"حق گرفتنی است، دادنی نیست "

 این قضیه حق گرفتنی است، قدمت تاریخی دارد. اما در مورد ما معلمین، که معمولا در کناری نشسته و منتظریم تا دیگران مشکلات ما را حل و فصل کنند ، تومنی دوزار فرق دارد!

همان گونه که واضح ومبرهن است، وقتی مشکلی ،خصوصا حقوقی و اقتصادی برای سایر قشرهای حقوق بگیر،اعم از کارمند و کارگر پیش می آید، می بینیم که همه یک دست وپی گیر ،تا بالاترین مراجع ،دفاع از موجودیت حقوفی و شغلی خود را اولویت اول زندگی خود می دانند،تا آنجا که تا به اهداف برحق خود نرسند دست از تلاش برنمی دارند و اتفاقا همیشه هم نتیجه می گیرند.

در مورد معلمان اما، بیشتر مواقع این تلاش ها ابتر می ماند .

شاید یک دلیلش این باشد که فرهنگ شفاهی در میان ما معلمان بالاست و به عنوان مثال عادت زیاد  ما به پُر گویی و دوری  گزیدن از فرهنگ نوشتاری موجب شده است که صدای معلمان در دنیای ارتباطات ،در رسانه ها  و افکار عمومی انعکاسی نداشته باشد !

معلمان باید با استفاده از ظرفیت های قانونی و ظرفیت های موجود با حداکثر توان پی گیر حقوق قانونی خود باشند .

معلمین باید یک دست ویک صدا و در چارچوب قانون  ، پیگیر مطالبات خود باشند ؛چنانچه عملا می بینیم،حقوق سایرکارمندان بی سروصدا افزایش های 50 درصدی و بیشتر پیدا می کند ولی وقتی نوبت معلمین می شود،همه آه و فغان از کمی بودجه دارند، چون دیواری کوتاه تر از دیوار معلم نیست !

در یک نمونه ی واضح، با قبول اینکه این موضوع، کار درستی هست ،می بینیم یک جوان 26 ساله با شغل نظامی،برای ساخت واحد مسکونی خود وام 100میلیون تومانی بااقساط ماهیانه 100هزارتومان دریافت می کند ولی یک معلم با30سال سابقه ودر سنی که در دوره میان سالی است،برای مسکن،درمان وهر نیاز ضروری دیگر،برای یک وام 10میلیون تومانی وبا سود بالا به هر وسیله ای باید متوسل شود تا بلکه بتواند این وام را دریافت کند.

در هر صورت ،همان طور که تا حالا هم تجربه کرده ایم،حق دادنی نیست،و حتما باید برای آن تلاش قانونی و جدی صورت گیرد .

آری حق دادنی نیست،گرفتنی است...