جنگ تحمیلی 12 روزه بین کشور بزرگ و صاحب نام و باستانی ایران با کشور دست ساز و تازه تاسیس60-70ساله اسرائیل با همه زیان هایی که به بار آورد؛ حاوی درس های مهمی بود که اگر آموخته نشود باز هم قابل تکرار است .
دشمن اگر چه به همت ارتش و سپاه ، پاسخ درخور و دندان شکنی گرفت اما متاسفانه به خاطر بعضی سهل انگاری ها ی مزمن داخلی هزینه قابل توجهی بر کشور تحمیل کرد که می توانست نباشد و یا بسیار کمتر باشد ؛ چرا که در همین مدت کوتاه جان های عزیز ارزشمندی فدا شدند از سرداران رشید سپاه و دانشمندان توانمند و کم نظیر هسته ای تا سایر هموطنان نظامی و غیر نظامی؛ ضمن اینکه صدمات اقتصادی و لطمات روحی و روانی برای بازماندگان شهدا و بخش بزرگی از جامعه ناشی از این جنگ کوتاه مدت را هم نمی توان نادیده گرفت.
این جنگ همچنین نشان داد که به دلیل ضعیف بودن حافظه تاریخی برای چندمین بار از چند سوراخ گزیده شدیم ؛ سوراخ هایی مثل دیده نشدن نفوذ عوامل بیگانه در بخش های حساس که نباید به این راحتی بوده باشد و یا سربازگیری دشمن از عناصر و فریب خوردگان داخلی که بعضا به خاطر شرایط نامناسب اقتصادی در تله ی سازمان های جاسوسی دشمن افتاده اند و یا عدم نظارت موثر بر جولان میلیون ها مهاجر که نقش مخرب صدها نفر از آنها به عنوان ستون پنجم دشمن به خوبی آشکار شد و انصافا اگر نمایش مثال زدنی همبستگی ملی در سراسر کشور نبود چه بسا آثار زیان بار این منافذ به مراتب بیشتر می شد.
به عبارت دیگر ؛ همبستگی ملی یک بار دیگر به عنوان پادزهری قوی و بازدارنده در برابر دسیسه های دشمنان نقش خود را به خوبی نشان داد اما قبول کنیم که دوام و قوام این همبستگی بستگی به تغییر در بعضی نگاه ها و سیاست ها دارد و تمرکز صرف به شعارهای سطحی و موزیک و سرودهای ملی و میهنی و تبلیغات پرسروصدا و کم محتوا و مقطعی صدا وسیما؛ همه راه حل نیست. اگر می خواهیم همبستگی ملی قوام و دوام داشته باشد باید فرصت ها در همه زمینه های اجتماعی، اقتصادی ، تحصیلی ، حقوقی و قضایی برای همه برابر باشد تا همه مردم در همه زمان ها و مکان ها به مام وطن عزیز خود تعلق خاطر داشته باشند و او را عاشقانه دوست داشته و برایش حاضر به هرگونه فداکاری باشند.
مسئله مهاجرین را می توان با جدیت و پشتکار و تصویب قوانین سخت گیرانه در مدت کوتاهی بر طرف کرد اما گسست های اجتماعی و فاصله طبقاتی که زمینه بروز این گسست ها را که خود شرایط سرباز گیری دشمن را در بخش هایی از جامعه فراهم کرده؛(1) هم زمان بیشتری می طلبد و هم عزم جدی و کار کارشناسی جامعه شناسانه گسترده ای را می طلبد.
همبستگی ملی وقتی قوام می یابد که تک تک آحاد جامعه به کشور و موطن خود احساس دلبستگی و تعلق خاطر داشته باشند و آمال آرزوهای خود را در فراسوی مرزها نبینند و این احساس آن قدر قوی و نهادینه باشد که در برابر القائات فریبنده دشمن تحت هیچ شرایطی نلغزند .
در بین خبرها دیدم که ریاست محترم جمهور در سخنرانی اخیر خود به درستی به اهمیت میهن پرستی اشاره کرد و گفت (نقل به مضمون) باید آموزش میهن دوستی و ایجاد حس تعلق به میهن در کودکان از مدارس یا جدیت دنبال شود.
این سفارش اگر چه بسیار لازم و به جا هست ولی کافی نیست و باید حس تعلق به میهن را در عمل به همه سطوح جامعه تعمیم دهیم و دراین راستا هر قانون و رسم و رسومی که به حس تعلق شهروندان و دسته بندی آنها به شهروندان درجه یک و دو منجر می شود را حذف و یا اصلاح کنیم.
کودکی که در خانواده و دوران مدرسه اسمی از پهلوانان اسطوره ای شاهنامه نشنیده و یا اگر هم شنیده مقطعی و گذرا بوده این روزها کمتر تحت تاثیر معنوی و حماسی آرش ورستم ...قرار می گیرد. این نوجوان وقتی می خواهد وارد دوره راهنمایی و دبیرستان شود در مواجهه با انواع تقسیم بندی مدارس نمونه و تیز هوشان و خصوصی با سطوح مختلف آموزشی و تربیتی و رفاهی نخستین تفاوت هایی که به او تحمیل شده را می بیند و حس تعلق خود را از دست می دهد .
همین کودک اگر توانست با هزار مشقت و هزینه بالای کلاس های کنکور رتبه قابل قبولی به دست بیاورد وقتی می بیند دیگران به لطف سهمیه های رنگارنگ و غیرمنطقی بارتبه های پایین تر از او صندلی او را در کلاس گرفته اند برایش حس تعلقی نمی ماند و خود را مثل دونده ای می بیند که رقیبانش را چندین متر جلوتر از او مستقر کرده اند و او فقط جزئی از نمایشی است که به بازی رقیبان رسمیت می دهد .
می توان از این نمونه ها مثال های فراوانی زد.
خلاصه ؛
اگر می خواهیم همبستگی ملی قوام و دوام داشته باشد باید فرصت ها در همه زمینه های اجتماعی، اقتصادی ، تحصیلی ، حقوقی و قضایی برای همه برابر باشد تا همه مردم در همه زمان ها و مکان ها به مام وطن عزیز خود تعلق خاطر داشته باشند و او را عاشقانه دوست داشته و برایش حاضر به هرگونه فداکاری باشند.
همان فداکاری های ماندگار و ستودنی که رزمندگان در دوره جنگ 8 ساله از خود به یادگار گذاشتند .
(1) نگاه کنید به بازداشت های مظنونین نسبتا زیاد در بعضی از شهرستان ها به اتهام همکاری با دشمن. هرچند تعداد آنها شاید زیاد نباشد اما اولا طبقه اجتماعی بازداشت شدگان مهم است و دوما اینکه به قول معروف :
« هزار دوست کم و یک دشمن زیاد »
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان