شعر آتقی

در فرا گوشه های پایین شهر            برق آلونکی زند سوسو

نام صاحب سرا اگر جویید                 شاخ شمشاد دان تقی خان را

پدرش هیچ ارث وا نگذاشت               این سرار نیز رنج مایۀ اوست

گر قبولش نمی کنید قسم               بدهد پیروپور و قرآن را

در جوانی که شور و سودایی             داشت در سر نمود قصد سفر

از همه شهرهای خوب و قشنگ         برگزید او دیار تهران را

به سرش زد دستفروش شود            پول پارو کند خرد پیکان

خرج خوراک کم نمود و گزید               بهر خفتن لب خیابان را

مدتی را بساط می گسترد                در کنار پیاده رو اما

شهرداری رسید و جمع نمود              آرزوی خرید پیکان را

دست و پایی زد و تمنا کرد                تا متاع ستانده، باز دهند

دست از پا درازتر برگشت                 رخت بر بسته رحم، مردان را

آتقی خواست شهر خویش رود          گرچه او را نبود منتظری

باز هم می دهد نوید امید                دست یاری به دوست، یاران را

کوچ کرد از هجوم دود و نفوس           از نفوسی صبح جای سلام

یکدگر را به اخم می خوانند              ببرد مرده شور آنان را

آتقی چون رسید کاشانه                 جمع گشتند دور او زن و مرد

گوش دادند ماجرای غمش               هم فشرند مشت و دندان را

بحث بالا گرفت زین مجلس              در پی راه چاره افتادند

هرکه قدر فراستش بنمود                شیوه کسب لقمه ای نان رت

دایی اش صاحب مقامی بود            آتقی هم کمک سوادی داشت

مدرک و پارت بار دادندش                که کند خادمی دبستان را

زان زمان بیست سال می گذرد       آتقی پیر و منحنی گشته

نق نق هر کسی شنیده ولی         شکر گوید همیشه یزدان را

ظاهرا کارو بار او خوبست               حال چون پرسیش جواب دهد

زندگانی بدک نمی گذرد                این کلامیست کارمندان را

پای درد دلش چو بنشینی              زخم های کهن به حرف آیند

مزدمان اندک است و کار زیاد           اشک در چشم آید انسان را

آش کشک خالست مزد تقی          بخورد هم به پای او باشد

نخورد هم به پای او باشد              برگزیده طریق آسان را

آتقی پای بند اهل و عیال               در غم آب و نان فرزندان

نخورد سیر تا که سیر شوند           زین روش ترسم او دهد جان را

در گرانی ز سفره گوشت رمید        های و هوی شکم برآمد زن

چاره ای نیست شام بار بنه           لوبیای مشابه آن را

عید قربان میان سفره شان          مثل هر روز سوسکی جنبید

سوسک را کشت و گفت یا ربی      بپذیر از حقیر قربان را

آتقی بانشاط بود امروز                بی گمان چون حقوق می دادند

می خورد شب برنج تایلندی          می خرد میوه های ارزان را

بگذر از حال و روز آخر ماه              آتقی با دو جیب وارفته

مثل زاغ شکسته پر گردد               دور بازار تازه میدان را

از همه یادبود این دنیا                  آتقی یک سبیل دارد و بس

تارهای به هم تنیده آن                می تراوند خشم پنهان را

بخشی از خلق گریه می خندند     عده ای نیز خنده می گریند

آتقی هدیه می دهد به همه          دل پر خون و روی خندان را  

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید