انتقاد یک کارشناس روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش از عملکرد تشکل های فرهنگیان

عصر روز چهارشنبه تقریبا در اولین روزهای کاری سرپرست جدید در وزارت آموزش و پرورش، نشست هم اندیشی نمایندگان پنج تشکل از فرهنگیان با حضور سخنگوی دولت برگزار گردید و در این نشست تقریبا از هر تشکل دونفر و جمعا به مدت ١٠ دقیقه از چالش های موجود در آموزش و پرورش و چشم انداز آینده ی سیستم صحبت کردند.
با نگاهی به مشروح مطالبات ذکر شده در نشست که در خبرگزاری ها آمده است، می توان به این نکته رسید، برخی از تشکل ها هنوز به بلوغ اندیشه و چارچوب کار تشکیلاتی دست پیدا نکرده‌اند.
در قاموس فعالیت های حزبی و تشکلی صنفی، بسیار عادی و پذیرفتنی است که بخشی از اندیشه تشکل باید به این اختصاص داده شود که اعضای تشکل و البته جامعه تحت پوشش آن -معلمان- در محیط زندگی و کاری خود از امنیت روحی و جسمی و همچنین رضایت مندی شغلی برخوردار باشند.بنابراین در این میان اگر با اعتصاب واعتراضی ، معلمی با توجه به سو تفاهم در زاویه دید حراستی ها و امنیتی ها بازداشت می شود ، این تشکل است که باید به دلیل پایبندی و تعهد به آرمان های خود و تقبل مسئولیت، پیگیر مسائل معلم موردنظر باشد.
در نشست هم اندیشی نمایندگان تشکل های فرهنگیان تنها یک تشکل و آن هم کانون صنفی معلمان از معلمان زندانی و مسائل پیش آمده برای آنان سخن گفته و در مطالبات خود پیگیری شرایط آنان‌ را هم داشته است.
تمامی تشکل های حاضر بخشی از ١٠دقیقه خود را به تعریف و تمجید از سرپرست اختصاص دادند. مدت زمانی که تنها ٣٠ ثانیه از آن مکفی بود تا بر موضوع معلمان زندانی هم تاکید کنند.
شایسته سالاری، عدم دخالت گرایش های سیاسی در عزل و نصب مدیران، طرح رتبه بندی معلمان ، استفاده بیش از پیش از ظرفیت تشکل ها، ایجاد بستر گفت و گو، عقلانیت، اخلاق مداری، تقویت فضای نقادی، تمرکز زدایی و اجرایی کردن برنامه های سند تحول از جمله موضوعاتی که همیشه از طرف تشکل ها مطالبه شده است و البته از اوجب واجبات هستند اما متاسفانه در اکثر مواقع از سوی نهادهای مسئول به این درخواست ها پاسخ و واکنشی مثبت نشان داده نشده است.
در زمانی که حقی تضییع می شود و صدایی شنیده نمی شود ،مطالبه گری امری مهم و البته لازم برای هر احقاق حقوق و حقی است اما آیا مطالبه گران تشکلی ، این اواخر پاسخ مطلوبی از طرف مقابل در قبال مطالبه گری خود دریافت کرده اند.

گفتید انتصابات غیر آموزش و پرورشی نباشد که این چنین انتصاب کردند،گفتید طرح رتبه بندی به اجرا دربیاید که به اجرا در نیامده است ،گفتید کمبود نیروی انسانی ،گفتند بیش از این نمی توانند ردیف استخدامی دهند،گفتید تمرکززدایی و مدرسه محوری با چند برنامه پرطمطراق ژست مدرسه محوری گرفتند…. گفتید و …. . هرچند که عمومیت ندارد اما در سال های اخیر از تشکل های فرهنگیان ،بیشتر مطالبات انتصابی و پست و جایگاهی به گوش رسیده است (البته نه در همه تشکل ها).به جد معتقدم در حوزه آموزش و پرورش فعالیت های سازمان یافته در قبال تشکل و حزب باید با بررسی های میدانی و پیشنهادات صاحبنظران و پیشکسوتان ،بیشتر از گذشته به تقویت جایگاه و فخر عملکردی خود دامن زنند.
سرپرست وزارت آموزش و پرورش خودش خوب می داند که خدای طرح و برنامه است و مدیریت نوگرا دارد و جوانگرایی را سرلوحه قرار می دهد، اما بی گمان کمتر از معلمان زندانی می داند.

ای کاش تمامی تشکل ها تنها یک دقیقه از درخواست های خود را به رسمیت بخشی اعتراضات معلمان و مسائل معلمان زندانی اختصاص می دادند. معلمانی که تنها به صرف حضور در اعتراضات و اعتصابات صنفی نافی امنیت خوانده شده اند و اکنون از کلاس درس دور و در زندان به سر می برند.
در همین نشست های هم اندیشی است که می توان راهکارهای عملیاتی تر بدون آن که دربرگیرنده نگاه امنیتی باشد برای اعتراض های حقوقی و حقیقی معلمان طراحی و تصمیم سازی کرد.
والبته در همین نشست های هم اندیشی است که بدون سهم خواهی در انتصابات ستادی و اداری ، می توان برای ارتقای جایگاه معلمان و نظام آموزشی طرح و برنامه داد و با خردجمعی ِتشکلی و صنفی ، پیکر رنجور آموزشی و پرورشی را احیا کرد.

سایت معلم ایرانی