شاخص ها نمایانگر واقعیت های موجود در عرصه فعالیت های یک سازمان هستند که توجه عمیق به آن ها در بخش های فرآیندی و عملکردی می تواند به تصمیم سازان در شناسایی و درک بهتر نارسائی ها و کمبودها در سازمان کمک شایانی نمایند.
شاخص ها هشدار دهنده هایی هستند که مدیران را از مشکلات پنهان در برخی از زمینه های خاص و یا ادامه روند مطلوب در زمینه های دیگر آگاه می سازند.
آنچه درشش سال اخیر در ایستگاه آموزش و پرورش به ثبت رسیده است نشان می دهد اقلیم بحران زده تعلیم و تربیت در ایران شرایط سختی را سپری می کند .
کمبود 110هزار نفری معلم ، افزایش 40 درصدی مدارس دونوبته ، تراکم نامتعارف دانش آموزی در بیش از 60 درصد از کلاس های دوره ابتدایی ، فاصله معنادار میانگین سرانه فضاهای آموزشی ،ورزشی، آزمایشگاهی و کارگاهی از استاندارد مورد انتظار، افزایش ضریب اشتغال دبیران مرد در بیشتر دروس از جمله تربیت بدنی ، ریاضیات ،فیزیک، حتی ادبیات فارسی از میانگین 1/3 در سال 91 به بیش از 2، افزایش میانگین تعداد دانش آموزان در کلاس های چندپایه ، سقوط شش پله ای ایران درآزمون های بین المللی تیمز و پرلز ، کم رنگ شدن درخشش ایران در المپیادهای علمی -ورزشی دانش آموزان ، افزایش 6 درصدی جمعیت مدارس غیردولتی از 8 درصد دهه 80 به 14 درصد در سال 98 ، باز شدن پای تراژدی پر دردسر خرید خدمات آموزشی به مدارس دولتی ، تشدید نارضایتی های شغلی و معیشتی در بین معلمان ، کاهش معنادار سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی به کمتر از 2 درصد در دو سال گذشته ، رسیدن سهم اعتبارات غیر پرسنلی ( کیفیت بخشی) از کل بودجه به کمتر از 2 درصد ، افزایش سهم 30 درصدی مردم از هزینه های آموزش و پرورش ،به صفر رسیدن سهم مدارس عادی دولتی در رتبه های برتر کنکور، کاهش زمان مدیریت وزرای آموزش و پرورش به کمتر از دو سال در شش سال اخیر ، به حداقل رسیدن اعتبارات تملک دارایی ها و سرمایه ای، فرسودگی بیش از 30 درصد از فضاهای کالبدی آموزش و پرورش ، کمبود بیش از30 هزار مشاور ،شتاب گرفتن رفتارهای پر خطر در مدارس ( که هراز گاهی از گوشه ای از اطلاعات آن به بیرون درز می کند)، کاهش بیش از پنجاه درصدی هنرجویان هنرستانهای کشاورزی، پیشی گرفتن عجیب دانش آموزان رشته علوم تجربی بر دیگر رشته های شاخه نظری ، کاهش سهم 8 درصدی آموزش های فنی و حرفه ای، کم رنگ شدن نظارت و ارزیابی بالینی از مدارس روستایی به ویژه مدارس تک پستی به دلیل پرداخت نشدن مطالبات چهار ساله مربوط به دهگردشی راهبران آموزشی، گردش مالی بیش از 12هزار میلیاردی صاحبان تولید و فروش کتابهای کمک درسی و کنکور علاوه بر سهم کلاس های خصوصی و آموزشگاهی تنها بخشی از حال و روز این اقلیم بحران زده را به تصویر می کشد.
اکنون چوگان این میدان پر ماجرا ، به دست سوار کار ناآزموده ای افتاده است که با مسایل امروز آموزش و پرورش بیگانه است.
حاجی میرزایی در طول چهل سال پس از انقلاب، شاید دومین وزیری باشد که تنها آشنایی وی با آموزش و پرورش ، به همان دوره نوستالژیک 12 ساله دانش آموزی او می رسد.
حداقل دو سالی وقت لازم است تا امثال ایشان بتوانند با تلمذ کردن در حلقه مشاوران و معاونان ستادی وزارتخانه ، به اندک شناختی از آموزش و پرورش نائل شوند که این امر بی شباهت به نوشداروی پس از مرگ سهراب نیست.
چاره چیست؟ باید این دو سال پایانی را نیز مانند شش سال گذشته تحمل کرد ، تا این دوره فترت هشت ساله با تمام کاستی هایش به سر آید.
قرار نیست با حاجی میرزایی شاهد اتفاق تازه ای در آموزش و پرورش باشید.
او نیز گوشش را از هم اکنون به نشنیدن عادت داده است ، هنوز نیامده تمام رشته ها را پنبه کرده ،به هیچ یک از وعده های خویش پای بند نیست.
بنده خدا حق هم دارد، می خواهد پس از سالها خروج در کنج عزلت ، برای یکبار هم شده ،دو سال پایانی خدمت را با پست دندان گیر ، وزارت باز نشسته شود. همین و السلام!
لاجرم بود و نبود ایشان سودی به حال این آموزش و پرورش بحران زده ندارد زیرا تعلیم و تربیت در هیچ دوره ای از گزینه های روی میز نبوده است.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
نشده چه انتظاری دارید؟
من با مدرک کارشناسی ۴۸۰هزار حکم زدید ۴۰زار نفرم بودیم شما چرا پایه حقوق مارا از ۸۰۰هزار نزدی دست بالتان هم باز بود نفت به ۱۱۰دلار هم رسیده بود.یادم هست یک حکم بدی آب وهوا زدید دوماه بعد گرفتید
جوری غزل سرایی می کنید که دوره شما گل وبلبل بود
فقط خاتمی بوده که به معلما نگاه مثبتی داشته بقیه خیر به گفته اکثر معلمان!!