معلمان و آموزش و پرورش در سالی که گذشت...

  سال 94 برای فرهنگیان و آموزش و پرورش سال پرچالش و پر تنشی بود . از همان ابتدای سال و حتی پیش تر از آن بنا بر فشار های اقتصادی تحمیل شده بر معلمان و اوضاع وخیم مدارس ، فرهنگیان در سراسر کشور سعی کردند که اعتراض های خود را به هر وسیله ممکن به گوش مسئولان برسانند . که این کار با شکل گیری تجمعات سکوت در جلوی مجلس و ادارات کل آموزش و پرورش در بیشتر استان ها به مرحله اجرا درآمد .

صرف نظر از اینکه این تجمعات بدون زیرساخت ها و پیش نیازهای لازم و گاهی با کم تجربگی همراه بود ، می توان برآیند نهایی این تجمعات را معطوف نمودن نگاه اغلب فرادستان به سمت آموزش و پرورش و فرهنگیان زحمتکش عنوان کرد . 
اما باتوجه به میزان بودجه در نظر گرفته برای آموزش و پرورش از طرف دولت ، بضاعت دولت و وزارت آموزش و پرورش در حدی نبود که جوابگوی این موج عظیم از اعتراض ها باشد  و وزیر محترم و معاونین وی و همچنین سخنگوی دولت و حتی خود رئیس جمهور برای آرام کردن خشم معلمان از اوضاع پیش آمده ، مرتبا در رسانه ها حاضر شده و سخن از بهبودی اوضاع در آینده به میان می آوردند و وعده اجرای طرح رتبه بندی معلمان را به جامعه فرهنگی می دادند تا جایی که حتی دور افتاده ترین نقاط دنیا نیز از وجود این طرح و اجرای آن از مهرماه امسال در ایران باخبر شده بودند .

اما آنچه را که مشاهده کردیم این بود که فقط یک چهارم این طرح ، آن هم به صورت ناقص به مرحله اجرا درآمد  و حتی بسیاری از معلمان که بعد از مهر ماه در شرایط ارتقاء به رتبه شغلی بالاتر بودند از ارتقای آنها جلوگیری به عمل آمد و تا آنجا این موضوع را کِش آوردند که به پایان سال رسیده و به قول خودشان این تفاوت حقوق ها به دیون رفت و با یک حساب سرانگشتی متوجه شدیم که این همکاران نه تنها در اجرای این فاز از طرح رتبه بندی حقوقشان افزایش نیافت ، بلکه در این چند ماه متضرر نیز شدند . 

مورد دیگری که از مهر ماه امسال بسیار مشهود بود وادار کردن مدیران و معاونین به تدریس در مدارس تحت مدیریت شان بود  و این کار برای صرفه جویی در پرداخت حق الزحمه اضافه تدریس به همکاران صورت گرفت و باعث افت محسوس در روَند فعالیت های مدیران و معاونین در مدارس شد  که البته با وجود چنین صرفه جویی های بی تدبیرانه ای ، باز نتوانستند از واگذاری برخی کلاس ها به صورت اضافه کار به معلمان به طور کامل جلوگیری کنند و نهایتا مجبور به محول نمودن برخی ساعات به همکاران به صورت اضافه کار شدند که با وجود وعده های متعدد مبنی بر پرداخت حق الزحمه این اضافه کار ها که جناب وزیر و معاون مالی ایشان ، پی در پی به معلمان می دادند و از رسانه های عمومی در بوق و کرنا می کردند ، تا کنون چنین امری محقق نشده و معلمانی که جورِ این کلاس ها را کشیده اند همچنان دست شان در حنا مانده و چیزی عایدشان نشده است و معلمان مانده اند و کلاس های بدون حق الزحمه و دو راهی بروم نروم به سر این کلاس ها...

نکته قابل توجه این است که باوجود تذکرات بسیاری که از طرف فرهنگیان و همچنین مجلسیان به وزیر و مجموعه مدیریتی ایشان در طول سال داده شده بود که وعده های پرداخت مطالبات فرهنگیان را در رسانه های عمومی اعلام نکنند ، اما همچنان این کار به صورت متوالی و بارها انجام شد و بارها و بارها باعث رنجش معلمان گردید . 

بحث این است که جدای از اینکه معلمان با شنیدن این وعده ها برای خرج کردن همین مبالغ ناچیز برنامه ریزی کرده و روی آن حساب باز می کنند ، وقتی جامعه مرتبا وعده پرداخت این مطالبات را از رسانه ها می شنوند در مقابل معلمان قرار گرفته و آنها را زیاده خواه و همیشه معترض قلمداد می نمایند . چون آنها که از درون و بطن ماجرا خبر نداشته و نمی دانند که این مبالغ همان مطالباتی هستند که می بایست ماه ها قبل و سر موعد مقرر پرداخت شده و آن قدر هم نیست که بشود با آن کار مفیدی انجام داد  و حتی بخش کوچکی از قرض و قوله های معلمان را هم سر و سامان دهد  و در نتیجه فکر می کنند هر هفته مقدار قابل توجهی به حقوق معلمان اضافه شده و معلمان همچنان معترض هستند.

مورد دیگری که امسال بیشتر از همه به چشم می خورد وضعیت بازنشستگان و پاداش های پرداخت نشده آنها و همچنین وضعیت بیمه و دریافتی های ناچیز آنها بود . پاداش هایی که از سال 93 تاکنون همچنان به صورت طلب معلمان از دولت و وزارت آموزش و پرورش و سازمان بازنشستگان در کیسه دولت مانده و بازنشستگان زحمتکش را چشم انتظارِ دریافتِ این مبالغ جهت تسویه وام ها و اقساط معوقه شان از بانک ها و همچنین بدهی های بار آمده ناشی از حقوق هایی که حتی جوابگوی یک سوم هزینه های سنگین زندگی آنها نبوده و نیست . هزینه هایی که با وجود بزرگ شدن فرزندان این قشرِ زحمتکش ، و ازدواج فرزندان آنها و اضافه شدن عروس و داماد و نوه و... به اعضای خانواده این پبش کسوتان ، هر چه بیشتر رو به فزونی نهاده اند . 
قطعا اگر بازنشستگان بدهکار دولت بودند ، وضعیت بدین گونه نبود و در کمترین زمان ممکن این بدهی ها از حقوق ایشان کسر شده و به حساب دولت باز می گشت .

حال سوال اینجاست که این پاداش ها که می بایست ماه ها قبل پرداخت می شد ، در کجا مصرف شده و سود این تاخیر بلند مدت به جیب چه کسانی می رود ؟ سودی که با توجه به تعداد بالای بازنشستگان و میزان قابل توجه این مبالغ ، بسیار بالا بوده و سرجمع این مبالغ می تواند خیلی قابل تأمل باشد .

خنده دار تر از همه این ها ، فرم هایی است که به بازنشستگان جهت تسویه حساب مطالبات شان داده شده است  که می بایست پر کرده و امضا بزنند . در این فرم ها بدون دریافت هیچ گونه وجهی آمده است که " حق خود را تمام و کمال دریافت کرده و نسبت به پرداخت الباقی مطالبات خود ، تا هر زمان که دولت اعتبار آن را تامین نماید اعتراضی نداشته و حق هرگونه مطالبه ای را از خود سلب می نمایم " و قس علیهذا...

امسال همچنین انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری را در پیش رو داشتیم  که باز با کمک فرهنگیان و استفاده از مدارس و کادر اجرایی آنها و همچنین تعدادی از معلمان شاغل در این مدارس برگزار شد و علیرغم خلف وعده های بی شمار مسئولین در بهبود وضع معیشت و منزلت فرهنگیان و نوسازی مدارس تخریبی و کپری و... توسط معلمان ، و با سعه صدر ، به خوبی و خوشی برگزار شد و باز فرهنگیان و دانش آموزان ماندند و یک عالمه مشکلات و مطالبات و معوقات و... که با توجه به بودجه منظور شده برای آموزش و پرورش در سال آتی و وضعیت تورمی که برای کمتر اضافه کردن حقوق کارمندان دولت هیچ گاه به صورت واقعی معرفی نمی شود و میزان افزایش حقوق سالانه ی در نظر گرفته شده برای کارکنان دولت ، امید چندانی به بهبودی محسوس اوضاع در این وزارت خانه نیست  و پیش بینی می شود که در سال آتی همچنان بر میزان بی انگیزگی معلمان و دانش آموزان ، و همچنین میزان ترک تحصیل و فشار های اقتصادی در جامعه افزوده شود و اگر فکری به حال اوضاع پیش آمده نشود جامعه را به لحاظ اقتصادی ، فرهنگی ، اجتماعی و... هر چه فقیر و فقیر تر ببینیم .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید