مشکل فعلی آموزش و پرورش کشور ما : خودشیفتگی مدیران

در حال حاضر آفت بزرگ آموزش و پرورش کشور ما مدیران فرسوده و فرتوت با سن بالاست است که امکان هنر نمایی را از جوانان گرفته است.
اگر شما به پیشینه وزرای اموزش و پرورش نگاه کنید مدیری پیدا نخواهید کرد که سن او کمتر پنجاه باشد .این موضوع وضعیت دردناکی را در آموزش و پرورش به وجود آورده است .

آموزش و پرورش با افرادی سرکار دارد که از کودک 6 ساله تا 18 ساله که در اوج سلامتی و نشاط و جنب وجوش هستند ولی مدیران اینها همه از جنس پیر مردها انتخاب می شوند که می خواهند این افراد برای آنها تربیت شود و به روز بودن را قبول نمی کنند ؛ شاید یکی از علل عقب ماندگی کشور ما همین باشد.

بر اساس یافته های علمی ، افراد در سنین سالمندی دچار خودشیفتگی یا نارسیسم می شوند ؛ این مورد در جهان سوم شیوع بیشتری دارد و آفت جامعه ای است که به سالمندان مدیریت می دهند است.

اگر به وزرای انتخاب شده دوران اخیر نگاه کنید :
به جز یک نفر تحصیل کرده جوان که در دوران آیت الله هاشمی وزیربوده (اقای نجفی) بقیه وزیران سالمند بوده و مورد نفرت جامعه فرهنگیان این بخاطر بد بودن افراد نیست بلکه به خاطر خصوصیات و یژگی های دوران سالمندی افراد است که در تصمیم گیری و انتخابهایشان ودر کل رفتارشان با دیگر تقابل پیدا می کنند .
چرا نجفی محبوب آموزش و پرورش است علت ساده است ؛ داشتن تحصیلات و تخصص بالا دید وسیع نه تنگ نظرانه ، پویا بودن و به روز بودن در آن زمان و جوان بودن که جسارت داشتن از صفات بارز جوانی است. افراد پیر معمولا گرایش به رفتار انفعالی و محتاطانه دارند ، میل ندارند درگیر شوند به روز بودن را دوست ندارند ، سر پیچی از دستورات آنها گناه محسوب می شوند و سعی در حذف طرف مقابل خود دارند .دلخوش کردن بالادستی ها و دریافت تقویت مثبت از خصوصیات بارز مدیریت آنهاست که پویایی در آن راه ندارد.
مدیران سالمند گرایش خاص دارند افراد زیر دست خود را از قشر شبیه خود انتخاب کنند که حرف شنوی داشته و اعتراض کننده نباشند و تشکیل یک سیکل معیوب از اساس کار آنهاست.
اگر تغییراتی انجام دهند پست های این سیکل معیوب عوض می شود نه خود فرد ؛ برای مثال شما تغییرات دانش وزیر فعلی را نگاه کنید. ،کاملا مشهود است  :

رییس اداره کل را آورده وزارت در صورتی که فرد باید بازنشسته شود در پست حساس گمارده می شود که حوصله اداره آن را ندارد.این چرخه معیوب از اول انقلاب شکل گرفته است .تاوان این چرخه را مردم پرداخت می کنند.

در ادامه به ویژگی های افراد خودشیفته نگاه کنید ؛ ببینید چقدر با خصوصیات و عملکرد مدیران آموزش و پرورش شباهت دارد و قضاوت با شما:

واژه نارسیسیسم Narcissism از نام نارسیسوس، یکی از اسطوره های یونانی گرفته شده است. نارسیسوس مرد زیبایی بود که مورد توجه بسیاری از زنان بود اما او نسبت به همه آنها بی تفاوت بود و سبب اندوه آنان می شد. برای مجازات او به دلیل بی رحمی اش، وی را محکوم به آن کردند که فقط عاشق خودش باشد. یک روز هنگامی که نارسیسوس خم شده بود تا یک جرعه آب از یک برکه بنوشد، عکس خود را در آب دید و عاشق آن شد. در این لحظه بود که دریافت دیگران همان احساسی را که اینک او نسبت به خود یافته، به او داشته اند. او نمی توانست نگاه از تصویر خود در آب برگیرد، دچار غم عشق به خود شد و در کنار برکه از این اندوه جان داد. تخمین زده می‌شود که خودشیفتگی در حدود یک درصد بالعین وجود داشته باشد. این اختلال در مردان شایعتر از زنان است.
بیماران خود شیفته با احساس عمیق«اهمیت خود ، خود بزرگ بینی و نوعی بی‌نظیر بودن» مشخص می‌شوند.
این افراد خود را آدم های خاصی می‌پندارند و انتظار دارند به طور خاصی نیز با آنها رفتار شود.
تحمل انتقاد بر ایشان سخت است و در مقابل آن خشمگین شده ، فرد مورد نظر را به «نادانی ، حماقت و عدم درک واقعیت» متهم می‌کنند.
خود را قوی ، مشهور ، داناترین و ... قلمداد کرده ، انتظار اطاعت و پیروی دیگران را دارند. چون دیگران نمی‌توانند خواسته‌های آنها را برآورده سازند .
چون بزرگ بینی او در تضاد با واقعیت است، روابط اجتماعی شان شکننده بوده و مسائل بین فردی ، شغلی و فقدان های زیادی دارند که با رفتارخود آنها را بi وجود می‌آورند، در حالی که هیچ بینش و آگاهی نسبت به آنها ندارند.
انسان خودشيفته کسى است که بيش از حد تعادل و به شکلى بيمارگونه به خود توجه دارد. اين گونه افراد، به شدت دچار اضطراب هستند و بدترين درد برايشان اين است که کسى به آنها توجه نکند، بنابراين براى جلب توجه ديگران، دست به هر کارى مى زنند .
  خودشيفتگى هيچ پشتوانه اى ندارد و معمولاً متکى بر توهمات و خيالات فرد است .
افراد خود شيفته تصور مى کنند بسيار آدم هاى مهم و بزرگى هستند و جالب اينجاست که مى خواهند ديگران را هم وادار کنندکه اين تصورات باطل را بپذيرند.
انسان خود شيفته، پيوسته خودش و ديگران را گول مى زند و براى بزرگ جلوه دادن خود، دائم دروغ مى گويد و امتيازات مالى و معنوى عجيب و غريبى را به خود نسبت مى دهد و گاه در اين کار به قدرى اغراق مى کند که خودش هم دروغ هايش را باور مى کند.
رياکارى يکى از بزرگ ترين ويژگى هاى انسان هاى خود شيفته است.
اين افراد به اين حقيقت دست نيافته اند که مهر و علاقه و عشق ديگران به انسان، حاصل صداقت و درستکارى است و چون پس از چندى، چهره واقعى آنها براى ديگران روشن مى شود و ديگر همان توجه و احترام پوشالى اوليه را هم نسبت به آنها نشان نمى دهند، دچار اضطراب، نگرانى و رنج دائم مى شوند.
انسان خودشيفته دچار عقده حقارت و خود کم بينى است،
لذا سعى مى کند با بزرگ جلوه دادن خود، اين کمبودها را پنهان يا انکار کند. انسان خود شيفته بشدت از ديدن و پذيرفتن واقعيت ها مى گريزد و در دنيايى خيالى که براى خودساخته و پادشاه آن است، به سر مى برد. انسان خود شيفته به هيچ وجه شريک مناسبى براى کار و زندگى نيست و ارتباط با او کمترين اعتبار و ثباتى ندارد.
انسان هاى خود شيفته فقط صداى خودشان را مى شنوند و افکار خودشان را قبول دارند. آنها به هيچ وجه نمى توانند انتقاد از خود را بپذيرند و پيوسته از ديگران توقع دارند که از آنها تعريف و تحسين کنند. شور و نشاط زندگى در يک انسان خود شيفته وجود ندارد، زيرا او فقط خودش را مى بيند و از ديگرانى که عاجزانه، تحسين و توجه آنها را طلب مى کند، غافل است. او پيوسته با اين تصور بى پايه دست به گريبان است که همه افراد دنيا بايد به آرا و نظرات او گردن بنهند و او را قبول داشته باشند و تعصب عجيبى هم درباره عقايد خود دارد و به هيچ وجه زير بار عقايدى که با او موافق نباشند نمى رود. فرد خودشيفته، بشدت بيمار است، اما اگر کسى جرأت کند و اين حرف را به او بزند، بلافاصله به نفهمى متهم مى شود.
يک فرد خودشيفته، ديگران را نيز دچار آسيب هاى روانى جدى مى کند.
  فکر می‌کنند شخص منحصر به فردی هستند و باید دیگران به طرز خاصی با آنها تا کنند. احساس استحقاق و برتری آنها کاملاً چشمگیر است. تاب تحمل انتقاد را ندارند و از اینکه هر کسی به خود اجازه انتقاد کردن از آنها را می‌دهد، عصبانی می‌شوند یا ممکن است بی‌اعتنایی کامل به انتقادها از خود نشان دهند.
آنها فقط نظر خود را قبول دارند و اغلب در طمع کسب شهرت و ثروت بادآورده‌اند .
  روابط آنها شکننده است و چون به قواعد مرسوم رفتار تن در نمی‌دهند، ممکن است خون دیگران را به جوش آورند. رفتار استثمارگرانه در روابط بین فردی آنها مسیله کاملاً پیش پا افتاده و رایجی است.
این‌ها نمی‌توانند همدلی از خود نشان دهند و تنها برای دستیابی به اهداف خودخواهانه خودشان تظاهر به همدردی می‌کنند.
اعتماد به نفس این افراد شکننده است و آنها مستعد افسردگی‌اند.
مشکلات بین فردی، مشکلات شغلی، طرد و از دست دادن محبت دیگران از جمله فشارهای روانی شایعی است که خودشیفته‌ها با رفتارشان برای خودشان ایجاد می‌کنند و همین فشارها طوری است که این افراد نمی‌توانند از پسشان برآیند.
بیماران خود شیفته با احساس عمیق«اهمیت خود ، خود بزرگ بینی و نوعی بی‌نظیر بودن» مشخص می‌شوند. این افراد خود را آدمهای خاصی می‌پندارند و انتظار دارند به طور خاصی نیز با آنها رفتارشود. تحمل انتقاد بر ایشان سخت است و در مقابل آن خشمگین شده ، فرد مورد نظر را به «نادانی ، حماقت و عدم درک واقعیت» متهم می‌کنند. خود را قوی ، مشهور ، داناترین و ... قلمداد کرده ، انتظار اطاعت و پیروی دیگران را دارند. چون دیگران نمی‌توانند خواسته‌های آنها را برآورده سازند. چون بزرگ بینی او در تضاد با واقعیت است، روابط اجتماعی شان شکننده بوده و مسائل بین فردی ، شغلی و فقدانهای زیادی دارند که با رفتارخود آنها را بوجود می‌آورند، در حالی که هیچ بینش و آگاهی نسبت به آنها ندارند.
این است حال روز وزارت آموزش و پرورش در کشور ما.
آیا بطحایی و زرافشان از همان سیکل معیوب نیستند؟

راهکار چیست:
اجباری بودن بازنشستگی با سی سال خدمت در سطح وزارت
چهار ساله کردن مدیریت های وزارت
تعیین حداقل و حداکثر سن
انجام تست روانشناسی از داوطلبان مدیریت
جلوگیری از فامیل بازی ها در سطح وزارت و دادن پست مدیریت به آنها

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
گروه تلگرامی صدای معلم

ارسال مطلب برای صدای معلم