۲۰ سال پیش « شرکت تعاونی مسکن فرهنگیان پاکدشت» به همراه «شرکت تعاونی مسکن دادگستری » همین شهرستان، پروژه‌ای به نام کوثر را در اطلاعیه‌های خود تیتر کردند و واگذاری تعداد ۱۰۵۸ قطعه زمین را به اعضای خود کلید زدند. قطعات، فروخته شد و پول‌شان نیز به قیمت روز، فی‌المجلس از اعضا گرفته شد.( این جا )
اما مالکان زمین در این پروژه، در مدت این ۲۰ سال، بنا به دلایل واهی و مبهم و نامعلوم و نامربوط، نتوانسته‌اند برای زمین‌شان جواز ساخت بگیرند و سرپناهی برای خود بسازند و چه بسیار کسانی که در طول این انتظار ۲۰ ساله چشم از جهان فرو بسته و آرزوی خانه‌دار شدن در این مکان را به گور برده‌اند!
این در حالی است که اگر مسئولین محلی و استانی برخورد سلیقه‌ای یا جزمی با مسائل جزئی این پروژه نمی‌کردند، این شهرک توانست بالغ بر ۳۰۰۰ خانواده و بیش از ده هزار نفر را در خود جای دهد و بخشی از کمبود مسکن در این شهر پر جمعیت را -که بی‌وقفه پذیرای سرریز جمعیت پایتخت و خیل عظیم خانواده‌های جویای کار از اقصی نقاط کشور است- را جبران کند. ( این جا )
مسیر ساخت سرپناه برای فرهنگیان صاحب زمین در پروژه ۲۰ ساله کوثر در حالی دچار انسداد است که راه ویلا سازی برای اعیان و اشراف در کنار آن، کاملاً باز است! اکنون صدها معلم نجیب پاکدشتی بعد از ۲۰ سال بردباری و چشم انتظاری، توقع دارند مسئولان محترم، نیم نگاهی هم به شهرک کوثر داشته باشند و موانع کاغذی موهوم بر سر راه ساخت و ساز در این شهرک را کنار بگذارند و همان گونه که به کاخ‌ویلاهای مزبور جواز ساخت داده‌اند، به زمینهای آنها نیز جواز ساخت داده شود تا آنها هم بتوانند در زمینهای کوچک خود، نه کاخ، که آلونکی کوچک بسازند و خانواده‌های‌شان را از مستأجری و دربه دری رها نمایند.
پروژه کوثر فرهنگیان پاکدشت در حالی با استناد به مواد و تبصره‌های قانونی و "اما و اگر"های کاملاً نابه‌جا به بلاتکلیفی ۲۰ ساله گرفتار شده و رفع موانع ساخت و ساز در آن، در حالی به بازنگری در طرح تفصیلی موکول گشته که در همین یکی دو سال اخیر، در ضلع جنوبی همین پروژه و تنها با فاصله‌ی یک خط جویاب، کاخ ویلاهایی، از زمینهای کشاورزی - که تا چند سال اخیر، زیر کشت بودند- سر برآورده‌اند!
شهرداری محترم در حالی از صدور جواز ساخت برای زمینهای خشک و بایر و لم یزرع کوثر فرهنگیان در طول سالیان متمادی خودداری کرده و می‌کند که در همین دو-سه سال اخیر، هزاران مترمربع زمین سرسبز و زیر کشت در جوار آن، به قطعات بزرگ هزار متری و پانصد متری و... خرد شده و به سرعت برای کاخ‌ویلاسازی آماده شد؛ دیوارهای بلند، دور قطعات تفکیک شده، به سرعت سر به فلک کشیدند و درختان قدبلند چندساله، دور تا دورشان، یک شبه سر بر آسمان ساییدند و در مدت کوتاهی، کاخ‌ویلاهای مجلل و خیره کننده در میان‌شان قارچ‌گونه سبز شدند!
و چه چیزی شرم‌آورتر از اینکه بر صندلی مسئولیت در نهادِ برآمده از رأی مردم بنشینی و دنبال روزنه‌ی رانت بگردی و راه کاخ‌سازی برای بستگان و خویشاوندان را دقیقاً در همان‌جا که مردم گرفتارند و در عسر و هرج بسر می‌برند، هموار سازی!؟
آری!
ظاهراً آن گاه که صدها زمین‌دارِ زمینگیر در پروژه‌ی کوثر، دست به دامن مردمی‌ترین نهاد مستقر در شهر (شورای شهر) می‌شدند تا شاید دستی از آن نهاد برآید و گرهی از کارشان بگشاید، برخی از اعضای حقیر و عقب مانده‌ی شورای شهر، بی‌شرمانه سرگرم گشودن مسیر کاخ‌سازی در همان مکان بودند که البته قطعاً پنهان از چشم بینای مسئولین محترم نبوده است!
متأسفانه اکنون نیز شقّ دیگری از تبعیض در همین مکان در حال شکل‌گیری هست. و آن اینکه از دو سال پیش تاکنون، بیش از ۲۵۰ نفر از اهالی کوثر، در قالب قرادادی که مابین شرکت تعاونی مسکن فرهنگیان پاکدشت با شرکت آبفا بسته شده، هر کدام با پرداخت بالغ بر ۲۱ میلیون تومان، اقدام به خرید سه انشعاب آب شرب برای قطعه زمین خود کرده‌اند (در مجموع، بیش از ۷۰۰ انشعاب) اما شرکت آبفا با استناد به عدم تحقق صددرصدی مفاد قرارداد، از آب رسانی به زمینهای افراد صاحب امتیاز خودداری می‌کند. این در حالی‌ست که کاخ ویلاهایی که طی دو-سه سال اخیر در آنجا سبز شده‌اند، علاوه بر اینکه آب کشاورزی داشته و دارند، بدون اما و اگر، از نعمت آب شرب و برق و گاز نیز برخوردار شده‌اند.
بدیهی است که تصویر این تبعیض‌های عریان و خاطره‌ی تلخ نگاه دوگانه و تبعیض‌آمیز مسئولان، سال‌ها و بلکه چندین نسل در حافظه‌ی خانوادگی کسانی که ۲۰ سال پیش در این برهوت خشک و بی آب و علف، زمین با کابری مسکونی خریده‌اند و هنوز هم خانه به دوش‌اند، باقی خواهد ماند.
اکنون صدها معلم نجیب پاکدشتی بعد از ۲۰ سال بردباری و چشم انتظاری، توقع دارند مسئولان محترم، نیم نگاهی هم به شهرک کوثر داشته باشند و موانع کاغذی موهوم بر سر راه ساخت و ساز در این شهرک را کنار بگذارند و همان گونه که به کاخ‌ویلاهای مزبور جواز ساخت داده‌اند، به زمینهای آنها نیز جواز ساخت داده شود تا آنها هم بتوانند در زمینهای کوچک خود، نه کاخ، که آلونکی کوچک بسازند و خانواده‌های‌شان را از مستأجری و دربه دری رها نمایند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان