بحث و گفت و گو درباره ی وزیر آموزش و پرورش در دولت دوازدهم آغاز شده است و گمانه زنی ها درباره ی آن نقل مجالس و محافل مجازی می باشد. اینکه وزیر کابینه دوازدهم از زنان باشد یا نباشد ، وزیر فعلی باشد یا نباشد ، از داخل مجموعه آموزش و پرورش باشد یا نباشد و...
در سه دهه ی اخیر یاشاید در چهار دهه ی اخیر به غیر از محمدعلی نجفی که دارای مقبولیت نسبی نزد فرهنگیان است (و البته ایشان هم به خوبی می دانند که احتمال موفقیت در دوره ی جدید در لباس وزارت بسیار کم است و از کاندیداتوری استنکاف می ورزند) بقیه ی وزرای آموزش و پرورش با سلام و صلوات آمده اند ولی با دلخوری و انتقاد و اعتراض فرهنگیان مسند وزارت را ترک کرده اند و صندلی را به دیگری سپرده اند بدون آن که تغییری در اوضاع و احوال این وزارتخانه عظیم ایجاد کرده باشند!
عدم بهبود شرایط فرهنگیان و این وزارتخانه باعث شده است که عملا اکثریت فرهنگیان امیدی به بهبودی شرایط خود و ورازتخانه خود نداشته باشند و بدون چشم اندازی قابل قبول سیر امور را به روزمرگی تلقی کنند و خود را تماشاگری بیش محسوب نکنند.
چالش مزمن و بیمارگونه و همیشگی مطالبات معوقه و کسری بودجه در این وزارتخانه و دخالت های همه ی نهادها و ارکان قدرت در آن باعث شده است که وزارت آموزش و پرورش به میدان مین برای وزیرانی که سکان آن را به دست می گیرند مبدل شود.
هر فردی با هر برنامه و شعاری که وارد این میدان مملو از مین که می شود با انبوهی از انفجار و ترکش روبه رو می شود که او را زخمی و ناکار کرده و راهی خانه ی خود می سازد.
نگارنده همچون بسیاری از همکاران فرهنگی آرزوی آن را دارد که این بار سکان این وزارتخانه را به شخص شایسته ای از بانوان بسپارند تا وزارت آموزش و پرورش باوجود بیش از پنجاه درصد نیروی زن از پتانسیل و توانمندی های آنان در سطوح بالا استفاده کند.
فارغ از جنسیت وزیر آموزش و پرورش باید به توانایی ،تخصص ،مهارت ،شایستگی ،قدرت لابی گری و چانه زنی و سخنوری و تجربه ی کاری وزیر آموزش و پرورش باید پرداخت تا در عمل در چالش با نهادهای مختلف تقنینی ،سیاسی ،صنفی ، فرهنگی واقتصادی بتواند موفق شود.
سیاه چاله ی کسری بودجه ، دخالت نهادهای غیرمسئول ، و فساد رخنه کرده در صندوق ذخیره و زیرمجموعه های اقتصادی این وزارتخانه سه چالش عمده از ده ها مشکل موجود آموزش و پرورش است.
بزرگترین و شاید بتوان گفت اصلی ترین نقطه ضعف و پاشنه آشیل وزرای آموزش و پرورش در این چند دهه عدم شفاف سازی ،عدم گزارش دهی و پاسخ گویی ، عدم ارتباط مستمر با بدنه ی آموزش و پرورش و اصولا عدم حضور در میان فرهنگیان است .
منظور از عدم حضور بدین معنی است که معلمان وجود و حضور وزیر و مدیران ستادی را در میان خود احساس نمی کنند ،چرا که نه از مسائل پشت پرده ی انبوه مشکلاتی همچون صندوق ذخیره خبری داده می شود و نه از اقدامات صورت گرفته جهت حل بزرگترین بحران آموزش و پرورش یعنی کسری بودجه گزارشی داده می شود.
فرهنگیان انتظار دارند وزیرآموزش و پرورش و مدیران ستادی از تلاش ها یا دوندگی و انتقاد ات و اعتراضات و پی گیری های خود جهت بهبود شرایط فرهنگیان مطلع سازند و گزارش شفاف و ماهانه به همکاران فرهنگی بدهند تا هم از اقدامات صورت گرفته مطلع شوند و هم مورد اعتماد تلقی شوند .بدیهی است که وقتی فرهنگیان در جریان تلاش های صادقانه وزارتخانه برای ارتقا جایگاه اجتماعی و اقتصادی خود را ببینند و بدانند با وزارت آموزش و پرورش نیز همراهی و همدلی خواهند داشت و انگیزه ی کار و کوشش نیز در میان آنان دوچندان خواهدشد.
نمی توان بدون گفت و گو و اعتماد دوسویه و ارتباط مستمر و پاسخ گویی به فرهنگیان انتظار صبر و شکیبایی یا همراهی از آنان داشت .
هر وزیری که بر صندلی دولت دوازدهم تکیه می زند باید بداند قاطبه ی فرهنگیان انتظار شفافیت ، پاسخ گویی ، و ارتباط مستمر با بدنه آموزش و پرورش را دارند ...
رای فرهنگیان در انتخابات اخیر هم نشان داد که فرهنگیان از آگاهی و رشد و بلوغ سیاسی و اجتماعی بالایی برخوردارند و همین مسئله انتظارات آنان را از وزیر جدید بالابرده است .انتظار به حقی که شایستگی پاسخی درخور دارند.همراهی فرهنگیان با دولت همراهی بی قید و شرط نیست و در این چهار سال دولت دوازدهم باید در عمل اثبات کند که آموزش و پرورش دغدغه ی دولت است ، دولتی که رای اصلی خود را از آموزش و پرورش و مرزنشینان مظلوم و محروم گرفته است.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان