معلمان، مسئولین و اعتماد از دست رفته

آرش کاویان :

بزرگترین سرمایه ی موردنیاز در شکل گیری و تداوم مناسبات و روابط سازنده بین انسان ها ،اعتماد متقابل است و در مجموعه ای که دارای اهداف مشخص است و قرار بر این است که همه ی اعضای مجموعه در جهت آن اهداف نقش خاص خود را ایفا کنند ،اگر عضوی از مجموعه به هر دلیل نتواند به کارگردانان اصلی اعتماد نماید و یا احساس کند که به نوعی نادیده انگاشته شده است و کسی قادر یا مایل به درک او و پاسخ گوی پرسش های او نیست ،بدون شک سرخورده شده و به تدریج  از ایفای نقش صحیح خود باز خواهد ماند.

واقعیت این است که متاسفانه در جامعه ی معلمان کشور بی اعتمادی به مسئولان به شدت احساس می شود و این حکایت تازه ای نیست و مربوط به این دولت و آن دولت نیز نمی شود. واقعیتی است که محصول اشتباهات مدیرانی از سال های دور تا امروز می باشد و کتمان آن نیز دیگر سودی نخواهد داشت.

با اندکی تامل در خصوص عوامل این بی اعتمادی ،به موارد بسیاری خواهیم رسید و در این نوشتار  قصد داریم نمونه هایی از آن را بیان نماییم که هریک مصداق روشنی در تایید مدعای ماست:

1-در اردیبهشت ماه سال جاری اعلام شد که شرایط بیمه ی طلایی فرهنگیان تغییر نموده و مبلغ پرداختی فرهنگیان نیز افزایش می یابد ،به دنبال آن نیز تعدادی از فرهنگیان انصراف خود را به ادارات اعلام نمودند اما چند روز بعد مسئولان ارشد وزارت از طریق صداو سیما اعلام نمودند که خدمات بیمه طلایی به غیر از یک مورد تغییر دیگری ندارد و نیمی از حق بیمه نیز توسط آموزش و پرورش پرداخت خواهد شد ،در دو ماه اول نیز به همین صورت عمل گردید پس از آن گفته شد که از این پس حق بیمه به طور کامل از حقوق کسر می شود و چند روز بعد نصف مبلغ به حساب مشمولین واریز خواهد شد و تا دو ماه نیز این وعده عملی شد ولی این روند نیز دوام نیافت و پس از آن حق بیمه به طور کامل بر دوش بیمه شدگان قرار گرفت  و ظاهرا مسئولین نیز موظف نیستند در این رابطه توضیحی ارائه نمایند!

2- در سال 93 افزایش حقوقی که اعلام شد مانند سال های قبل از آن بسیار کمتر از نرخ تورم بود ؛ اما فرهنگیان با در نظرگرفتن شرایط مالی و اقتصادی دولت و در جهت همکاری و همراهی با دولت ،بنا را بر تحمل شرایط و بردباری گذاشتند اما به تدریج متوجه شدند که گویا تنگناهای ناشی از کمبود اعتبار فقط متوجه فرهنگیان است وگرنه کارکنان برخی ارگان ها و سازمان ها همانند سنوات قبل از افزایش حقوقی به مراتب بالاتر برخوردار شده اند.

3-به دنبال اعتراضاتی که در دهه ی هشتاد نسبت به تبعیض در پرداخت ها و بی توجهی به مشکلات معلمان انجام شد ،رفع تمامی مشکلات  و تبعیض ها به زمان اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری حواله گردید ؛ اما وقتی با کش و قوس های مختلف و تاخیرات متوالی بالاخره در سال 88 در ظاهر اجرا گردید ،شیوه ی اجرای آن آن قدر نامناسب بود و با روح قانون و فلسفه ی اولیه آن فاصله داشت که نه تنها  وعده های داده شده عملی نشد بلکه باعث تبعیضاتی ناروا بین کارکنان آموزش و پرورش نیز گردید که تا قبل از آن بی سابقه بود.

4-در دولت قبلی برخی دستور العمل های  کارشناسی نشده و بدعت گونه مانند افزایش پلکانی معکوس، تفاوت تطبیق و بند سایر باعث تبعیض های بیشتری گردید که امید می رفت در دولت فعلی اقدامات شایسته ای در جهت اصلاح آنها صورت گیرد اما متاسفانه بر خلاف تمامی انتظارات هیچ قدمی در این خصوص برداشته نشد.

5- در آموزش و پرورش هیچ کانال مطمئنی برای پاسخ گویی به پرسش های متعدد فرهنگیان و رفع ابهامات آنان طراحی نگردیده است ؛ به عنوان مثال یکی از فرهنگیان با سامانه ی تلفنی اعلام شده تماس گرفته و پرسشی را مطرح می نماید و به مدت سه ماه مرتب ارتباط برقرار نموده و با وارد نمودن شماره پیگیری منتظر جواب می ماند اما پاسخی دریافت نمی نماید ، بالاخره خسته شده و پس از تماس تلفنی با دبیرخانه متوجه می شود که به دلیل کاهش نیروهای دبیرخانه چندماهی است که به سوالات تلفنی پاسخ داده نمی شود! بگذریم از اینکه سامانه ی پاسخ گویی اینترنتی نیز سال هاست با کمبود نیرو مواجه است! و امکان ملاقات حضوری با وزیر محترم و معاونین نیز محال به نظر می رسد.

6- حق التدریس معلمان  برخی تعهدات دیگر با تاخیرات چندین ماهه و گاهی بیشتر از یک سال تاخیر و در زمانی پرداخت می گردد که ارزش آن بسیار کمتر از زمان انجام کار است و تاکنون یک بار نیز کسی بابت  آن از معلمان عذرخواهی ننموده است.البته فرهنگیان مطالبات چندین و چند ساله ی دیگری از قبیل یارانه وام مسکن ،هزینه ی سفر، هزینه ی مهدکودک فرزندان و.....غیره نیز دارند که حتی اگر به فرض محال هم اکنون نیز پرداخت گردد حتی یک بیستم ارزش اولیه ی خود را نخواهد داشت  .

7-سال هاست با پرداخت های ماهانه ی فرهنگیان موسسه ای مالی به نام صندوق ذخیره فرهنگیان با سرمایه ای هنگفت تاسیس شده که فرهنگیان با وجود مالکیت آن هیچ نظارتی بر عملکرد آن ندارند و با وجود برخورداری از بنیه مالی مناسب تاکنون هیچ گامی در جهت بهبود معیشت اعضا برنداشته است.

8-در زمینه ی رسالت اصلی آموزش و پرورش یعنی برنامه ریزی های آموزشی و پرورشی نیز که دغدغه ی اصلی معلمان نیز می باشد متاسفانه سال هاست شاهد اجرای طرح های نسنجیده و با تغییرات پی در پی می باشیم و هیچ گاه به نظرات مجریان اصلی آنها یعنی معلمان آن چنان که لازم است توجه نشده است.

9-با روی کار آمدن دولت جدید ، حداقل انتطار معلمان پاسخگو بودن مسئولین به پرسش هایشان بود ؛ اما متاسفانه این حداقل انتظارشان نیز هنوز برآورده نشده است.

با وجود این موارد و موارد دیگری که مجال طرح آن نیست آیا جایی برای اعتماد باقی مانده است؟

امیدوارم با این نوشتار گام کوچکی در جهت ترویج روحیه ی پرسش گری و پاسخ گویی در بین معلمان عزیز و مسئولین بزرگوار برداشته باشم و بابت نواقص احتمالی از همه ی عزیزان و بزرگواران پوزش می طلبم.