متاسفانه در این یک سال اخیر با انتصاب مدیران آموزش و پرورش مناطق تهران تحت پوشش و تغییرات ناگهانی و خارج از زمان تعریف شده معاونین و مسئولین را تغییر دادند و این عمل جای تامل و سوال مشاهده می گردد ؛ اگر چه این اختیار در قانون به شما اجازه داده شده است که چه زمان به تشخیص خودتان تغییر یا تعویض معاون یا مسئول واحد را دهید اما در کارگاههای آموزشی و دوره های ضمن خدمت و حتی قوانین و دستورالعمل های مربوط به انتصابات و کارایی مسئولین تاکید برصدور ابلاغ برای یک دوره زمانی خاص مثلاً ۴سال با رعایت داشتن و بررسی کردن برنامه کاری شخص مورد نظر برای انتصاب می باشد . از طرفی معمولا در انتصاب یک معاون در سطح مدیریت منطقه رعایت حداقل چند مولفه مانند داشتن برنامه راهبردی چهارساله ، تقویم اجرایی ، شایسته سالاری، عدم وابستگی سیاسی و جناحی ،انگیزه و روحیه مدیریتی ، روابط عمومی بالا، داشتن قدرت خلاقیت و ابتکار، داشتن قدرت چانه زنی و بیان ،همسو بودن با برنامه های اداره کل و... حائز اهمیت می باشد که در این یک سال ظاهراً در همه مناطق تهران موضوع به این موارد نیز کمتر توجه گردیده است و یا اگر توجهی بوده کمتر با نگاهی عمیق بوده است و اگر انتصابات صورت گرفته باهمراهی تیم مشاوره ای باید باشد احتمالاً مشاوران شما در این انتصابات راهنمایی و مشاوره در خور توجه ندادند و یا شعاع مشاوره ای آنان اندک بوده است که منطقه ده تهران نیز از این موارد مستثنی نبوده در واقع همه مناطق تهران مدیران ناکارآمد و ضعیف بدون تجربه مدیریتی کلان گذاشته شده است.
اگر نگاهی به انتصابات بیاندازیم انتصابات کمتر بر مبنای رعایت مولفه های مدیریتی فوق الذکر بوده است و از طرفی موضوعی که انتصابات را بیشتر نمایان می کند از قبیل به حاشیه رفتن نیروهای توانمند اداری ،خروج برخی از نیروهای باسابقه و توانمند از چرخه اداری ، نااهمیت بودن برخی پست ها و جایگاههای شغلی اداری از نگاه خانم طوسی و به تبع چینش کمتر کارشناسی شده نیروهای اداری در این پست ها می باشند تا زمانی که انتصابات سیاسی بر آموزش و پرورش حکمفرما باشد، مدیران به جای این که نقش حل‌کنندگان مسائل را داشته باشند، خود به بخشی از مسئله یا حتی تشدیدکننده آن تبدیل می‌شوند .
با حاکمیت انتصابات سیاسی به جای انتصاب بر مبنای شایستگی و صلاحیت، بخش عمده‌ای از مدیران بدون داشتن شایستگی‌ها، تجربیات و توانمندی‌های لازم در جایگاه معاون و مسئول قرار میگیرندبلکه بر مبنای یک رویکرد ناصحیح سیاسی است، به هیچ وجه نمی‌توانند تغییر دهنده این وضعیت باشند چرا که خود بخشی از ذینفعان این پدیده و مسئله هستند که با اصلاح این فرایند ممکن است از جایگاه خود کنار گذاشته شوند. از طرفی همچنان که اطلاع دارید آموزش و پرورش سیستمی دیربازده می باشد .
خانم طوسی سرپرست منطقه ده شاید مادر شهید نمونه و دلسوز ،مدیر مدرسه ابتدایی زحمت کش اما مدیریت منطقه کوچکی مثل منطقه ده با مشکلات مالی و درآمد کم منطقه چطور می تواند راهگشای مشکلات باشد ؟
چطور می توانند منابع مالی برای منطقه تامین کنند؟
چطور کمبود امکانات آموزشی منطقه را تامین می نمایند ؟
چطور آموزش و بهسازی منابع انسانی و به روز شدن اطلاعات معلمین با دانش آموزان قشر ضعیف را در مدارس دولتی کم درآمد تامین و هدایت می کنند. بعضی وقت ها مدیر منطقه از طریق برش و سوابق کاری گذشته و روابط عمومی می تواند پیشرو در مدیریت باشد در صورتی که هیچ رزومه مدیریتی قوی از ایشان که شایسته مدیر منطقه باشد دیده نشده است .
« دیدگاه ها و نظرات افراد و گروه ها لزوما نظر صدای معلم نیست ؛ این رسانه آماده انتشار پاسخ مسئولان و افراد مخاطب می باشد »
« آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم »
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان