به یاد "مادرم "

  دانه می چید کبوتر،
به سرافشانی بید
لانه می ساخت پرستو،
به تماشا خورشید

صبح، از برجِ سپیداران ، می آمد باز
روز ، با شادی گنجشکان ، می شد آغاز.

نغمه سازانِ سراپردء دستان و نوا
روی این سبزء گسترده سراپرده رها.

دشت، همچون پر پروانه پرُ از نقش و نگار
پَرزنان هر سو پروانهء رنگین بهار.

هست و من یافته ام در همه ذرات ، بسی
روح شیدای کسی ، نور و نسیم نفسی!

می دمد در همه، این روح نوازشگرِ پاک
می وزد بر همه، این نور و نسیم از دل خاک!

چشم اگر هست به پیدا و به ناپیدا باز
نیک بیند که چه غوغاست در این چشم انداز:

مهر، چون مادر، می تابد، سرشاز از مهر
نور می بارد از آینه پاک سپهر

می تپد گرم، هم آوازِ زمانِ ، قلب زمین
موج موسیقی رویش! چه خوش افکنده طنین ،

ابر، می آید سر تا پا ایثار و نثار
سینه ریزش را می بخشد بر شالیزار

رود، می گرید تا سبزه بخندد شاداب
آب، می خواهد جاری کند از چوب، گلاب!

خاک، می کوشد، تا دانه نماید پرواز!
باد، می رقصد تا غنچه بخواند آواز !

مرغ، می خواند تا سنگ نباشد دلتنگ
مهر می خواهد تا لعل بسازد از سنگ !

تاک، صد بوسه ز خورشید رباید از دور
تا که صد خوشه چو خورشید برآرد انگور !

سرو ، نیلوفرِ نشکفته نوخاسته را
می دهد یاری کز شاخه بیاید بالا !

سرخوشانند ، ستایشگر خورشید و زمین
همه مهر است و محبت نه جدال است و نه کین .

اشک می جوشد در چشمه چشمم ناگاه
بغض می پیچد در سینه سوزانم، آه !

پس چرا ما نتوانیم که این سان باشیم؟
به خود آییم و بخواهیم که :

انسان باشیم !

ای دل نگران که چشمهایت بر در
شرمنده که فرزند به یادت کمتر
جز رنج چه بود سهمت از این همه عشق
مظلوم ترین عاشق دنیا مادر
( فریدون مشیری )

1- نگامی که برای نخستین بار چشمان خود را بر این جهان می گشودم، چشمان پرمحبتت مرا مجذوب خود کرد؛ وقتی با لبخند مهربانت در گوشهایم لطف و انسانیت را نجوا نمودی، وقتی چون جان شیرینم در آغوش فشردی، وقتی آهنگ مانوس ضربان قلبت را دوباره احساس کردم، وقتی در مقابل جیغ و داد و فریاد من، مهر ورزیدی، چه لبریز شدم از آن همه عشق که آیه هایش را در وجود سرشار تو به روشنی می خواندم، و چه آسوده خاطر و سیراب می شدم وقتی دستانت چون رود بر من جاری می شد.

2- من قد می کشیدم و تو ذوق می کردی و سر مست شادی و شکر پروردگار که مرا امانت او می دانستی و همه ی تلاشت ان بود که امانت دار باشی نه وابسته یا حتی خیلی دلبسته و با آوای قرآن شیرم دهی و با جسم و جان پاک نگاهم کنی و در آغوشم بگیری و چه غرق شعف و آرامش می شدم از شنیدن ترنم لالایی های شبانه ات که هم آوای باران بودی و همرنگ شمعدانی های سپید لب حوض و هم بوی یاس رازقی سر در خانه مان و هم نفس عطر بهار نارنج ها، ستاره باران می کردی دنیای کودکی ام را. گونه هایت از شرم و حیا گلگون و آبشار گیسوانت گنجینه ی من و قامت سرو گونه ات نجیب و راست و پرغرور و لبخند مهربانت گرمی بخش وجودم بود ؛ آن زمان که در نهایت عجز و ضعف در آغوش مهربانت لخند خدا را برایم تابناکانه به نمایش می نهادی. اما ناگهان در آن روزهایی که از تو می آموختم سوره ی کوثر و شان نزولش را، از تو می آموختم آن چهار گوهر تابناک را که با « قل » با سخن نه سکوت آغاز می شوند و از تو می آموختم سوره ی حمد و سپاسگزاری از پروردگار و پرورش یافتگان را با  آن همه اخلاص که در نگاهت، و در تمام هستی ات موج می زد، پدر رفت به مشیت الهی و من ماندم و بهانه های دلتنگی اش از تو و شانه های نازکت که دیگر باید به تنهایی بار این امانت را به دوش می کشید. با آن همه ناز و نیتز که در وجود نازنین تو بود، نازک نیازهای بی پایان من شدی و من گرچه خرد و بهانه گیر و تو گرچه بی رفیق راه و تکیه گاه، همچنان مصمم و پرتلاش ایستادی و نه تنها جسم بلکه روحم را تغذیه نمودی. چه جوان بودی و چه سرسخت و به قول سهراب سپهری مومن که: تا شقایق هست، زندگی باید کرد.

۳. مادرم مقامت آن قدر جلیل است که پیامبر خطاب به کسی که از ایشان پرسید به چه کسی نیکی کنم، گفت: به مادرت، به مادرت، به مادرت . پس تلاش می کنم که تو از من راضی باشی و آن قدر بزرگی که بارها گفته ای رضایتت جز در گرو تلاشم برای رضایت پروردگار که همان خدمت به هم نوعان در حد بضاعت است نمی باشد.

من وامدار همیشگی آموزه ها و محبت هایت، در وصف تو چه بگویم که صبر و تلاش و محبت و ایثار و عشق را همه در وجود تو متبلور دیده ام، پس همه ی آنچه می توانم از صمیم قلب و با تمام وجود فریاد بزنم تنها اینست که ‌‌:

« دوستت دارم » .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید