باور کنید برای انجام یک کار متفاوت ، لزومی به برخورداری از بهره هوشی بالای 120 نیست ، با یک مثال بسیار ساده اما ملموس برای همه ما ، می خواهم عمل متفاوت را به تصویر بکشانم .
نحوه و نوع غذا خوردن در سه وعده هر روز ، در هر جامعه به تناسب فرهنگ و تربیت فردی و اجتماعی افراد و برخاسته از ارزش ها و آداب آن جامعه ، از یکدیگر کاملا متفاوت است . این تفاوت در درون یک جامعه نیز با توجه به تنوع قوم و جغرافیا و فرهنگ نیز قابل مشاهده است . به جز تفاوت های محلی ، ما در درون خانواده خود نیز ترتیب و روال متفاوتی برای غذا خوردن داریم . برخی در ساعاتی خاص و برخی هر وقت که خواستند ، برخی حتما با همه اعضای خانواده دور هم و برخی هر کدام هر وقت که اراده کند ، برخی در داخل اتاق خود و تنهایی و برخی حتما دور سفره و یا میز غذاخوری ، برخی با اهمیت دادن به سلامت محتوای غذا و برخی با توجه به لذت غذا و.....
در این بین قرار گرفتن در هر دسته ، گواهی بر سلامت روح و روان و جسم و حتی عقل ماست و یا برعکس . می توان همین امر حیاتی غذا خوردن را به گونه ای هدف گذاری کرد که با تعلق به خانواده و تغذیه سالم ، سلامتی اعضای خانواده و جامعه را تضمین کرد و یا با پرخوری و چربی خوری بیش از حد ، تبدیل به افراد چاق طرد شده و بیمار قلبی و دیابتی گردید که مخارج هنگفتی به خانواده و جامعه تحمیل می سازد.
اگر انتظار تحقق این قابلیت را در خود و دیگر اعضای جامعه می کشیم که کارهایی متفاوتی انجام دهیم تا شاید اوضاع ما هم تغییر نماید ، باید قبول کنیم که در داشتن پتانسیل خلاقیت و ذوق و مهارت ،هرگز انجام آن را به 40 سالگی خود حواله نمی دادیم و در اوج جوانی ، کار متفاوت را با قوای جوانی خود انجام می دادیم .پس بهتر نیست به جای انتظار انجام کار متفاوت ، هر نوع کار فردی و جمعی را در درون هر نهاد و سازمانی ، به گونه ای متفاوت انجام دهیم تا شاید نتایج مفید و ارزنده ای ترسیم سازیم ؟
نوع و نحوه غذا خوردن ، فقط یک مثال ساده و بدیهی بود تا باور کنیم که حفظ سلامتی و یا داشتن آن ، مقوله ای خارج از اراده و خواست ما نیست و ما با کمی دقت در ماهیت آن می توانیم ، جامعه ای سالم داشته باشیم. غذا خوردن فقط شکم سیر کردن و یا دوام حیات نیست ، و تمامی زیبایی های زندگی اجتماعی و فرهنگی ، در آن نهفته است ، فقط کافی است تا آن را به گونه ای متفاوت از آنچه که هست ، انجام دهیم.
اگر در انتظار زمان بنشینیم ،آن را از دست خواهیم داد، پس همین امروز در سیاق خود طبق روالی که آن را عادی می دانیم و یا بدان خو کرده ایم، بازبینی و بازنگری داشته باشیم تا شاید متفاوت بودن را ما نیز تجربه کنیم.
اگر از همین امروز همه اعضای خانواده با هم غذا بخوریم ، سر سفره یا میز غذا از موبایل خود استفاده نکنیم ، حتما سبزی و سالاد میل کنیم ، حتما نوشابه نخوریم ، حتما احترام بزرگترها را در تقدم کشیدن غذا رعایت کنیم ، حتما با لباسی مناسب برای غذا خوردن اهتمام ورزیم و از ژولیدگی و پریشانی و خشم و عصبانیت و غرلند به دور باشیم ، حتما ابتدا از زیبایی سفره ( اگر اهمیت داده شده است ) لذت ببریم ، حتما شکرگزار پروردگار باشیم و قدردان همسر و.... کار غذا خوردن ما هم متفاوت انجام می شود و نتایج آداب دانی آن از طریق اخلاقیات به جامعه نیز تزریق می شود.
تصور می کنم ما هنر آداب دانی نیاکان خود را فراموش کرده ایم و با شتاب زدگی در عمل ، انتظار هیجانی شتابانی برای ایجاد تفاوت ها در زندگی خود و جامعه داریم . ما متانت و صبر و وقار گذشتگان را در انجام بدیهی ترین رفتار اجتماعی ، نادیده می گیریم و برای همین در خانواده هر چند با همیم اما پیوستگی معنوی خود را از دست داده ایم .
فراموش نکنیم که : جامعه مجموعه ای از فرهنگ عمومی است که تار و پود آن را من و شما تعیین می کنیم ، پس آداب دانانی قهار برای تقویت فرهنگ جامعه خود باشیم چرا که افراد موفق كارهای متفاوت انجام نمی دهند ، بلكه كارها را به گونه ای متفاوت انجام می دهند.
« دیدگاه ها و نظرات افراد و گروه ها لزوما نظر صدای معلم نیست ؛ این رسانه آماده انتشار پاسخ مسئولان و افراد مخاطب می باشد »
« آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم »
نظرات بینندگان
می دهند کارهای متفاوت انجام دهند ولی هیچیک
کارها را به طرز متفاوت انجام نداده اند.
برای همین امور جاری پیچیده تر و لاینحل تر
می گردد. دقیقا درسته.