلوفی شبه روشنفکرانه است .
ساده ترین و ابتدایی ترین برهان آن است که در فضای واقعی تحول قابل ذکری رخ نداده که بخواهد فضای مجازی متاثر از آن شود و یا آن را تکمیل کند .
حکایت ما و جامعه ایرانی در تقلید از مدرنیسم و پدیده های آن بیشتر حکایت همان کلاغی است که می خواست ادای راه رفتن کبک را در بیاورد اما هویت و پشتوانه پیشین خود را هم فراموش کرد . »
می توان به واقعیت بسیار تلخ تاکید کرد که ره آورد آموزش مجازی در این دوران طولانی مدت مدارس چیزی جز ترک تحصیل میلیون ها دانش آموز ، افت تحصیلی آشکار و پنهان ، بی سوادی و کم سوادی دانش آموزان و حتا معلمان ، رواج و عادی سازی پدیده تقلب مجازی در نظام آموزشی ایران و مهم تر از همه در معرض تهدید قرار گرفتن « سلامت روانی » دانش آموزان نبوده است و این پیش بینی بود که صدای معلم از همان آغاز به آن اشاره و تاکید نمود اما گوش شنوایی برای آن یافت نشد .
به تازگی در یکی از مناطق آموزش و پرورش تهران ، بخشنامه ای به مدارس ارسال گردیده است . ( 1 )پرسش « صدای معلم » آن است که مدرسه جای ساختن و پرورش اندیشه ها و رفتارهاست و یا جایی برای دفن کردن استعدادها و ایجاد عقده های سرکوب شده برای آیندگان ؟
در این بخشنامه که عنوان آن « ممنوعیت آوردن تلفن همراه توسط دانش آموزان به مدرسه » است چنین آمده است : « بر مبنای ماده بند 4 ماده 72 آیین نامه اجرایی مدارس ، مصوب شورای عالی آموزش و پرورش ، « همراه داشتن اشیای گران بها و وسائل غیر مرتبط با امور تحصیلی در مدرسه برای دانش آموزان ممنوع می باشد » ؛ با توجه به بند مذکور ، تلفن همراه در حکم اشیای گران بها و وسائل غیر مرتبط با امور تحصیل در مدرسه می باشد ، لذا آوردن آن به مدرسه و حتا استفاده از آن ( فیلم برداری ، عکاسی ، تبادل اطلاعات با دانش آموزان دیگر و... ) ممنوع می باشد .
در صورت عدم رعایت آن توسط دانش آموزان ، شورای آموزشی مدرسه می تواند طبق مقررات مربوطه تصمیمات لازم را برای دانش آموز اتخاذ نماید . »
پرسش « صدای معلم » آن است که چگونه بود تا پیش از حضوری شدن آموزش ها در مدارس ، موبایل ابزار آموزشی محسوب می شد و داشتن آن لازم و موکد ؟ و چگونه شد که یک شبه ، این وسیله آموزشی در عداد لوازم ممنوعه به حساب آمد ؟
و این در حالی است که آموزش مجازی همواره مکمل و متمم آموزش حضوری بوده و این رسانه در گزارش های متعدد خود بر آن تاکید کرده است .
اگر ذهنیت و تفکر مدیران و حتا عوامل آموزشی مدرسه چنین باشد ؛ پس تفاوت مدرسه با نهادهایی مانند « پادگان » ، « کلانتری » و « قوه قضائیه » چه خواهد بود ؟
آیا این افراد و نهادها از « شیشه ای شدن مدارس و شفافیت » واهمه دارند که به آن « پوشش قانونی و موجه » می دهند ؟ ( این جا ) - مدیران ، ناظمان و معلمین قیچی به دست مراقب باشند ! " مدارس شیشه ای " در راهند !
اگر دانش آموزان به عنوان نمونه از تنبیه بدنی ، کوتاه کردن موی سر در انظار عمومی که موجب تحقیر و سخیف شدن شخصیت هر انسانی می شود عکس برداری و فیلم برداری می کنند ؛ چاره آن اصلاح رفتار و ذهنیت عاملان این گونه رفتارهاست و یا این که بر اساس سنت مرسوم و عادت مالوف ایرانی ، مساله را به جای حل کردن ؛ حذف کنیم ؟
کدام قانون و اخلاق به ارکان مدرسه و عاملان آن اجازه می دهد که کیف و وسائل شخصی دانش آموزان را جست و جو کنند و با دانش آموزان مانند تبهکار و مجرم و... برخورد کنند ؟
پرسش « صدای معلم » آن است که مدرسه جای ساختن و پرورش اندیشه ها و رفتارهاست و یا جایی برای دفن کردن استعدادها و ایجاد عقده های سرکوب شده برای آیندگان ؟
( 1 )
( کلیپ زیر بازرسی دانش آموزان را در یک مدرسه نشان می دهد )
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
۲. هشت سال پیش یکی از پسرها توی کلاس با دوست دخترش تماس گرفت و خودنمایی میکرد می‌گفت دختر مدرسه روبرو هست. و یکبار همین پسر آهنگ محلی با گوشی پخش میکرد بعد با پررویی آهنگ رو به من نشون داد که فیلم غیر اخلاقی پخش میشد.
۳. مدیر مدرسمون یکی از بچه ها رو آورد دفتر و بازرسی بدنیش کرد من اعتراض کردم که شخصیت دانش آموز رو خراب نکن، و مدیر کشوی میزش رو نشون داد که داخلش انواع چاقو، کاندوم، شیشه و مواد مخدر بود.
۴.مدیر دوربین جلوی مدرسه رو نشون داد که یکنفر مواد فروش به بچه ها قرص شادی می‌فروخت البته چهرش رو با ماسک پوشانده بود.
۵. مدیر ویدیویی رو نشون داد که دو نفر به یکنفر در کلاس خلوت قصد مزاحمت جنسی داشتند.
.
۷. زنگ دوم بود و من کلاس نداشتم رفتم بیرون مدرسه که دیدم در پارک چند دختر پسر دبیرستان خودم با هم خوش و بش میکنن و دست همدیگه رو گرفتن
بعدم اینکه موادی چیزی بخرن اوکی ولی اینکه مثلا با دوست دخترش یا یکی از رفیقاش که دختره بعد مدرسه میچرخه و حرف میزنه یا مثلا دستش رو گرفته به شما و مدرسه چه ربطی داره؟؟؟
شما کسی که انگیزه اش شیطنت هست رو همچی هم که ازش بگیری یک پدری سر کلاس از معلم در میاره که نگو و نپرس.
بعدم که اگر کار خاص و غیر قانونی نکنه کسی از معلم ها سر کلاس ترسی از عکس و فیلم نداره
پس شما و اون معلم ها برید تو رفتار خودتون دنبال ایراد بگیرید
برخی از مدارس و والدین شهر گری استونز ایرلند به تازگی و برای برای نخستین بار در جهان استفاده از تلفن همراه را برای کودکان زیر ۱۲ سال ممنوع کرده‌اند.
این اقدام مبتکرانه تاکنون هیچ کشوری قانونی به این منظور وضع نکرده است.
دانش آموزان در دروس محدود
می کند. خانواده ها نیز از این طرح استقبال کرده اند. برای اجرا باید
مجلس تصویب کند.