" مسئولیت پذیری و تعهد "

"  تومگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
   تو یکی نه ای هزاری تو چراغ خود برافروز
   که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر
   که به است یک قدخوش زهزار قامت کوز "

درمیان مهارت هایی که آموزش و یادگیری آن ها در مدارس و اجتماع ، مورد غفلت واقع می شود، مهارت مواجه شدن با انواع ناملایمات و راه برون رفت از سختی ها و مشکلات پیش رو است.
افراد زیادی به محض رو در رو شدن با گرفتاری های مختلف زندگی، خود را باخته و دچار احساس یاس و ناامیدی و افسردگی می شوند.
معمولا رویه رایج اغلب این افراد، بیش از آن که پیگیر حل مساله و انتخاب بهترین راه حل و مشخص نمودن نقش خود در بهبود وضعیت موجود باشد، یافتن مقصر بیرونی و فرافکنی و انداختن بار تمام مسئولیت ها و قصورات بر گردن وی است.

از منظر روان شناسان، امید در دو سطح ارزیابی می شود:

" فردی و اجتماعی "

طبیعی است تا شخصی در سطح فردی به امیدواری نرسیده باشد ، نمی تواند آن را در سطح جامعه ایجاد و رواج دهد.

می توان گفت اکثر کنش گران و فعالان اجتماعی و سیاسی و فرهنگی- صرف نظر از مبانی دیدگاه شخصی- برای ترویج امید و اشاعه اعتقاد به اصلاح امور می کوشند. این که مدام به اصطلاح کنار گود نشسته و منتظر خوب شدن احوال جامعه از سوی دیگران (به ویژه مسئولین) باشیم، طبیعتا محصول چنین تفکر و عقیده ای، مدینه فاضله و آرمان شهر مطلوب نخواهد بود.
در یک جامعه مترقی و پیشرفته ، تمام افراد در حیطه اختیارات و گستره مسئولیت ها و توانایی های خویش، دارای نقش فعال و مفید هستند.
بسیارند زنان خانه داری که در بهبود کوچه و محله و شهر و اجتماعات خانوادگی و شهری از نظر زیست محیطی و فرهنگی و ورزشی تلاش می کنند و سعی دارند این آموزه ها را به دیگران نیز در همان حلقه محدود، تسری و انتقال دهند. این زنان با تشکیل انجمن های محلی و تشکل های مردم نهاد و غیر دولتی ، از هر وسیله ای برای آموزش و تثبیت فرهنگ صحیح شهروندی و رعایت مسائلی نظیر پسماند صفر، نه به پلاستیک، جمع آوری زباله  از مراتع و گردشگاه ها و فضای سبز، درختکاری و مراقبت از محیط زیست و مواهب طبیعی بهره می جویند.
در کنار آن،  در کارهای عام المنفعه اجتماعی و اقتصادی و دستگیری از نیازمندان نیز ، پیشتازند.

ثمربخش بودن یک حرکت و فعالیت و انجام وظیفه ، به بزرگی و کوچکی سمت محول شده بستگی ندارد.
هرکس در هر رده و مقام با احساس تعهد و مسئولیت پذیری و به اصطلاح وجدان کاری، برای پیشبرد امور بکوشد، قطعا نتایج قابل توجه و چشمگیری عاید خود و جامعه خواهد کرد.
حال خوب محیط پیرامون و اتفاقات خوشایندش را همین اعمال به ظاهر پیش پا افتاده و کوچک تک تک افراد جامعه رقم می زند.
در وهله اول باید از خود پرسید: من با تقبل و تعهد این وظیفه، چه قدم هایی می توانم برای اصلاح امور بردارم ؟
و در پایان اگر حتی یک نفر را توانسته باشیم با خود و جامعه و طبیعت و فرهنگ زیستی، پیوند داده باشیم ، نتیجه رضایت مندی حاصل شده است.

به لحاظ شرایط اجتماعی و سیاسی و اقتصادی، بسیاری از مردم به ویژه جوانان احساس ناامیدی دارند و امید و اعتماد که سرمایه اصلی یک جامعه است ، به سرعت در حال پس رفت می باشد.
اما ترویج ناامیدی ، گناه است و به حکم آیه شریفه *لا تقنطوا من رحمه الله* نباید از رحمت الهی و امید به اصلاح امور ناامید شد.
از شکوه و شکایت و نالیدن و اظهار عجز و ناتوانی هیچ امری تاکنون به منصه ظهور نرسیده و محقق نشده است.
تمام اعمال کوچک مثل زنجیره ای به هم پیوسته می تواند به دریایی از اتفاقات و احوال خوب و مفید بینجامد.
شاید بهتر باشد بگوییم تمام مردم در سرنوشت همدیگر سهیم اند‌.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید