این بی همه چیزها ، خیلی هم بی همه چیز نیستند!

  اندرحکایت دیوید کامرون انگلیسی

از روزی که خواندن را ، نوشتن را فهمیدیم، از روزی که اخبار و روزنامه را درک نمودیم ، از روزی که در مدرسه و دانشگاه پی تحصیل علم بودیم . روزی در همان اوایل گفتم، گفتی ، گفت را بخش کردیم ، گفتند ، گفتند ، گفتند و نوشتند، نوشتند و نوشتند که آمریکا ، انگلیس ، غرب ، شرق ، شمال ، جنوب و خلاصه همه جا ، باوجود آفریده شدنشان از سوی خداوند عزوجل آدم های بی خودی هستند و مغرب زمینیان هم به رغم آیه شریفه « انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوباً ..... » از همه بدترند و چون نماد هر حاکمیتی را حکمرانان آن حکومت معرفی می فرمودند ، باور مان شد که حاکمان آمریکا و انگلیس و تمام این کشورهای کافر جملگی مغرور، بی منطق، جنگ طلب ، زور گو،دزد، خائن، بی انصاف، بی دین، بی شرف ، بی ناموس و بی حیایند. با عدالت، ایثار، آزادی، بیگانه اند. به مال ، قدرت ، شهرت، شهوت دنیا حریص و معتادند. باور کردیم که آنها کلا بی همه چیزند.
از سوی دیگر مدام در مساجد، مدارس، دانشگاه ها، کوچه ، بازار سینما ورسانه ها نشان داده می شد که مسئولان ما هیچ کدام تشنه قدرت نبوده و همگی شیفته خدمتند. چون امانت داری محمد امین، عدالت علوی، صلح حسنی، آزادگی حسینی، و بالاخره اصلاح گری مهدوی یاد می گرفتیم .

نهایتا آموختیم که مسئولان ما در حال مبارزه با بدی ها ، ظلم و ستم، رانت و دزدی ، فاصله طبقاتی و اشرافی گری و خلاصه در حال تمیز حرام و حلالند. شب و روز بدون دریافت هیچ حقوقی به قول خودشان به جزء حقوق معلمی از دانشگاه در خیلی از شرکت های دولتی و شبه دولتی امانت دار مردم بوده و در کثیری از مجامع عمومی و هیت مدیره ها ، با فن آوری ، تولید ، ساخت و آبادانی در فکر عمران جامعه ، رفاه دنیوی و سعادت اخروی مردمند. فقط به درخواست مردم داوطلب پستی می شوند و برای رضای خدا مسئولیت قبول می کنند ، پست و مقام و جلال و جبروت برایشان پشیزی ارزش ندارد. در یک کلام در کشور ما معنویت حاکم است.
سال ها بعد که به درجه معلمی و مدرسی دانشگاه رسیده بودیم ، داشته ها و آموخته های خویش را به متعلمین خود عرضه کردیم و طبیعی بود که به مصداق از کوزه همان برون تراود که در اوست، حرف و قول مان، گفتار و کردارمان همه مدح مسئولان وطنی و بدگویی مسئولان غربی باشد و این داستان ها همچنان در وطن ما ادامه دارد اما اتفاقاتی در غرب و در بلادی که آنها را بلاد کفر می نامیدیم می افتد که قابل تامل است...
سیاه پوستی رهبری بزرگترین مدعیان سفید پوست را نه با جنگ بلکه با انتخابات بر عهده می گیرد ،اختلاس گران و رانت خواران و دست دارازی کنندگان به بیت المال به شدت مجازات می شود . همگان به تناسب درآمد خویش مالیات داده، فرارکننده از مالیات اگر هم رئیس کشور و یا بهترین بازیکن فوتبال جهان باشد ، جریمه و حبس می شود. مسئولان بدون واهمه توسط مردم نقد می شوند با رای مردم حاکمان جا به جا شده و هر کس را مردم نخواست بدون چانه زنی استعفاء می دهد ، رای مردم در این کشورها به غیراز تغییرحاکمان تفسیر دیگری نمی یابد ، به محض استعفاء و اتمام دوره با تحویل اموال عمومی و گرفتن دست زن و بچه خود، وارد خیل مردم عادی می شوند در آنجاها مردم به زور و برخلاف آیه 149 سوره انعام که می فرماید. .... فَلَوْ شَاء لَهَدَاکُمْ أَجْمَعِینَ: اگر [خدا] مى‏‌خواست قطعا همه شما را هدایت مى‏‌کرد، هدایت نمی شوند.

درآن بلاد هیچ رئیس بانکی ثروت مردم فقیر کشور خود را به کانادا نمی برد، هیچ رئیس دولتی روز آخر خدمت حساب دانشگاهش را از بیت المال پر نمی کند، هیچ دولتی از دولت قبل بدگویی نمی کند، هیچ کسی حقوق نجومی ندارد، حقوق روسای ممالک کفر به حقوق آبدارچی برخی بانک ها در ایران نمی رسد، حقوق پزشک 20 برابر پرستار و حقوق معلم یک پنجم استاد نمی شود ، اختلاس گران طلب کار مردم نمی شوند، صدها دستگاه متولی فرهنگ نمی شود ، ..... راستی این بی همه چیزها خیلی هم بی چیز نمی باشند!

( دیوید کامرون نخست وزیر مستعفی انگلیس برای اثاث‌کشی خانه‌اش دست به کار شده است.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید