دل نوشته همسر علیرضا هاشمی سنجانی

سلام

یک سال پیش در 30 فروردین 94 با بازداشت علیرضا هاشمی مسیری در زندگی ما آغاز شد که تجربه اش همراه با انواع سختی ها بود .

تصور حبس یک معلم خدمت گزار و دلسوز که جز پیشرفت ایران و بالندگی نسل جدید هدف و آرزویی ندارد ، به اندازه کافی تراژیک و غم بار است .

اما وقتی این معلم محور و نقطه ثقل یک خانواده باشد این تراژدی پر دامنه تر می شود .

در طول یک سال گذشته ، دلتنگی های خودم را به عنوان همسر و همراه همیشگی علیرضا قابل تحمل می دانستم و با صبوری و امیدواری به تلاش هایم برای پیدا کردن راهی برای حل مساله ادامه دادم .

اما نیاز فرزندانم به حضور پدرشان و دلتنگی هایم که سعی می کردند از چشم من پنهان کنند گاه روزگار را چنان بر من سخت می کرد که اگر نبود دل گرمی ها ، صبوری و امیدبخشی علیرضا ؛ شاید تحمل رنج فرزند برایم گران تر تمام می شد .

یک سال را هر روز به امید لطف الهی به فردا رسانده ایم و هنوز از رحمت واسعه اش ناامید نیستم و همچنان منتظریم تا با آمدن علیرضا ، خاطره فروردین را درذهن خود به دور دست ها بسپاریم .