وضعیت معیشتی و زندگی روزمره مردم طبقه متوسط ایران حال خوشی ندارد. وضعیت معلمان هم که نماد طبقه متوسط و پایین‌تر هستند وخیم تر از قبل شده و تعریفی ندارد و مدت‌هاست سیر نزولی به سمت زیر خط فقر را شروع کرده است. هر روز که می گذرد انواع و اقسام متعددی از تبعیض‌ها و بحران‌ها و معضلات اجتماعی در جامعه خود را به وضوح نشان می دهد و بوی بهبودی از اوضاع شنیده نمی‌شود.
معضل فرار مغزها و نخبه ها و مشکلات زیست محیطی همچنان به قوت خود باقی است. در حالی که گروه کثیری به سختی شکم خود را سیر می کنند و درآمد ملی و ارزش پول کشور به علت تحریم ها و فساد و ناکارآمدی در داخل هر روز کمتر از روز دیگر می‌شود حقوق‌های نجومی همچنان پرداخت می شود. ماجراجویی‌ها و گماردن افراد ناشایست و بی‌تخصص و غیرحرفه‌ای بر مسئولیت‌ها، مدیریت‌ها و مصدر کار و میدان دادن به فرصت طلبان و متظاهران و فساد سیستماتیک و ناتوانی در تعامل سازنده با دنیای خارج و عدم درک و تحلیل صحیح از جهان و تحولات اقتصادی و سیاسی مشکلات متعددی را رقم زده و نتایج فلاکت باری برای کشور ببار آورده است.
در طول این سالها سیستم مانسترها و ترول‌هایی در دامن خود تیمار کرده و پرورش داده که منافع ملی و سازمانی برای آنها محلی از اعراب ندارد، دیوهایی که کاری به جز هدر دادن سرمایه های مادی و معنوی و فکری و انسانی چیزی بلد نیستند و به جای آرامش و رونق و آبادانی و پیشرفت مملکت و رفاه شهروندان، کشور را به لبه پرتگاه سوق داده‌اند. آدم‌هایی که نیازهای اولیه و حیوانی شان هنوز ارضا نشده و بوی پول و شهوت و شهرت مستشان می کند. موجوداتی که با دیدن چهره‌ای زیبا یا سفره ای رنگین دل و دین و عقل و هوش از کف می‌دهند. آنها تنها یک فکر در سر دارند: جیب‌های خود را به هر قیمتی هر چه بیشتر پر کنند و پول‌هایی را که به جیب زده اند با تخم و ترکه خود به آن طرف آبها و بهشت موعودشان منتقل کنند.
خبرنگار روزنامه لس آنجلس تایمز در ایران به میان مردم رفته و وضعیت معیشتی گروهی از ابرانی‌ها را از نزدیک بررسی کرده است. برگردان این گزارش را با عنوان تامل‌برانگیز «با شدت گرفتن تحریم‌های ایالات متحده ایرانیان طبقه متوسط به خرید مواد غذایی بی‌کیفیت و ارزان و میوه‌های مانده و فاسد روی آورده‌اند» در زیر می خوانید:
تهران – ببینیم کارزار «فشار حداکثری» تحریم های اقتصادی دونالد ترامپ علیه ایران چه تاثیری بر زندگی شقایق صفری مادری ۳۸ ساله که تایپیست یک مجله در تهران است و تنها زندگی می‌کند گذاشته است.
در دو ساله گذشته قبض آب و گاز او ۳۰ درصد افزایش یافته است. اجاره ماهانه آپارتمان تک خوابه او از ۷۵ دلار به ۲۴۰ دلار رسیده است.
شقایق می گوید: «درآمدم دیگر کفاف خرید لباس‌های مناسب را نمی‌دهد. قبلا لباس مارکدار می‌خریدم اما حالا اگر چیزی می‌گیرم جنس دست دوم است.»
خانم صفری که به سختی قادر به تامین مخارج زندگی‌اش است جدیدا با دختر ده ساله اش به آپارتمان تک‌خوابه مادرش نقل مکان کرده است.
تجربه او نمونه‌ای از تجربه اکثر شهروندان آسیب‌پذیر ایرانی است، چرا که بیشترین فشار ناشی از افت سرمایه‌گذاری خارجی، کاهش صادرات نفت، تورم کمرشکن، سقوط ارزش پول کشور و بالا رفتن قیمت غذا و پوشاک و دارو بر دوش این گروه از مردم ایران است.
فریبرز رئیس‌دانا یک اقتصاددان در تهران می‌گوید: «مردم در بخش خصوصی در املاک و مسکن و بخش مالی و تجاری پول‌های کلانی به جیب می زنند و بیشترین سود را از این اقتصاد می برند در حالی که طبقه کارگر و فقیر در شهرها بالارفتن سرسام آور قیمت کالاها را کاملا بر دوش خود حس می کنند.»
ایالات متحده سال گذشته بعد از خروج از توافقنامه هسته ای ۲۰۱۵ (برجام) تحریم هایی را علیه ایران در بخش نفت، انرژی، امور بانکی، فلزات و صنایع کشتیرانی وضع کرد. برجام هدفش رفع تحریم‌های ایران در قبال اقدامات و تعهداتی بود که هدفش جلوگیری از دستیابی ایران به موادی بود که می توانست در ساخت سلاح اتمی مورد استفاده قرار گیرد.
در ماه می وقتی ایران اعلام کرد که بخشی از تعهداتش در قبال برجام را زیرپا می گذارد ایالات متحده تحریم صنایع آهن، فولاد، الومینیوم و مس ایران را هم به تحریم های خود افزود و معافیتی که به ایران اجازه می داد تا کالا به سوریه و چین صادر کند را ملغی کرد. در اواخر خرداد بعد از انهدام پهباد جاسوسی امریکا توسط ایران در نزدیکی تنگه هرمز دولت ترامپ حتی تحریم های بیشتری علیه ایران وضع کرد.
دیگر امضاکنندگان برجام یعنی روسیه، فرانسه، آلمان و بریتانیا همچنان در برجام مانده و به مفاد آن متعهد و تحریم هایی را که قبلا برداشته بودند را دوباره اعمال نکرده‌اند. اما اعمال محدودیت شدید توسط امریکا علیه موسسات مالی و بانکی ایران کار جامعه بین المللی را برای تجارت با ایران سخت‌تر کرده است.
مقامات امریکایی گفته اند که هدف از تحریم ایران محدود ساختن قدرت نظامی این کشور و حمایت آن از شورشیان حوثی در یمن، حزب الله در لبنان و سایر گروههای نظامی در خاورمیانه است.
روز دوشنبه در اجلاس سران گروه ۷ در فرانسه، ترامپ و رهبران دیگر کشورها حدس و گمان هایی مبنی بر اینکه ایالات متحده در نظر دارد نشستی را در سطح رییس جمهورهای دو کشور برگزار کند مطرح کردند. اما روز سه‌شنبه رییس جمهور ایران در یک سخنرانی اظهار داشت که چنین نشستی بی‌معنی خواهد بود مگر اینکه امریکایی‌ها اول تحریم‌ها را بردارند.
برایان هوک نماینده ویژه وزارت خارجه آمریکا در امور ایران در ماه ژوئن به خبرنگاران گفت که تحریم‌ها موثر هستند و ایران را از دستیابی به سلاح اتمی باز داشته و آن را مجبور کرده‌است که امسال هزینه های نظامی خود را تا ۲۹ درصد کاهش دهد.
صادرات نفت که منبع اصلی درآمد ایران است از زمان اعمال تحریم‌ها ۸۰ درصد کاهش داشته است و صندوق بین المللی پول پیش‌بینی می‌کند اقتصاد ایران امسال تا ۶ درصد کوچک شود.
اما مقامات ایرانی و کارشناسان مختلف گفتند که این لزوما به معنی فروپاشی اقتصاد ایران نیست.
استیو هنک استاد اقتصاد در دانشگاه جان هاپکینز می گوید: «ایران یاد گرفته است که چه طور خسارات و زیان‌هایی که با تحریم ها مرتبط هستند را کم اثر کند. درست است، تحریم‌ها هزینه‌هایی را تحمیل می کند اما آنها باثبات جلو می‌روند.»
در واقع ایران از تجربه کافی برای مقابله با تحریم‌های امریکا برخوردار است. تحریم هایی که به طور مستمر از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ در معرضشان بوده است. امریکا تنها دوبار از شدت تحریم ها کاسته است: یک بار در دهه ۱۹۹۰ و بار دیگر بعد از امضای برجام.
بعد از اینکه دولت اوباما در سال ۲۰۱۲ تحریم‌های شدیدی را علیه ایران وضع کرد رهبر معظم آیت‌الله علی خامنه‌ای سیاست هایی برای حمایت از صنایع داخلی و کاهش وابستگی به صادرات نفت از طریق تجارت با عراق، افغانستان و دیگر همسایگان را وضع و ابلاغ کرد.
این اقدامات و تلاش‌ها که با عنوان «اقتصاد مقاومتی» شناخته می شود راهنمای عمل دولت روحانی بوده است. ایران تولید کالاهایی مانند دارو و لوازم خانگی را که واردات آنها به کشور به سختی انجام می‌گیرد افزایش داده است.
نرخ تورم سالانه از ۵۰ درصد در ژوئن به ۴۰ درصد در ماه گذشته کاهش و ارزش ریال در برابر دلار ۲۰ درصد بالا رفت.
حمیدرضا ترقی که یک تحلیلگر سیاسی نزدیک به بیت رهبری است می‌گوید: «زیر سنگین ترین تحریم‌ها که در تاریخ معاصر ایران بی سابقه بوده است هر دولتی می توانست تحت فشارهای وضع شده توسط امریکا کمر خم کند و کوتاه بیاید. اما روحانی با وجودی که به سختی با وضعیت حاضر دست و پنجه نرم می کند موفق شده است کشور را در ثبات نگه دارد.» معضل فرار مغزها و نخبه ها و مشکلات زیست محیطی همچنان به قوت خود باقی است. در حالی که گروه کثیری به سختی شکم خود را سیر می کنند و درآمد ملی و ارزش پول کشور به علت تحریم ها و فساد و ناکارآمدی در داخل هر روز کمتر از روز دیگر می‌شود حقوق‌های نجومی همچنان پرداخت می شود.
با این وجود بر خلاف اظهارات مقامات امریکایی که می‌گویند کارزار «فشار حداکثری» تاثیری بر مردم عادی ندارد تحریم ها در خیابان‌ها به شدت احساس می شود و بیشتر خود را به رخ می‌کشد. بعضی ایرانی‌های طبقه متوسط در مناطق اطراف تهران دیگر قادر نیستند از عهده هزینه‌های میوه تازه برآیند و به خرید خیارهای مانده، گوجه فرنگی، انگور، سیب وهلوی مانده و خراب و له‌شده که فروشندگان میوه هر روز عصرها کنار می‌گذارند رو آورده‌اند.
علی شریفی که ۳۳ سال دارد صاحب سوپرمارکتی است که قیمت جنس‌هایش در سال گذشته ۷۰ درصد افزایش یافته است. او می گوید: «مشتریان من حالا کمتر خرید می کنند و بیشتر صرفه‌جویی می کنند.»
او می گوید که مجبور شده است عادات خرج کردن خودش را عوض کند: «یک بچه پیش دبستانی دارم و دیگر نمی‌توانم خانواده‌ام را بیرون به یک رستوران خوب ببرم. به جایش ارزانترین و بی کیفیت ترین میوه و لباس را می‌خریم.»
مجید طالقانی ناشر و مالک یک کتاب فروشی در مرکز شهر می‌گوید که قیمت سرسام آور کاغذ قیمت کتاب را بالا برده و باعث خرابی بازار و کسادی در این حرفه شده است.
مجید می‌گوید: «بیشتر مردم قادر به خرید کتاب نیستند بنابراین ترجیح می دهند تلویزیون نگاه کنند و کتاب نخوانند.»
یک چالش اصلی دولت جلوگیری از تبدیل چنین سرخوردگی ها و یاس مردم به یک ناآرامی عمومی و آشوب‌های اجتماعی است.
سعید لیلاز که یک اقتصاددان سیاسی و نزذیک به دولت روحانی است می‌گوید: «اگر ایران از آشوب‌ها و اعتراضات در امان بماند در این صورت در عرض یک یا دو سال چرخ های اقتصاد ایران به حرکت درخواهد آمد و کشور محکم روی پاهای خود خواهد ایستاد.»
بعضی شهروندان فعالیت‌های خود را متوقف کرده و کشور را ترک کرده‌اند و دیگران امیدوارند که راه آنها را دنبال کنند.
فرشید اندیکجو که ۲۷ سال دارد و قبلا یک مهندس بود گفت که به منظور یافتن یک شغل در خارج از کشور انگلیسی می خواند.
او می گوید: «یک دلیل قانع‌کننده و خوب برایم بیاورید که در کشور خود بمانم. از الان تا ۱۰ سال دیگر چه چیزی عایدم خواهد شد و اصلا چی به دست خواهم آورد؟ ترجیح می دهم شانس خود را در جای دیگری امتحان کنم.»
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
خداوند باعثان و بانیان این وضعیت را لعنت کند.
ملت راه و رسم زندگی کردن رو بلد نیستند چه برسد به اعتراض کردن نمی داند به چه کسی و در کجا اعتراض کنند همه چیز را گران می خرند ولی تو تاکسی یا خانه لب به اعتراض می گشایند ولی همین ملت روز قدس از حقوق یکی دیگر دفاع می کنند نوبت به خودشان که می رسد پسسسس