طفلی به نام شادی /
دیریست گم شده است /
با چشم های روشن براق /
با گیسویی بلند به بالای آرزو /
هر کس از او نشانی دارد /
ما را کند خبر /
این هم نشان ما /
یک سو خلیج فارس /
سوی دیگر خزر /
این روزها فیلمی در فضای مجازی دست به دست می شود که گروهی از گردشگران هموطن را نشان می دهد که در یک مکان تاریخی به نام کاروانسرای دودهک در شهر دلیجان هستند و دقایقی به آب بازی مشغول شده اند.
حال ببینیم از یک ساعت شادی مردم با همراهی یک تور گردشگری ، چه نتایجی حاصل شد :
1- عزل رئیس میراث فرهنگی دلیجان
2- بازداشت مدیر کاروانسرای دودهک دلیجان
3- پلمپ کاروانسرای دودهک دلیجان
4- ابطال مجوز موسسه گردشگری طلوع تهران
مسؤلین دلسوز به سرعت وارد عمل شدند و یک تفریح ساده و بی ضرر را « هنجارشکنی » تشخیص دادند و لیستی از مجازات برای آن تعیین کردند. ظاهرا در کشور ما ، قوانینی که مربوط به سلب شادی و تفریح از مردم هستند ، بسیار سریع تر از قوانینی اجرا می شوند که به وضع معیشت ، بهداشت و حقوق مردم مربوط می شوند.
این هنجارهای فرهنگی ، فقط مطابق نظر عده ای خاص تعیین می شوند که به هیچ کس پاسخگو نیستند.
امروزه گردشگری به ویژه گردشگری خارجی یکی از راه های رشد و توسعه اقتصادی است .
بسیاری از کشورها از جمله همسایگان ما ترکیه ، امارات ، تاجیکستان ، ارمنستان و ... روی صنعت توریسم سرمایه گذاری زیادی کرده اند و شیوه های متنوعی برای جذب گردشگر به کار می گیرند .
در کشور ما یکی از معضلات در راه توسعه گردشگری ، سخت گیری هایی است که آنها را « هنجارها » نامیده ایم.
نهادهایی که تفریح ساده یک گروه گردشگر ایرانی را بر نمی تابند ، از گردشگران خارجی چگونه استقبال می کنند ؟
با این وضعیت چگونه انتظار داریم صنعت توریسم در کشورمان موجب رونق اقتصادی شود ؟
اگر یک فرد غیر ایرانی این خبر را دنبال کند و از ما بپرسد جرم این افراد چه بوده که عزل و بازداشت شدند ، چه پاسخی داریم ؟
در دنیایی با این همه تنوع فرهنگی چگونه باید دیگران را متقاعد کنیم که در یک گوشه از این جهان پهناور، آب بازی هنجارشکنی است ، شادی هنجارشکنی است ، بیرون افتادن تارموی زنان جرم است، آواز خواندن زنان جرم است و ... تاریخ شاهد خوبی است که وقایع هر دوره ای را ثبت می کند.
بی شک این خبر که امروز در سایت های خبری منعکس شده است ، در تاریخ فرهنگ ما ثبت می شود. نسل های آینده این سرزمین وقتی این نوع مجازات ها را در برابر یک تفریح ساده می بینند ، در باره قانونگذاران کشور خود چه قضاوتی می کنند؟
این نمونه کوچکی است که دلایل نارضایتی جوانان را از سبک زندگی تحمیلی نشان می دهد و تا حدودی دلایل مهاجرت ها را توجیه می کند.
وقتی جوان ایرانی برای یک تفریح جمعی آزادی ندارد ، وقتی نوع پوشش ، نوع تفریح و سلیقه هنری را باید نهادهای حکومتی برایش تعیین کنند ، چه انگیزه ای برای ماندن در این شرایط برایش می ماند؟
علاوه بر محدودیت های فرهنگی در زمینه هایی چون تحصیل ، ورزش ، اشتغال هم شرایط چندان مطلوبی برای جوانان فراهم نیست.
در جامعه ای که به دلیل سهمیه ها ، بخشی از نخبگان نمی توانند در دانشگاه و رشته مورد نظر خود پذیرفته شوند ، ورزشکاران به دلایل سیاسی ، مجبور می شوند از ادامه رقابت های بین المللی حذف شوند تا با تیم کشوری دیگر روبه رو نشوند ، در جامعه ای که مشکلات اقتصادی ، جوانان را از اشتغال و ازدواج و خانه دار شدن محروم کرده است ، یک تفریح ساده و مفرح حداقل حقی است که برای آنان می ماند .
جا دارد از هوشیاری به موقع مسئولین قدردانی کنیم.
این همه سرعت عمل در برکناری ، بازداشت و پلمپ جای تقدیر دارد !
اگر این سرعت عمل در زمینه های دیگری صورت می گرفت ، وضع کشورمان به سامان می شد.
اگر مسؤلین در واکسیناسیون مردم مدیریت و سرعت عمل داشتند ، آمار فوت شدگان کرونا کاهش می یافت .
اگر در رسیدگی به وضعیت آب و سدسازی ها برنامه های کارشناسی شده را به سرعت اجرا می کردند ، الان با بحران کمبود آب مواجه نبودیم.
اگر در حل مشکلات صنفی کارگران این گونه ضربتی کار می کردند ، کارگران هر روز در اعتصاب و تحصن نبودند.
ظاهرا در کشور ما ، قوانینی که مربوط به سلب شادی و تفریح از مردم هستند ، بسیار سریع تر از قوانینی اجرا می شوند که به وضع معیشت ، بهداشت و حقوق مردم مربوط می شوند.
مسؤلینی که بعد از چند لحظه آب بازی های هنجارشکنانه !! ، پلمپ و عزل و برکناری را اجرا کردند ، بد نیست صدای مردم را بشنوند :
اگر نمی توانید برای جوانان زمینه شغل و مسکن و ازدواج را فراهم کنید ، حداقل شادی های کوچک را از آنان نگیرید.
نظرات بینندگان
چن هزار میلیاردی نهادهای به اصطلاح فرهنگیست
امثال تو شادی مردم رو نمیخوان
فقط مردم رو گریان دوست دارید تا به خواسته هاتون برسید