با اعلام شرایط رتبه بندی و اختصاص ۱۰درصد بیشتر به دوره ابتدایی باز هم تبعیض و بی عدالتی تو وزارت بی عدالت آموزش و مرورش علنی تر شد. ما مدیران و معاونین هنرستان و دبیرستان چه گناهی کرده ایم که روزی ۳ ساعت باید بیشتر تو مدرسه باشیم و ۱۰ درصد هم در رتبه بندی کمتر بگیریم .جرممان چیست ؟
چرا معاون پرورشی به هنرستان نمیاید و ترجیح می دهد برود دبستان وده ها چرای دیگر بی جواب.
ما هم روزی ۸ ساعت و ۵ روز هفته تو مدرسه ان هم با مشکلات ۱۰۰ برابر دوره دبستان را داریم اما حتی ۶۰ ساعت تفاوت حق مدیریت را در دوران ستم شاهی احمدی نژاد و دوره سلطه حاجی بابایی قطع کردند. عدالت اینجا مرده. مرده. وزیر بی لیاقت هم عامل این بی عدالتی است.
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
نظرات بینندگان
وقتی تعریفی جامع و مانع برای مفاد اجرای این طرح وجود ندارد ، احتمال طرح چنین چراها و اعتراضات بیشمار پس از اجرای طرح بسیار است. آنان تصور می کنند که این طرح تصویب شد و خلاص گشتند. اما فقط امسال نیست ، به زودی 2000 میلیارد تومان با رعایت امانتداری !!! تمام می شود ، اما سال بعد و سال های بعد چگونه عمل خواهند کرد ؟ در هاله ای از ابهام است. طرح تا پایان خدمت هر همکار باید اِعمال شود نه فقط 6 ماه دوم سال 1398. کو اعتبار و کو برنامه عملی؟
بازنشستگان و دیگر کارکنان شاغل در آموزش و پرورش هم خود را واجد شرایط می دانند اما ظاهرا هدف ، رتبه بندی معلمان است ؟ در انتظار خروش معترضان بمانید.
مشکل اصلی این هست که با ۴۰۰ تومان فاصله دریافتی با واقعیات اقتصادی جامعه پر نخواهد شد.
بودجه لازم برای رتبه بندی در حدود دوازده هزار میلیارد تومان است با دو هزار میلیارد، حقوق تغییری نمی کند.
ودر پایان عنوان کرده ام رتبه بندی مارا به جان هم نیندازد که از اصل موضوع یعنی کاهش بالای قدرت خرید خودمان غافل بمانیم
هنوز نه به باره و نه به دار .... بازم دعوای همیشگی سر هیچ و پوچ برای ما معلمان. افسوس که حاکمیت با سیاستهای حیله گرانه خود میان ما معلمان تفرقه ایجاد کرده است. این سیاست است که من معلم لنگ نان شب و در فکر چه کنم و چه کنم باشم، تا آقایان و آقا زادگانشان به راحتی همه چیزمان را به یغما ببرند. شما ببینید چقدر در میان ما معلمان و کارمندان دیگر تبعیض برقرار است.
این که به یک معلم 200 یا حتی 800 اضافه شود در این شرایط بحران اقتصادی دردی دوا نمی کند. بهتر است به جای دعوای بیخودی با اتحاد بیشتر در پی مجبور کردن حاکمیت به توجه بیشتر به نیازهای آموزشی کشور و ارتقای هر چه بیشتر شأن و منزلت معلمان فرهیخته و درستکار باشیم.