پایداری مشکلات آموزش و پرورش در مقابل وعده های ناپایدار دولت ها و مجلس ها ؟

کمبودها و مشکلات عدیده آموزش و پرورش ناشی از نوع نگاه دولت است یا مجلس؟
نمایندگان مجلس شورای اسلامی چه انتظاری از وزیر آموزش و پرورش دارند؟
آیا نمایندگان برای حل مشکلات، درخواست ها و مطالبات وزارت آموزش و پرورش را پیگیری کرده و به نتیجه لازم رسانده اند؟
در سالهای اخیر علی رغم قول های دولت و مجلس، مشکلات سیستم آموزش و پرورش همچنان پابرجاست، مشکلاتی که از طریق رسانه های تخصصی و معلمان به صورت ریز و روشن بیان شده است؛ مشکلاتی که دانش آموزان و جامعه با توجه به ارتباط مستقیم با سیستم آموزش و پرورش آگاهی خوبی از کم و کیف آنان دارند.
دلیل اینکه مشکلات آموزش و پرورش مرتفع یا در حد قابل قبول حل نمی شود، با توجه به اختیارات و وظایف قانونی مشخص شده، به نوع نگاه دولت و مجلس برمی گردد.
اما اگر به مصاحبه ها و بیان عملکردها نگاه کنیم، دولت ها از عملکردِ خوبشان و رفع موانع گزارش می دهند و نمایندگان، رفع مشکلات را حاصل پیگیری خود می دانند؛ اما چرا همچنان نواقص پابرجاست؟ سوالی که باید دولت و مجلس پاسخ دهند.
وجود برنامه و سند به تنهایی مشکلات را مرتفع نخواهد کرد و تا زمانی که اقداماتی متناسب با انبوه مشکلات عدیده و انباشت شده سالیان گذشته به عمل نیاید، شاهد بدتر شدن وضعیت خواهیم بود. با توجه به گسترگی حوزه آموزش و پرورش، حل مشکلات به صورت مقطعی و جزیی نمی تواند منجر به رضایت مندی معلمان، دانش آموزان و اولیاء آنان شود.
در واقع دولت ها و مجلس ها باید این جمله کلیدی را باور داشته باشند و در راستای انجام آن اقدام نمایند که" حل مشکلات آموزش و پرورش نیاز به عزم ملی دارد" و عزم ملی اگر توسط دولت و مجلس ایجاد نشود پس باید توسط کدام نهاد ایجاد شود؟
در بدو تبلیغات انتخابات شاهد شنیده شدن صحبت های معلمان و متقابلاً دادن قول هایی برای رفع مشکلات آموزش و پرورش هستیم؛ اما متاسفانه پس از انتخابات، نمایندگان و دولت سراغی از دستگاه تعلیم و تربیت نمی گیرند و وعده ها و شعارها فراموش می شوند تا یک سال مانده به انتخابات جدید و نیاز به انتخاب شدن و رای...
به عنوان مثال: این جمله خاص از رئیس جمهور در سال۹۲: " معلمان ستون فقرات آموزش و پرورش هستند و..." اما به جای توجه به درخواست به حق معلمان مبنی بر ترمیم حقوق، از چهار برابر شدن حقوق معلمان سخن می گوید؛ بدون اینکه از رقم تورم چیزی بگوید، از خط فقر و هزینه های ضروری زندگی صحبت کند و از صحت و سقم چهار برابر شدن حقوق مطمئن باشد.
در جای دیگر، از هزینه چهار میلیون تومانی برای هر دانش آموز در مدارس دولتی و تفاوت آن با هز ینه یک میلیون تومانی در طرح خرید خدمات آموزشیِ صحبت می کند بدون اینکه از شیوه خرید خدمات، کیفیت کار، امکان اداره کلاسها، وضعیت معلمان به کار گرفته شده، هدفش از بیان این موضوع و مهمتر از همه، اصول قانون اساسی و وظیفه خود در اصل ۱۱۳ صحبتی داشته باشد...
البته در دولت های گذشته هم وضعیت همین گونه بوده است و پرداختن به وعده های بر زمین مانده ی گذشتگان از حوصله بحث خارج است.

در سخنان وزرای آموزش و پرورش نیز همه شعارها درباره بهتر شدن وضعیت است؛ شعارهایی از قبیل:
*مدارس کپری برچیده خواهد شد...
* مدارس فرسوده و ناایمن، بازسازی و مقاوم سازی خواهد شد...
* بخاری های نفتی جمع خواهد شد...
* سیستم سرمایش برای همه مدارس نصب خواهد شد...
* کمبود نیروی انسانی متخصص مرتفع خواهد شد...
* معوقات، تامین و پرداخت خواهد شد...
* تجهیزات فرسوده جمع آوری و تجهیزات نو جایگزین خواهد شد...
* بیمه درمان فرهنگیان به بهترین شکل، ارائه خدمات خواهد داشت...
* مشکل مسکن فرهنگیان حل خواهد شد...
* مشکلات معیشتی و رفاهی فرهنگیان مورد توجه است و رفع خواهد شد...
* منزلت معلمان ارتقاء خواهد یافت...
* مشکل حقوق معلمان با اجرای طرح رتبه بندی حل خواهد شد...
گرفتن هر گونه وجه از اولیاء دانش آموزان ممنوع است و سرانه به حد کافی برای مدارس دولتی در نظر گرفته خواهد شد...
* تعمیرات مدارس به موقع انجام خواهد شد...
* مدارس دولتی به خوبی تقویت خواهد شد...
* تراکم دانش آموزان در کلاسهای درس به حد استاندارد و قابل قبول خواهد رسید...
* عملکرد صندوق ذخیره پیگیری خواهد شد...
و ...
وزرا مدتی بر صندلی وزارت تکیه می دهند و نهایتا بدون اینکه در خصوص عملکرد و علل عدم تحقق وعده ها و شعارها به معلمان و جامعه پاسخگو باشند، در آرامش خاصی استعفاء می دهند یا استیضاح می شوند و این چرخه معیوب با سرعت بیشتری در حال طی مسیر به سوی انباشت هر چه بیشتر مشکلات و نارضایتی در سیستم آموزش و پرورش به پیش می رود.

و اما نمایندگان مجلس، وعده ها و مصاحبه ها!
بخش زیادی از نمایندگان از هر فرصتی برای مصاحبه و بیان خواسته های معلمان استفاده می کنند. البته در سال جاری این موضوع پر رنگ تر از گذشته دنبال می شود؛ دقیقاً در سال چهارم دوره نمایندگی...
بی شک پاسخ به سوالات ذیل از طرف نمایندگان در حضور کارشناسان و معلمان خبره حوزه تعلیم و تربیت می تواند تا حدود زیادی عملکرد مجلس در این حوزه را نشان دهد.

آیا نمایندگان در ایجاد یا تداوم کم و کاستی های فعلی دخیل هستند؟
آیا برای رفع مشکلات و اختصاص بودجه کافی اقدامی به عمل آورده اند؟
آیا انتظارت آنان از دولت، در راستای حل مشکلات سیستم آموزش و پرورش است یا برخی نمایندگان مسائل دیگری را دنبال می نمایند؛ مسائلی مثل "انتصابات" و بحث " انتخابات و رای آوری"؟
آیا خواسته های آنان در راستای رفع مشکلات سیستم تعلیم و تربیت است و برآورده کردن آن ها در توان دولت است؟
آیا برآورده کردن نظرات آن ها موجب کیفیت بخشی در آموزش و پرورش خواهد شد؛ نظراتی مثل جذب نیروهای پیش دبستان، نهضتی و... ؟
آیا نمایندگان از انتخاب وزیری توانمند به قدری عاجزند که شاهد استعفا و استیضاح و سرپرستی های پیاپی در دستگاه پر اهمیتی مثل آموزش و پرورش هستیم؟
آیا قبل از بحث های بودجه بندی، امکان دعوت از معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان برنامه بودجه و وزیر آموزش و پرورش وجود ندارد تا از قبل، کم و کاستی ها در بودجه دیده شود؟
آیا نمی توان از مصاحبه و سخن گفتن کاست و در میدان عمل تدبیری برای حل مشکلات اندیشید؟
آیا نمایندگان و دولت نمی دانند با روند کند ساخت مدارس، بهسازی فضا و تجهیزات و تزریق نیروی توانمند، بحث های معیشتی و... شاهد افزایش سرعت بیشتر شدن مشکلات خواهیم بود؟ چرا که به دلیل گستردگی و اهمیت حوزه آموزش و پرورش، عملکرد باید متناسب و به نحوی باشد که سرعت رفع موانع بالا باشد؛ به عنوان مثال:
آیا درصد ساخت و مقاوم سازی مدارس با روند فرسوده شدن مدارس در گذر زمان تناسب لازم را دارد؟...
افزایش میانگین حقوق دویست هزار تومانی بعنوان طرح افزایش حقوق و جبران عقب ماندگی دستمزد معلمان در دوره های پنج سال یکبار، در برابر پایین بودن حقوق و شدت تورم به قدری هست که مشکلات حقوق و معیشت فرهنگیان حل شود؟...

اما خروجی سخنان و وعده های نمایندگان و دولت چیست؟ به نظر می رسد خروجی را ابتدا باید از معلمان حاضر در کلاسهای درس و سپس از مدیر کل های توانمند، واقع گرا و شجاع پرسید تا وضعیت به خوبی روشن شود !
خروجی را می توان با حضور در مدارس شهرها و روستاهای بزرگ و کوچک دید. تنها باید ساعتی وقت گذاشت، بدون هماهنگی و سرزده مدارس را دید، از معلم و دانش آموز واقعیت ها، مشکلات و کاستی ها را پرسید.

در پایان، باید امیدوار باشیم نوع نگاه هزینه ای، سطحی و انتخاباتی به آموزش و پرورش تغییر یاید و روزی شاهد باشیم دولت و مجلس به دور از شعارگرایی و مصاحبه های روزانه، در کنار یکدیگر بنشینند و اقدامی قابل توجه برای رفع موانع و مشکلات به عمل آورند. قطعاً آن روز نیازی به بیان عملکرد مثبت از طرف خود دولت و مجلس وجود نخواهد داشت و فرهنگیان، دانش آموزان و کل جامعه از اقدامات مثبت آنها سخن خواهند گفت و عمل گرایی آن دولت و مجلس فراموش نخواهد شد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید