به وقت دل تنگی

چهل هشت سالگی را رد کرده‌ام .

کم حوصله‌تر ، پیرتر و پفیوزتر شده‌ام .

حالا می‌دانم که چهل هشت سالگی به بعد سن اصرار نکردن است .

حالا بیشتر شب ها در تراس خانه می نشینم و زل می زنم به سرکوچه و منتظر .... .

سرم را برمی گردانم .

تو در اتاق ت ، سرت گرم است و مشغولی با گوشی و لپ تاپ.

هوای اتاق بوی ادکلن سی اچ می دهد .

تو را نگاه می کنم و باز قند در دلم آب می‌شود که من خوشحال ترین آدم دنیا هستم .

به خودم هم حسودی می‌کنم وقتی باز به یاد می آورم تو‌ کنار منی .

به تمام روزها و ساعت ها و ثانیه هایی که بی تو گذشت فکر می کنم و حالا که در کنارم هستی در دلم قند آب می‌شود .

باز به یاد می آورم که در سیاه‌ترین حالت ممکن زندگی تو برگشته‌ای و من از این بابت سر از پا نمی شناسم .

تو برمی گردی و از داخل اتاق ت لبخندی میزنی و با بستنی در دستت دلبری می‌کند .

به طرفم می آیی با همان لباس طوسی ؛ اما نمی دانم چرا هرچه به طرفم می آیی من دورتر می‌شوم !

ترس و دلهره همه‌ی وجودم را می گیرد .

از خواب می پرم .  نیم ساعت از سه گذشته است و خانه در تاریکی مطلق است . به طرف اتاق ت می دوم اما در اتاق کسی نیست .

غم دنیا در دلم می نشیند و یادم می افتد که تو رفته ای .

باتپش قلب فراوان برمی گردم .

روی تخت غلت می زنم .

قطره ی اشکی از گوشه چشمم غلت می خورد به گونه ام.

اما تنها دلخوشی کوچکم این است که گاهی به خوابهایم سر می زنی . اما دیگر نمی‌خوابم و تا صبح به تو که در خوابم بودی فکر می کنم .

راستی ؛ اگر شما هم در خانه ات کسی را داری که دوستش داری و کنارت هست ، چشمهایش را ببوس که مرگ و قیامت نزدیک است .

دنیای من چه در خواب و چه در بیداری توهمی از پسری است که تا ابد نمی آید .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید