محمّدحسین بَدر دانشجوی سال آخر دکترای جامعه شناسی بود . استاد راهنمایش موضوع پایان نامه یِ او را « دیوانگی و آسیب های آن » تعیین کرده بود . قبل از شروع به نوشتن پایان نامه دوستانش به آقای بَدر پیش نهاد کردند برایِ کوه نوردیِ دو سه روزه به قلّه یِ سبلان بِروند .
مقدمات فراهم شد و با چند نفر از دوستانش صبحِ یک روز که هنوز هوا گرگ و میش بود حرکت کردند و چون تیمِشان بارها به کوه های مختلف رفته بودند ظهر نشده به قله یِ سبلان رسیدند.
ساعتی در کنار دریاچه استراحت کردند و راهِ باز گشت را در پیش گرفتند .
در نزدیکی روستایی به نام « سقیرچی » سنگی از زیر پای آقای بَدر در رفت و پای راست او چنان آسیب دید که قادر به ادامه یِ راه نبود .
اعضای گروه به او گفتند چند روزی در سقیرچی بمانَد و چون راه زیادی باقی نمانده است پس از آنکه پایش خوب شد بر گردد . او هم پذیرفت و در مدتی که در آنجا ماند به نتایج خوبی درباره یِ پایان نامه اَش رسید که اگر پایش آسیب نمی دید دست یافتنی نبودند .
در شهر شخصی به نام لطف الله کارگری می کرد ؛ یکی از کسانی هم به نام احمدعلی که از سقیرچی در کودکی به شهر آمده و از کارگری شروع کرده و بِساز بِفروشِ پولداری شده بود یک روز که لطف الله را به کارگری در یکی از ساختمان هایش بُرده بود متوجه شد سوره ی یاسین و الرحمن را حفظ است ؛ از او خواست به سقیرچی برود و در مراسم مذهبی آنجا همان ها را بخوانَد.
لطف الله هم همین کار را کرد و در آنجا به مرد محترم و محبوبی تبدیل شد ، به گونه ای که آقای بَدر در چند روز اقامت در خانه یِ کدخدا فهمید علاوه بر راه انداختن مراسم مذهبی شان هنجار هایی را به مردم آنجا یاد داده است که هر یک با گذشت زمان ارزشی شده اند تغییر نیافتنی !
مثلآ هر مُنجُقِ آبی که نمونه یِ آن را پیغمبر در کودکی از دست حلیمه گرفته و زیر پایش لِه کرده بودند ، ناجی از نظرِ بد نظرها شناسانده بود.
خانم خیرالنسا را که قیافه یِ خوبی نداشت و به دلیل فقر مالی و قیافه یِ ناخوش‌آیندش در مراسمی که لطف الله راه می انداخت شرکت نمی کرد ، منحوس و شیطان صفت خوانده بود چنان که هر کسی می خواست به جایی بِرَوَد تا خیرالنسا را می دید نمی رفت و بر می گشت تا شرّی ، در جایی که می رود گریبان گیرش نگردد .
به همه گفته بود وقتی که جایی می روید اگر از کسی یا از خودتان تک عطسه ای شنیدید ، نروید امّا اگر عطسه ها جفت بودند یقین خیر است و به راهِ خود ادامه دهید .
لطف الله گفته بود رویِ زخم های مُزمن مدفوع سگ ببندید تا خوب شوند . آقای بَدر را این گفته اش به یاد عرب های دوران جاهلیّت می انداخت که به قول ابن خلدون زمانی که مریض می شدند مدفوع خود را به تن‌شان می مالاندند ، چون باور داشتند مریضی شان در نتیجه یِ ورود اجنّه به بدنِ آنهاست و چون اجنّه از نجس می ترسند خیلی زود فرار می کنند و بیمار خوب می شود .
تا اینکه کدخدای ده مُرد و به احترامِ مهمان نوازی اَش آقای بَدر نیز در مراسم تدفین شرکت کرد . وقتی که او را به قبر گذاشتند لطف الله یک به یک به او پاسخِ پرسش های ملایک را می آموخت غافل از آن ، کدخدا مرده بود و قدرت یادگیری نداشت تا چه رسد به اینکه در زمان کودکی هایش هم یکی از دانش آموزان تنبل در میان هم کلاسی هایش بود .
پس از پایان مراسم ، آقای بدر از لطف الله پرسید فکر می کنی خدا نمی دانَد تو تقلّب می کنی ؟
همان شب در مراسم شام غریبانِ کدخدا لطف الله خطاب به مردم گفت : این کوه نورد را از سقیرچی بیرون کنید زیرا دیوانه است .
آقای بَدر با پایی که هنوز کاملاً خوب نشده بود به شهر آمد و در پایانِ پایان نامه اَش نوشت :
« اگر جمعی چنان دیوانه شوند که عناصرِ دیوانگیِ خود را مقدّس بِدانند ، هر عاقلی را دیوانه خواهند شمرد » .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.