۱.یکی از شایع ترین رفتارهای مردم ایران که آن را می توان به طور مشترک در تمامی اقشار جامعه مشاهده کرد فرار از جدیت و تکرار جمله کلیشه ای "ول کن بابا،حوصله داری" است. در هر موقعیتی که فردی به تذکر امری نادرست می پردازد با واکنش سریع و همسو اطرافیان روبه رو می شود که او را توصیه به ول کردن و سکوت و همنوا شدن با جمع و عاقل بودن می کنند، گویا عقل در تعریف مردم جامعه ما چیزی نیست جز همنوایی با آنچه است.
نکته جذاب ماجرا این است که اگر دو دقیقه بعد در خلوت دونفره با مرد یا زن معترض قرار گیرند به او می گویند که حق با توست و جامعه ما مشکل دارد و شروع به نالیدن اعتراضی در تنهایی خود می کنند.
۲. پرسش همیشگی من این است که حوصله مردم ایران کجا رفته است؟ چرا مردم ما این گونه بی طاقت اند و سریع سعی در فرو رفتن در حالت بی اعتنایی و بی خیالی خود دارند. اصولا چرا مردم ما این گونه منگ و بی خیال و بی تفاوت از کنار همه چیز می گذرند و تنها زمانی که خود با مشکلی روبه رو می شوند سعی در فهم موقعیت و اعتراض به آن دارند؟
چرا در حالت جمعی میل به سکوت و خفقان و بی اعتنایی و بی خیالی دارند و در حالت فردی تمایل به همنوایی دیگران با خود دارند؟
۳. شاید دم دست ترین پاسخ آن باشد که مردم بی حوصله اند چون داغون اند. مردم بی حوصله اند چون می ترسند، مردم بی حوصله اند چون وقت پیگیری هیچ امر جمعی را ندارند، مردم بی حوصله اند چون می دانند هیچ امری به سرانجام نمی رسد، مردم بی حوصله اند چون سرکوب تنها پاسخ جامعه به آنان است. این پاسخ ممکن است در مورد گروهی از مردم که باید تمام وقت و زندگی شان را صرف بقای خود کنند درست باشد. با این حال، چرا اقشار بالادست، تحصیل کرده و ثروتمند جامعه هم حوصله انجام هیچ کار جدیدی جز تکرار آنچه هست ندارند و در تمامی موقعیت هایی که جامعه به صدای انتقادی آن ها نیاز دارد میدان را ترک می گویند و صرفا تبدیل به تماشاگر ماجرا می شوند و در نهایت هنگامی که فرد معترض را شکست خورده یافتند از عاقل بودن خود و عدم دخالت در ماجرا قصه ها می سازند و خود را فاتح عاقل ماجرا می دانند ؟
۴. به نظر می رسد جامعه ما میل عجیبی به لذت بردن از شکست دیگران و همانند دانستن عقلانیت با تکرار وضع موجود دارد.اصولا از نگاه جامعه ما خاموشی عقل و زبان بالاترین تجربه وجودی است که باید به آن احترام گذاشت و فضای آرام حاصل از آن را نباید به هم ریخت. میل به رخوت، خواب، سکوت، بی اعتنا گذر کردن از کنار زندگی و مسائل آن بالاترین تجربه وجودی این جامعه است که خود را در چند کلمه "ول کن بابا، حوصله نداریم" نشان می دهد.
کانال رخداد تازه ( مصطفی مهرآیین )
نظرات بینندگان
پاسخ : چون استمرار شرایطی که موجب بالادست شدن و ثروتمند شدن آن ها شده است باید بازتولید گردد تا همچنان بالادست و ثروتمند باقی بمانند.