وزارت آموزش و پرورش و مدرسه در ایران چه جور جایی هستند ؟

ستادی بسیار حجیم و بیکار که مرکب است از وزیری که فرصت سر خاراندن ندارد از بس جلسه دارد ولی حتی معاونین خودش را وقت ندارد ببیند. او غیر از بیست معاون حداقل بیست مشاور هم دارد که با آنها هیچ کاری ندارد و حتی در دوره وزارتش ممکن است یک بار هم برخی از آنها را نبیند.

برخی از آنها به دلیلی مشاور وزیر نیستند بلکه به علتی آنجا هستند.

هفته ای دوبار در جلسات هیات دولت شرکت می کند. جلساتی که ربطی به آموزش و پرورش ندارد و او در آن مستمع آزادی بیش نیست.

معاونین مثل تاکسی های خطی گاهی در مسیر برای هم بوقی می زنند و از کنار هم رد می شوند ، آنها هم کاری به کار هم ندارند. حتی معاونین آموزشی هیچ‌گاه جلسات دو جانبه ای ندارند تا هماهنگی کنند که بچه وقتی از پایه ششم به پایه هفتم‌می رود به یک باره از مریخ به ونوس نرفته باشد.

آنها حتی در یک ساختمان هم مستقر نیستند.

در حوزه آموزش پولی در کار نیست ؛ معاون آموزش متوسطه به ظاهر معاون متوسطه است، نه بر کتاب و برنامه درسی نظارتی دارد نه پولی دارد تا به مدارس و هنرستانها تخصیص دهد و نه می داند کجا معلم هست و کجا نیست و ایضا معاون ابتدایی.

در حوزه پرورشی پول اما هست چون‌ کارها متمرکز هستند و پرورش از آموزش جداست. پرورش در مدرسه انجام نمی شود بلکه همین‌جا در وزارت خانه به انجام می رسد خلاصه.

وزارت خانه جایی است که در آن بهترین کار کارشناس بودن است زیرا نیازی به شناخت و انجام هیچ کاری نیست. حتی کسی رفت و آمدت را کنترل نمی کند و گیت ورود و خروج وزارت خانه برای قشنگی گذاشته شده است و برای این که ارباب رجوع همین طوری سرش را زیر نیاندازد و بیاید تو.

برای هیچ کس معلوم‌ نیست که در این همه معاونت و سازمان ، تعداد و عناوین پست ها بر چه اساسی چیده شده است؟ همیشه در تنظیم چارت وزارت خانه فقط بر روی معاونت ها بحث می شود و زیر مجموعه هم چون سیاهی لشکر چیده می شود چیزی مثل سپاه جعفر جنی هر چه بیشتر بهتر. هر معاونت و اداره کلی سعی می کند تعداد بیشتری پست در اختیار داشته باشد ؛ این برای ریاست کردن رئیس پرستیژ بیشتری می آورد و به همین دلیل شرح وظایف در آن پایین دست ها اهمیتی ندارد.

برخی در وزارت خانه به داشتن یک‌ پست کارشناسی راضی هستند ، پستی که مزایای زیادی ندارد اما کسی هم‌ به کارت کاری ندارد و می توانی سال های سال بیایی و بروی . حقوق هست اضافه کار هم‌ اگر نه به اندازه روسا و مدیران کل و فلان ولی بالاخره هست و اینجا تنها جایی است که ثبات هست . مدیران کل و بالا دستی ها مرتب عوض می شوند ولی کارشناس سر جایش هست و از این جهت ملالی نیست.

تنها جایی در آموزش و پرورش که کارمند آن همیشه اضافه کاری می گیرد وزارت خانه است. این اضافه کاری هر چه به استان و شهرستان و منطقه و ناحیه می روی کمتر می شود و در برخی مناطق در ادارات دیگر اضافه کاری ای نیست فقط حقوق است ولی برخی ترجیح می دهند در همان ادارات هم به صرف حقوق گرفتن بمانند بهتر از مدرسه رفتن است. تدریس کار سختی است باید بماند برای آنها که راهی به ادارات ندارند.

وزارت خانه جایی است که اگر بازنشسته شدی پاداشت را هم سریع پرداخت می کنند. به هر حال وزارت خانه جای خوبی است اگر توانستی زور بزن وزیر و معاون وزیر بشوی اگر نشد کارشناشی اش هم غنیمت است همین که کسی به کارت کاری ندارد خیلی خوب است.

این از وزارت خانه اما مدرسه !

مدرسه کم تعداد روستایی تا آبان و آذر معلم‌ ندارد. بچه ها لباس می پوشند و به مدرسه می آیند و تا روزهای زیادی چند ساعت صبر می کنند معلمی نیست، به خانه می روند این روستا لازم نیست جای خیلی دوری باشد می تواند در حاشیه شهر بزرگی مثل مشهد باشد. تنها جایی در آموزش و پرورش که کارمند آن همیشه اضافه کاری می گیرد وزارت خانه است.

سه چهار ماه که بگذرد بالاخره سرباز معلمی چیزی می آید به اندازه ای که تا پایان سال کسی باشد برای شاگردان کارنامه ای جمع و جور کند.

در دوره ابتدایی تخصص مهم‌ نیست بنابراین معلمان ابتدایی در ایران ده ها جور مدرک تحصیلی دارند.

همه جا مدرسه هست . در هر روستایی که دو تا دانش آموز هم باشد مدرسه هست اما این افتخار بزرگی نیست. چیزی است برای پز دادن الکی روسا و وزرا. این ها مدرسه نیستند گاهی خرابه شام از آنها بهتر است. یک اطاق مخروبه بدون امکانات و میز و نیمکت درست و حسابی و بدون معلم.

در مدرسه کوچک هیچ فرهنگ سازمانی و نظامات فرهنگی ای وجود ندارد.

سند تحول گفته است از مدارس کوچک باید چرخش تحولی بشود به مدارس متوسط و بزرگ ولی این‌ چرخش تحولی فقط در لغت واژه و عبارت قشنگی است چرخش تحولی! مثل این‌که آدم دور خودش چرخی بزند و دوباره سر جایش بایستد!

کانال هفت جوش